Ευρωπαϊκές Εκλογές ή Παρωδία της Δημοκρατίας;

Το κύριο ερώτημα πριν τις Ευρωεκλογές είναι:
«Μετά τις Ευρωεκλογές τι;»

Έχει καμμιά ουσιώδη σημασία για τη ζωή μας η ψήφος μας στις ευρωεκλογές;
Το ευρωκοινοβούλειο, του οποίου καλούμαστε να ψηφίσουμε-καθορίσουμε τη σύνθεση του, έχει καμμιά ουσιαστική αποφασιστική αρμοδιότητα ή είναι κυρίως ένα διακοσμητικό όργανο στα χέρια των κυβερνήσεων;
Οι κυβερνήσεις στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκλέγονται δημοκρατικά με την ισότιμη ψήφο όλων των πολιτών τους ή κατά κανόνα με διάφορα πλειοψηφικά συστήματα και σε συνθήκες ελέγχου της ενημέρωσης από ολιγάριθμους πολίτες με μεγάλη οικονομική δύναμη;
Αν συνοψίσουμε όλα τα παραπάνω ερωτήματα σε ένα: «Λειτουργεί δημοκρατικά η Ευρωπαϊκή Ένωση;», η απάντηση είναι πως «όχι».

Η επιλογή των Ευρωπαίων πολιτών να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές κόμματα που δεν κυβερνούν στις χώρες τους, αλλά και η επιλογή του λευκού, του άκυρου και της αποχής, είναι επιλογή άρνησης του αντιδημοκρατικού τρόπου λειτουργίας της ΕΕ, άρνησης της κοροϊδίας σε βάρος όλων των Ευρωπαίων πολιτών, αφετηρίας για μια δημιουργική διεκδίκηση της Δημοκρατίας σε τοπικό, ευρωπαϊκό και γιατί όχι σε παγκόσμιο επίπεδο.

Είναι εντυπωσιακό ότι κόμματα, κυβερνητικά και μη, που αυτοαποκαλούνται δημοκρατικά, δεν ασχολούνται καθόλου ή σχεδον καθόλου με την καταπάτηση κάθε έννοιας δημοκρατίας στην λειτουργία της ΕΕ. Υπερεκμετάλλευση, ασυδοσία, διαφθορά, καταστροφή του περιβάλλοντος, ρατσισμός, αναξιοκρατία, δημαγωγία, απουσία δικαιοσυνης, όλες αυτές και πολλές άλλες κοινωνικες πληγές είναι άμεσα συνδεδεμένες, αν δεν απορρέουν, από τον ολιγαρχικό τρόπο που κυβερνούνται οι ευρωπαικές χώρες και η ίδια η ΕΕ.
Γιατί αυτή η θεμελιώδης παράλειψη στον πολιτικό διαλογο;

Μιά εξήγηση είναι η απουσία πραγματικής δημοκρατικής παιδείας και νοοτροπίας ανάμεσα στους Ευρωπαίους πολίτες κι ακόμα περισσότερο στους κομματικούς μηχανισμούς.
Δημοκρατική παιδεία και νοοτροπία σημαίνει να δίνεις στη γνώμη και στη ψήφο του άλλου, ακόμα και του αντιπάλου σου, ίδια ισχύ και δύναμη. Είναι εύκολο ως επίκληση, εύκολο ως απαίτηση από τους άλλους, δύσκολο να το εφαρμόζεις για τον εαυτό σου ή για την συλλογική οντότητα όπου τυχόν εντάσσεσαι. Τα παραδείγματα ατομικά, συλλογικά και θεσμικά αφθονούν. Προσωπικές κοκορομαχίες, άρνηση διαλόγου, διακοπή κι αφαίρεση του λόγου, κατάχρηση του λόγου, κληρονομικές διαδοχές, κατ’ εντολή διαδοχές, άρνηση της ιδιότητας του μέλους χάριν της αυτοαναγορευόμενης ηγετικής ιδιότητας, διορισμός υποψηφίων με κριτήρια εσωκομματικών ισορροπιών, τηλεθέασης ή «αριστίνδην»(;), κυβερνήσεις μειοψηφίας ελέω εκλογικού συστήματος.
Είναι εύλογο όποιος δεν εφαρμόζει τη δημοκρατία στα του οίκου του, να την ξεχνάει, να μην της δίνει τόση σημασία, να μην απαιτεί την καθολική εφαρμογή της. Είναι άραγε όμως η «ολίγη δημοκρατία», δημοκρατία; Ή αντίθετα προκάλυμμα για τη διαιώνιση κάθε λογής βαρβαρότητας, συμπεριλαμβανομένης και της υποκριτικής της καταγγελίας.

Φαίνεται πως για να γυρίσει ο ήλιος δεν θέλει μόνο δουλειά πολύ, αλλά και δημοκρατία πολύ και ατομική δουλειά πολύ.
Δεν γνωρίζω ποιό θα είναι το πολιτικό σκηνικό που θα διαμορφωθεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες μετά τις εκλογές της 7ης Ιουνίου. Στην Ελλάδα από οτι φαίνεται, θα έχουμε μια σοβαρή αποδυνάμωση των δύο κομμάτων που εναλλάσσονται στη διακυβέρνηση, μια ενδυνάμωση των αριστερών κομμάτων, κατώτερη όμως των προσδοκιών τους, μια σημαντική ενδυνάμωση των οικολόγων κι ακόμα πιό σημαντική της αποχής.

Το κείμενο αυτό γράφεται επίτηδες πριν τις εκλογές για να θέσει από τώρα ορισμένα μετεκλογικά πολιτικά ερωτήματα:
Θα αρκεστούν οι πολίτες που θα απέχουν, που θα ψηφίσουν κάποιο αριστερό κόμμα ή τους οικολόγους, που θα ψηφίσουν ακόμα ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ αλλά δεν τους αρέσει η κληρονομική διαδοχή, η αντιδημοκρατική νοοτροπία, η ασυλία των απατεώνων κ.ο.κ., κι όλοι αυτοί ίσως ξεπερνούν το 50%, να περιμένουν εν όψει των επόμενων εθνικών εκλογών μια επανάληψη της ανάθεσης της εξουσίας, βάση ενός αντιδημοκρατικού εκλογικού νόμου, σε ένα απο τα δύο μεγαλύτερα χρεωκοπημένα κι αντιδημοκρατικά κομματα ;
Θα αρκεστούν οι αριστερές και οικολογικές δυνάμεις στην ομφαλοσκόπηση, πόσο λίγο αύξησαν τις δυνάμεις τους, ποιός ξεπέρασε ποιόν, και ποιός «δικός τους» ή «δικός μας» εξελέγη ευρωβουλευτής;
Είναι αδύνατη η σύνθεση και η συγκρότηση στην Ελλάδα μιας ευρύτατης συμπολιτειακής συσπείρωσης με στόχο την επανασυγκρότηση κι αναγέννηση της χώρας και με πρώτο κοινό αίτημα-άξονα τη διεκδίκηση της Δημοκρατίας;
Μπορούμε να ξεπεράσουμε για το κοινό μας συμφέρον τα κοινά αντιδημοκρατικά αυτοαναπαραγωγικά μας δαιμόνια;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ  ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΟΣ (Φωτογραφία ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ)

Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΘΕΝΑ
http://kanenaskathenas.wordpress.com