Μετά τις έντονες αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν εφέτος σε βάρος …πρωτοποριακών θεατρικών παραστάσεων, έχουν τη σημασία τους οι απόψεις, όχι των επαϊόντων, αλλά του ίδιου του κοινού.
Υπ’ αυτήν την έννοια έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον επιστολή που αλιεύσαμε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και που μιλάει για τους επιδιωκόμενους κάθε φορά καλλιτεχνικούς νεωτερισμούς:
«Φέτος τα Επιδαύρια υπήρξαν θορυβώδη, με αποκορύφωμα τις ηχηρές και οχληρές εκατέρωθεν αντιδράσεις στην παράσταση της «Μήδειας». Μαθητεύω στο θέατρο από τα νεανικά μου χρόνια αδιαλείπτως ίσαμε τα τώρα που έχω διαβεί τον Ρουβίκωνα. Θέλω να διατυπώσω μερικές απόψεις όχι από την πλευρά του ειδικού, αλλά του θεατρόφιλου, μια και στη χώρα μας η θεατρική παιδεία είναι ανύπαρκτη για τους πολλούς. (Ίσως και για τους λίγους).
Από τα αρχαία χρόνια το θέατρο ήταν ένα σχολείο όπου –πέρα από ψυχαγωγία και διασκέδαση– αποκαλυπτόταν η κοινωνία, ο κόσμος με τα θετικά και τα αρνητικά του. Είχε και έχει τα εκφραστικά του μέσα. Δεν υπήρξε ποτέ στατικό, αλλά σε δυναμική κατάσταση. Υπάρχουν κάποια μηνύματα και διάφοροι τρόποι έκφρασής τους. Αυτοί οι τρόποι μπορεί κάποτε να ενοχλούν ή να προκαλούν το κοινό σε κάποιο βαθμό.
Ο νεωτερισμός –αναγκαίος σε όποια μορφή τέχνης– δεν είναι παρά ένας πειραματισμός που μπορεί στο μέλλον να γίνει μόδα ή τεχνοτροπία, μπορεί όμως να πέσει στο κενό. Ο χρόνος θα δείξει. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε νεωτερισμός είναι θεμιτός. Αναρωτιέται κανείς αν υπάρχουν όρια. Και πώς προκαθορίζονται; Και πολύ περισσότερο όταν παραστάσεις χρηματοδοτούνται.
Η «Μήδεια», σκηνοθετημένη από Ρώσο, αποδοκιμάστηκε κραυγαλέα. Ο «Ορέστης», με Σκοπιανό σκηνοθέτη, επαινέθηκε και καταχειροκροτήθηκε (επειδή κάποιοι μίλησαν για εθνικισμό). Μάλιστα, ο Ρώσος «γκουρού» είπε ότι θέλησε να είναι «αφυπνισμένο το κοινό και χάρηκε για τις αντιδράσεις του». Μάλλον κατάλαβε λάθος.
Εκείνον προσπάθησε να αφυπνίσει.
Αν το κατάφερε είναι άλλο θέμα.
Το κοινό επιδοκιμάζει ή αποδοκιμάζει μια παράσταση. Και έχει κάθε δικαίωμα, αλλά και καθήκον. Ο τρόπος αποδοκιμασίας μπορεί να ποικίλει. Να γίνεται με ευπρέπεια ή όχι. Ωστόσο, οι αντιδράσεις του κοινού, συνήθως αυθόρμητες, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη.
Για ποιον δίνεται η παράσταση τότε;
Ούτε είναι κομψό με περισσή ευκολία να αποκαλούμε άμουσο το κοινό.
Ο θεατής δεν είναι ένας απλός χειροκροτητής. Μετέχει στα δρώμενα.
Και το χειροκρότημα έχει τη λαλιά του. Υπάρχει παγερό χειροκρότημα που γίνεται για τον τύπο, υπάρχει και ενθουσιώδες που βγαίνει από καρδιάς.
Ο διάλογος είναι αναγκαίος και χρήσιμος όταν είναι εποικοδομητικός.
Διαφορετικά αποβαίνει επιζήμιος.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΠ. ΚΡΑΒΒΑΡΙΤΗΣ -(Φωτογραφία PIX)
Προσθήκη σχολίου