Δεν νομίζω ότι διαφωνεί κανείς με το συμπέρασμα όσων έχουν σχετική εμπειρία της ελληνικής ζωής και πραγματικότητας ότι η Ελλάδα είναι η χώρα του χαβαλέ.
Ίσως και γι’ αυτό να είναι ωραία, χωρίς να την πτοεί –ούτε αυτήν ούτε τους ευτυχείς κατοίκους της- ότι από συστάσεως του ελληνικού Κράτους, δικαιολογημένα τότε, ζει με δανεικά. Δηλαδή, με αυτά που διαθέτουν άλλοι…
Το ότι είμαστε μία χαβαλετζίδικη χώρα προκύπτει λ.χ. από το γεγονός ότι όταν οι ασόβαροι «πάνε μπροστά», οι σοβαροί, αντί να εντείνουν τις προσπάθειές τους, προτιμούν να γίνουν και εκείνοι ασόβαροι, αφού έτσι έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναδειχθούν. Άλλωστε, το ότι προοδεύουν όλοι οι Έλληνες στο εξωτερικό είναι μία απόδειξη του τι μπορούν να επιτύχουν σε χώρες με κανόνες, όπου όλα λειτουργούν ρολόϊ. Και που υπάρχει μία στοιχειώδης αξιοκρατία…
Όλα αυτά περί χώρας – χαβαλέ δεν είναι προφανώς άσχετα με όσα έχουμε ζήσει τους τελευταίους μήνες. Ένα παράδειγμα. Άρκεσαν δύο απόπειρες αυτοκτονίας και ένα DVD με πικάντικο περιεχόμενο, για να ξεχάσουν όλοι το ασφαλιστικό, τις δυσθεώρητες ελληνικές οικονομικές δυσκολίες και, εν πάση περιπτώσει, κάθε προβληματισμό γι’ αυτήν εδώ τη χώρα.
Δεν είναι τυχαίο αυτό, ούτε συμβαίνει για πρώτη φορά. Κάποτε, την περίοδο της δικτατορίας, σε μία μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα, είχε «παρεισφρήσει» σε μία από τις μικρές αγγελίες, με περιπαιχτική διάθεση του λινοτύπη, μία γνωστή φράση που μιλούσε για τους γεννητικούς αδένες του Καράμπελλα και τα γεννητικά όργανα της Χάιδως. Η εφημερίδα όχι μόνο ξεπούλησε, αλλά έκανε και δύο τρεις επανεκδόσεις!
Από τότε το πικάντικο αλάφιαζε την κοινή γνώμη. Και οι μίζες, πικάντικες είναι. Επιβεβαίωση δε ότι της αρέσει είναι ότι, και τα ΜΜΕ συνεχίζουν σχετικές ιστορίες –όταν υπάρχουν- μια και η κυκλοφορία εφημερίδων αυξάνει και η τηλεθέαση εξακοντίζεται.
Συμπέρασμα. Αφού καλά περνάμε, και με λίγο βία, σεξ και αίμα –και βεβαίως αρκετό «λάδι»- ξεχνάμε τα βάσανά μας, μήπως πρέπει να παραμείνουμε χαβαλέδες;
NΙΚΗΤΑΣ ΦΩΣΤΙΝΗΣ -(Φωτογραφία: πόστερ Αντρέ Ντειμονάζ)
Προσθήκη σχολίου