Παρότι συμμερίζομαι όλα όσα έχουν γραφεί σε αυτό το site για τη συμμετοχή του Sakis, της Ελλάδας δηλαδή, στην Eurovision και για τα παραφερνάλια της δεν μπορώ να μην έχω και τις απορίες μου:
1. Με τόσους να καταφέρονται κατά του θεσμού της Eurovision ποιοι ήταν αυτοί που σχημάτισαν εκείνο το 89% της τηλεθέασης στη χώρα μας τη τελική βραδιά του διαγωνισμού;
2. Πώς, παρότι από τόσους περιγράφεται ο θεσμός ως αδιάφορος, είναι όλοι τους τόσο καλά ενημερωμένοι, όχι μόνο για το προσκήνιο, αλλά και για το παρασκήνιό του;
3. Για ποιον λόγο δεν είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ένα παιδάκι 23 ετών έγραψε στίχους και μουσική και ερμήνευσε ένα τραγούδι που συγκέντρωσε τις πιο πολλές ψήφους στην ιστορία της Eurovision; 4. Πώς εξηγείται η υποδοχή ήρωα η οποία επιφυλάχθηκε στον Αλεξάντερ Ρίμπακ από τη χώρα του, με την συμμετοχή όχι μόνο του κόσμου, αλλά και του πρωθυπουργού και του βασιλιά;
Διαβάζουμε στο διαδίκτυο:
http://www.madata.gr/index.php/epikairotita/36156.html Υποδοχή ήρωα -με παρελάσεις στους δρόμους και τυμπανοκρουσίες- για τον νικητή Αλεξάντερ Ρίμπακ την ημέρα που θεσπίστηκε το Σύνταγμα της χώρας του!
Ο Νορβηγός που κέρδισε (με ευκολία) τον 54ο διαγωνισμό της Eurovision (για τρίτη φορά στην ιστορία της χώρας του) έγινε δεκτός στην πατρίδα του με λαμπρές τιμές.
Την Κυριακή 17 Μαΐου που επέστρεψε στην πατρίδα του είναι εθνική γιορτή στη Νορβηγία (λόγω της θέσπισης του Συντάγματος, το 1814) και ο Αλεξάντερ έγινε για τους συμπατριώτες του ένα σύγχρονο σύμβολο στον τομέα της μουσικής που δόξασε την παγωμένη σκανδιναβική χώρα.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Οσλο οχήματα της Πυροσβεστικής δημιούργησαν αψίδα νερού για να περάσει το αεροπλάνο με τον νικητή (και τη συνοδεία του). Πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί στην αίθουσα αφίξεων του αεροδρομίου και μόλις εμφανίστηκε ο Αλεξάντερ, έγινε κυριολεκτικά χαμός! Οι πολυάριθμοι θαυμαστές του -αρκετοί από τους οποίους κρατούσαν λουλούδια και δώρα στα χέρια για να του τα προσφέρουν- άρχισαν να τον χειροκροτούν και να ζητωκραυγάζουν για τη νίκη του. Συνοδευόμενος από άντρες ασφαλείας, κατευθύνθηκε προς το κέντρο της πρωτεύουσας. Απ’ όλους τους δρόμους όπου πέρασε το αυτοκίνητο που τον μετάφερε είχαν βγει στα πεζοδρόμια εκατοντάδες συμπατριώτες του που τον επευφημούσαν.
Η νίκη του Αλεξάντερ Ρίμπακ με το μουσικό «παραμύθι» του είναι η τρίτη κατά σειρά τόσο μεγάλη εμπορική επιτυχία στη Eurovision (μετά το «Waterloo» των Abba και «Save your kiss for me» των Βrotherhood of man’s»). Το «Fairytale» έχει γίνει hit. Βρίσκεται στην κορυφή των downloads των περισσοτέρων χωρών της Ευρώπης (συμπεριλαμβανομένης και της Βρετανίας), της Αμερικής και της Αυστραλίας και έγινε ήδη τριπλά πλατινένιο στη χώρα του.
5. Πώς εξηγείται και η υποδοχή που επιφυλάχθηκε και σε άλλους τραγουδιστές που δεν πήραν το πρώτο βραβείο, αλλά απλώς μια καλή θέση; Επειδή επίσης διαβάζουμε:Την ίδια λαμπρή υποδοχή είχε και η Ισλανδή Γιοχάνα, που κέρδισε τη δεύτερη θέση στον διαγωνισμό, από τους συμπατριώτες της στο Ρέκιαβικ.
