Παρουσιάστηκε αυτές τις μέρες
από την Εθνική Λυρική Σκηνή
το έργο του ΄Αστορ Πιατσόλλα
«Η Μαρία του Μπουένος ΄Αϊρες», πρωτοβουλία και επιβεβλημένη από τις σύγχρονες απαιτήσεις για μια ευπρεπή παρουσία του μοναδικού στην Ελλάδα Λυρικού θεάτρου.
Εκείνο που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι λόγω μιας ασαφούς κακοδαιμονίας που μαστίζει τον εν λόγω οργανισμό, οι τυμπανοκρουσίες και ο διαφημιστικός θόρυβος, σε ανεβάσματα που εμφανίζονται ως «γεγονός», δεν είναι ευθέως ανάλογα του αποτελέσματος.
Κάθε ανέβασμα έχει το μεγάλο πλεονέκτημα της πολύ καλής μουσικής του ΄Αστορ Πιατσόλλα, που από τα πρώτα μέτρα του έργου του καταλαβαίνει κανείς πόσο προικισμένος καλλιτέχνης υπήρξε και πόσο αριστοτεχνικά συνδύασε στοιχεία από το τάνγκο, τη τζαζ και την κλασσική μουσική, δημιουργώντας το λεγόμενο Nuevo Tango. Μια μουσική ονειρική, με ευαισθησία χωρίς να περνά στο μελό, με ευρηματικούς διαλόγους μεταξύ των οργάνων, μουσική με στοιχεία αξιόλογα, που ακούγεται σε αρμονία με τα διαδραματιζόμενα, απόλυτα ευθυγραμμισμένη με το σουρεαλιστικό λιμπρέτο.
Στην παράσαση αυτή αξίζει να επισημάνουμε την πολύ καλή καλή ενορχήστρωση, την εκτέλεση και τη μουσική διεύθυνση του Ανδρέ Χούνκος.
Στα θετικά είναι και η ερμηνεία – απαγγελία του Οράσιο Φερέρ στο ρόλο του ποιητή (ο ίδιος έγραψε και το λιμπρέτο), ο τραγουδιστής Γουιγέρμο Φερνάντεθ και εν μέρει η φωνή της Χούλια Τσένκο.
Η παρουσία του μπαλέτου, με μια χορογραφία που ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του έργου και υλοποιήθηκε από πολύ καλούς χορευτές – σολίστες.
Η υποκατάσταση του σκηνικού από ηλεκτρονικές προβολές δεν ενόχλησε και θα ήταν ακόμα καλλίτερη, αν είχε περισσότερη στήριξη από τη σκηνοθεσία, που δεν στάθηκε στο ύψος ούτε της μουσικής ούτε και της εκδοχής του ποιητή.
Είναι όμως φανερό ότι απαιτείται συντονισμός των επι μέρους στοιχείων της για να μη δίνεται η εντύπωση του «μη ολοκληρωμένου» στο θεατή.
Η σκηνοθεσία, δυστυχώς, απομακρύνθηκε αρκετά από το σουρεαλιστικό χαρακτήρα του έργου και δεν τίμησε τα μεγάλα ατού της μουσικής και του κειμένου.
Στο ίδιο πλαίσιο κινήθηκε και η ερμηνεία της Χούλια Τσένκο, που ο σκηνοθέτης την ήθελε πολύ σεμνή και χαμηλότερων τόνων από ό,τι αρμόζει σε μια πόρνη. Η φωνή της καλή, αλλά δε μας «τάραξε» όσο έπρεπε με την τραγικότητα ενός ανάλογου ρόλου, ούτε μας «ταξίδεψε» στο ονειρικό ταξίδι του έργου.
Κάτι που επίσης, υποβαθμίστηκε, αφενός λόγω σκηνοθετικής αβλεψίας, αλλά και μη κατάλληλης πρόβλεψης από τους υπεύθυνους του θεάτρου αφετέρου, ήταν η παρουσία των μουσικών. Παραχώθηκαν και αυτοί και στριμώχτηκαν στο χώρο της ορχήστρας όπως γίνεται για λόγους οικονομίας χώρου στις όπερες.
Θα προτείναμε στους μελλοντικούς θεατές να προτιμήσουν ψηλές και κεντρικές θέσεις και να αδιαφορήσουν για τους υποτίτλους. Είναι καλοί στις όπερες, αλλά στο συγκεκριμένο ανέβασμα, λόγω ιδιαιτερότητας του κειμένου, αποσπούν την προσοχή από τα δρώμενα στη σκηνή.
΄Ισως είναι προτιμότερο να αφεθούν στην ενέργεια που εκπέμπει η απαγγελία του Οράσιο Φερέρ και να ταξιδέψουν νοερά στη διάσταση που η σκηνοθεσία δεν τα κατάφερε…
Οράσιο Φερρέρ
Τάνγκο οπερίτα σε δύο μέρη
Συμπαραγωγή με το Teatro National Cervantes – Buenos Aires
ΘΕΑΤΡΟ ΟΛΥΜΠΙΑΜε φόντο τον υπόκοσμο, ο έρωτας ποιητή
και πόρνης παίρνει σαγηνευτικές διαστάσεις. Η Μαρία πεθαίνει, αλλά η Σκιά της καταδικάζεται να περιδιαβαίνει ακόμα τους δρόμους του Μπουένος Άιρες, όπου την κυνηγά το φως. Μόνη της γεννά ένα κοριτσάκι: τη νέα Μαρία;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Προσθήκη σχολίου