Συμφωνώ φυσικά ότι ένα πρώτο βραβείο στη Eurovision δεν είναι πια και στροφή στην πορεία της Ανθρωπότητας.
Μήπως όμως είναι κάτι τέτοιο η κατάκτηση ενός ποδοσφαιρικού και λίγο- πολύ αμαρτωλού πρωταθλήματος;
Μήπως είναι ένα ντοπέ χρυσό μετάλλιο από τους διάτρητους Ολυμπιακούς Αγώνες;
Μήπως είναι ένα κύπελλο στο μπάσκετ, όταν κι αυτό χορεύει πλέον ραινόμενο από εκατομμύρια ευρώ;
Δεν μιλώ για εκλογικές νίκες κλπ. για να κρατήσω και κάποιο επίπεδο.
Γιατί λοιπόν όλοι οι επικριτές της Eurovision θεωρούν όλους αυτούς τους πανηγυρισμούς θεμιτούς, εθνικούς και επιβεβλημένους;
Μήπως στοιχίζουν στην τσέπη του πολίτη λιγότερα;
Μήπως τον καθηλώνουν στην τηλεόραση λιγότερο;
Μήπως φροντίζουν να αποπροσανατολίσουν το μυαλό του από τα προβλήματα, τα σκάνδαλα κλπ. λιγότερο;
Ή μήπως καταξιώνονται επειδή είναι συνδυασμένα με το ‘νους υγιής εν σώματι υγιεί” του καναπέ;
Και αν μια διεθνής διοργάνωση ελαφρού τραγουδιού είναι εξοβελιστέα τότε ποια μουσική διοργάνωση θα πρέπει να στηριχθεί;
Ένα διεθνές φεστιβάλ Όπερας, ας πούμε;
Ένα φεστιβάλ Συμφωνικής Μουσικής;
Ένα φολκλορικό φεστιβάλ;
Και τι συμμετοχή θα έχουν όλα αυτά; [ Ή έστω, πόσοι επικριτές της Εurovision τα παρακολουθούν από το Mezzo ή από ανάλογα κανάλια;]
Μήπως ανάλογη με τη συμμετοχή αυτών των ευγενών ειδών στα καθημερινά μουσικά ακούσματα του καθενός μας;
Μήπως, με άλλα λόγια, όλη μέρα ακούμε και ψιθυρίζουμε τραγούδια πολύ χειρότερα από εκείνο του Αλεξάντερ Ρίμπακ, χωρίς να διαμαρτυρόμαστε όχι μόνο για την απουσία κλασικής μουσικής και όπερας από τη ζωή μας, αλλά και σύγχρονης παραγωγής ελαφράς μουσικής ποιότητας, ανάλογης με την ποιότητα αυτών των κλασικών μουσικών ειδών;
Μήπως, τελικά, περιμένουμε κάθε Μάη για να διαμαρτυρηθούμε για την Eurovision προσπαθώντας έτσι να απαλύνουμε τις τύψεις μας για τα μουσικά σκουπίδια που καταπίνουμε αμάσητα όλη την υπόλοιπη χρονιά;
Ο προβληματισμός αυτός μπορεί να αναπτυχθεί όχι μόνο για τη μουσική, αλλά και για κάθε μορφή τέχνης. Και να καταλήξει σε ένα μόνο ερώτημα, το εξής:
Μήπως, τελικά, κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, επειδή δεν τολμάμε να γυρίσουμε προς τον καθρέφτη και να πούμε τις αλήθειες που όλοι έχουμε μέσα στο μυαλό μας;
Και μήπως την ατολμία μας αυτή κάποιοι την ξέρουν ή, μάλλον, κάποιοι την καλλιεργούν;
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ
@ Γιατί, κ. Βίτσο μου, προβληματίζεστε; ‘Ολοι οι λαοί, άλλος λιγώτερο άλλος περισσότερο, χειραγωγούμενοι είμαστε και ό,τι μας «ταΐσουνε» και μας ταΐσουνε θα «φάμε» και θα φάμε – και όχι μόνον.
Ολυμπικούς Αγώνες θα μας δώσουν; Ολυμπικούς Αγώνες θα παρακολουθήσουμε. Ολυμπιακά Παγνίδια θα μας δώσουν; Ολυμπιακά Παγνίδια θα παρακολουθήσουμε.
Και ακριβώς όπως «περιμένουμε κάθε Μάη να διαμαρτυρηθούμε για την Eurovision, προσπαθώντας έτσι να απαλύνουμε τις τύψεις μας για τα μουσικά σκουπίδια που καταπίνουμε αμάσητα όλη την υπόλοιπη χρονιά», έτσι και περιμένουμε κάθε επομένη των εκλογών να διαμαρτυρηθούμε για την κυβέρνηση που οι ίδιοι μας εξελέξαμε.
Θλίψις…
@ nicolaos demonicos: Αυτό που λέτε είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο. Τόσο σίγουρο που ούτε καν προβληματίζομαι.
Με την υποκρισία που μας δέρνει προβληματίζομαι. Κατηγορούμε την Eurovision ως ελαφρά διοργάνωση, όχι όμως και το ποδόσφαιρο για το οποίο μπορεί να φτάσουμε και στο έγκλημα ή να το ταυτίσουμε με την εθνική υπόσταση της χώρας.
Και δεν συνεχίζουμε τον προβληματισμό στο να προτείνουμε αντί της Eurovision τι στη μουσική; Τίποτα δεν έχουμε να αντιπροτείνουμε βέβαια, αφού αδιαφορούμε για τη μουσική υπόσταση της Ελλάδας, διασκεδάζουμε με ό,τι σκυλοτράγουδο υπάρχει -με τον Υπουργό Παιδείας πρώτο τραπέζι πίστα, όπως απεκαλύφθη στην υπόθεση του φόνου του μαθητή Αλέξη- και κατά τα άλλα στέλνουμε να παιδιά μας να μάθουν πιάνο και μπαλέτο. Να τα κάνουν τι; Για να επιστρέψουν στο σπίτι να ακούσουν Πέγκυ Ζήνα, Αντώνη Ρέμο και Νατάσσα Θεοδωρίδου;
Αν ρωτήσεις τους “ψαγμένους” της Οικολογίας και του Συριζα, αλλά και γενικώς της “προόδου”, θα σου πουν “Εγώ δε βλέπω τηλεόραση”!
Τι μας λέτε καλέ; Και οι τηλεθεάσεις πώς γίνονται; Και τι κάνετε εσείς που δεν βλέπετε τηλεόραση; Ακούτε ορατόρια και όπερες; Πώς και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι; Ή μήπως διαβάζετε σοβαρή λογοτεχνία και βλέπετε Φαασπίντερ;
Ε, λοιπόν, η άποψη μου είναι ταυτόσημη με εκείνη του Απόστολου Παύλου, του μεγαλύτερου μαρκετίστα που έβγαλε ποτέ η Ανθρωπότητα: “Τα πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε”.
Τα ρέστα είναι μικροαστικές, μικρονοικές και μικροπρεπείς υποκρισίες!
@Στους δυο πάρα πάνω: Δεν νομίζετε πώς εμείς προσφέρουμε εθελοντικά την φαιά μας για αποβλάκωση;; Σκεφτήκατε το μαρτύριο της αυτοθυσίας του κ. Λαζόπουλου να παρακολουθεί, όλη την εβδομάδα, τα Μη αλλά ΚΑΙ ανακυκλωμένα σκουπίδια της Τ.V. για να μας διασκεδάσει κάθε τρίτη βράδυ; Έτσι βγαίνει κύριοι το τρομερό μεροκάματο της υποβάθμισης μιας φαιάς!!! Τί θα τού ‘χει μείνει του ανθρώπου στα γεράματά του;; Όταν κάνει ταμείο;; Μυαλό μηδέν! Το λιγώτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να γίνουμε μονάδες της AGB(έτσι την λένε;;) για νά ‘βρει ο άνθρωπος, τουλάχιστον, μετρητό στον λογαριασμό του. Πάντως, χθες το βράδυ, ο οικολόγος μου άρεσε και μάλλον θα τον ψηφίσω.
Και, κ. Βίτσο, όταν μιλάμε και γκρινιάζουμε για όλα αυτά τα σκουπίδια -δίκαια ή άδικα- δεν πρέπει να ανησυχούμε που ακόμα μπορούμε, ή μας αφήνουν, και ψηφίζουμε;; Ίσως ένας φωτισμένος, αυτοδιορισμένος, ηγέτης να μας έσωνε απ’ τον περίπατο ως την κάλπη. Κι απ’ το μυαλό μας.
Και, τώρα που το θυμήθηκα, ο Χίτλερ άκουγε Βάγκνερ, ζωγράφιζε, διάβαζε Νίτσε -που θαύμαζε τους αρχαίους Έλληνες- ήταν ένας, κάποιος, ηγέτης στα σημερινά μας μέτρα και ανάγκες…
Γιατί μας θέλγει η Γιουροβίζον, το όποιο ποδοσφαιρκό πρωτάθλημα ό,τι προσφέρει την ευκαιρία της “εθνικής εκπροσώπησης”; Πιστεύω, επειδή μέσω αυτών των διοργανώσεων παρέχεται η δυνατότητα να πανηγυρίσουμε μια απτή “επιτυχία”, την οποία συμβολίζει η απονομή του πρώτου βραβείου και το αναπέτασμα της γαλανόλευκης. Και γιατί η όποια απτή “επιτυχία” μας απαλλάσσει προσώρας από τις μαύρες σκέψεις που γεννούν οι “λαμπρές” επιδόσεις του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας σε όλους σχεδόν τους τομείς. Ενισχυτικό των απόψεών μου είναι, νομίζω, το αποτέλεσμα της δημοσκόπησης του ΣΚΑΪ για τους μεγάλους Έλληνες. Πρώτευσε, για τους μη γνωρίζοντες, ο Μέγας Αλέξανδρος προφανώς επειδή ήταν μεγάλος “μάγκας”. Ακολούθησε ο Γεώργιος Παπανικολάου, επειδή, όπως απεδείχθη από τα στοιχεία, οι γυναίκες ομοθυμαδόν τον επέλεξαν, συναισθηματικά κινούμενες. Τηρουμένων των αναλογιών είναι σαν τις εθνικές εκλογές κατά τις οποίες οι γυναίκες ψηφίζουν γυναίκες ακριβώς επειδή είναι γυναίκες. Τρίτος ανεδείχθη ο θεόδωρος Κολοκοτρώνης, αν και φοβούμαι πως στην περίπτωση κατά την οποία ξέραμε ότι ο Γέρος του Μοριά έκανε ότι μπορούσε για να αποφευχθεί το ξεάτωμα των ούρκων στην Τριπολιτσά, δεν θα έβλεπε ούθτε τη δική του ψήφο. Ουδείς εκ των τριων μεγάλων φιλοσόφων στους τρεις ηγούμενους, ουδείς μουσικός ή ζωγράφος ή λογοτέχνης (Καζαντζάκης, Καβάφης, Ελύτης, Σεφέρης, Ροϊδης, Διονύσιος Σολωμός…) στην καθοδηγούσε δεκάδα. Να λοιπόν γιατί μας έλκει η Γιουροβίζιον, το γιουρομπάσκετ, το γιουροφούτμπολ: επειδή με την ολοκλήρωση της διοργάνωσης υπάρχει η πιθανότητα να κραυγάσουμε “το κύπελλο το πήραμε με τον τσαμπουκά”.
@ Δ. ΒΙΤΣΟ: Το ξέρω ότι δεν προβληματίζεστε, αν και είμαι βέβαιος ότι είστε βέβαιος πώς αστειευόμουν.
Θα σας καλύψω όλους αν με αρκετή δόση παραβολικότητος έλεγα «Ο διάβολος δουλειά δεν είχε… άρτον και θεάματα προσέφερε στα παιδιά του για να τα ηρεμήση»;
Αλλά γνωρίζουμε όλοι τι έκανε στα παιδιά του ο ανίκανος και αργόσχολος διάβολος. Αυτό ακριβώς που οι ανίκανοι και αργόσχολοι διοικούντες την «μαμά Ελλάς» και οι από εκείνους κατευθυνόμενοι κονδυλοφόροι κάνουν στα παιδιά της. [Εκτός αυτών των κουμπαρονταβατζηδοκολλητών βεβαίως.] Ενώ την κατηγορούν ότι εκείνη τα τρώη!
Τέτοια υποκρισία, κ. Βίτσο! Αντί να μας πουν ότι οι πολιτικοί κάνουν στα παιδιά μας ό,τι ο διάβολος στα δικά του, τα ρίχνουν στην Ελλάδα.
Τόσο ξεφτίλες είναι…
Και μια απορία: Αυτά τα «γιουροβίζιον, γιουρομπάσκετ, γιουροφούτμπολ» κ.λπ., που λέει ο Πελοποννήσιος, αλλά και τα Γιούροπ, γιούρο, που (μας) θέλγουν τόσο πολύ, είναι σύμπτωσις ότι αρχίζουν από «γιου»; Διότι και το γιουσουρούμ από «γιου» αρχίζει. Και είναι πήχτρα νυχθημερόν.
Το “γιου” στο οποίο αναφέρεσθε είναι προφανές ότι προέρχεται από το “γιούργια”. Απορώ πώς θα διαφεύγει εσάς ενός τόσο γλωσσικώς καταρτισμένου.