Τα περί προμηθειών βιβλίων για τις σχολικές βιβλιοθήκες έχουν περιγραφεί την περασμένη εβδομάδα στη διπλανή στήλη. (Δείτε τα σχόλια αυτά κλικάροντας στην κατηγορία “Τριβόλοι”).
Εν ολίγοις ούτε λίγο, ούτε πολύ το πράγμα κόλλησε στους τύπους. Το Υπουργείο είχε εγκρίνει έναν μακροσκελή κατάλογο με βιβλία ως κατάλληλα για τις σχολικές βιβλιοθήκες. Έδινε τίτλους βιβλίων και απαιτούμενα για τις βιβλιοθήκες αντίτυπα κάθε τίτλου. Συνολικά ενέκρινε 750.000 αντίτυπα από 16.000 τίτλους. Όμως είχε μόνο 15.000.000 ευρώ από την Ευρωπαική Ένωση να διαθέσει. Συνεπώς οι εργολάβοι/κοινοπραξίες (Ελευθερουδάκης- Παπασωτηρίου & Ιανός-Απόλλων) θα έπρεπε να προτείνουν πόσους τίτλους και πόσα αντίτυπα από κάθε τίτλο μπορούσαν να παραδώσουν έναντι του ποσού αυτού. Την εργολαβία θα αναλάμβανε όποιος προσέφερε τα περισσότερα βιβλία με τα λιγότερα λεφτά.
Τέθηκε όμως και ένας όρος: Ότι έπρεπε να προσφερθεί τουλάχιστον το 50% +1 του αρχικού πίνακα.
Εδώ όμως υπήρχε ένα ασαφές σημείο ή μάλλον διφορούμενο: Τι εννοούσε η προκήρυξη; Το 50% +1 των τίτλων του αρχικού πίνακα ή το 50% +1 των αντιτύπων του αρχικού πίνακα;
Και οι δύο διαγωνιζόμενοι εκπλήρωσαν τον όρο αυτού του 50% +1, πλην όμως ο ένας με τη πρώτη έννοια και ο άλλος με την δεύτερη. Τον τελικό λόγο είχε το Υπουργείο, που απεφάνθη ότι το σωστό 50% +1 ήταν εκείνο των Ιανού- Απόλλωνα.
Έτσι το όλο θέμα κρίθηκε από τον τύπο, χωρίς να περάσει το Υπουργείο Παιδείας στην ουσία, που ήταν, ασφαλώς, το ποιος προσέφερε τα περισσότερα βιβλία με το χαμηλότερο χρηματικό ποσό. Ούτε έδωσε την ευκαιρία στους Ελευθερουδάκη-Παπασωτηρίου να αντικαταστήσουν την προσφορά τους με άλλη, στην οποία το 50% +1 θα ήταν με την έννοια που και η άλλη κοινοπραξία το υπολόγισε, ώστε οι προσφορές να είναι συγκρίσιμες και να γίνει επαναξιολόγηση.
Και το πράγμα έφτασε στα Διοικητικά Δικαστήρια. Και αν το θέμα δεν λυθεί εγκαίρως τα χρήματα της ΕΕ που είναι για το σκοπό αυτόν θα χαθούν.
Ας μη θεωρηθεί όμως ότι όλα αυτά τα χρόνια το Κράτος δεν προμηθεύτηκε βιβλία. Προμηθεύτηκε, αλλά πώς και από ποιούς και σε τι τιμές;
Ας μας πει το ίδιο:
Από το 1980 και εδώ, ας πούμε, θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε ποιούς τίτλους έχουν προμηθευτεί τα διάφορα Υπουργεία και Οργανισμοί απ’ευθείας από τους εκδότες και σε τι τιμές και για ποιoν σκοπό. Αξιολογούνται οι τίτλοι ή προτιμούνται τα βιβλία κάποιων που φορτικά επιβάλλουν τα πονήματα τους στα εκάστοτε Υπουργεία και Οργανισμούς του Δημοσίου για να σαπίσουν εν συνεχεία σε υπόγεια και αποθήκες;
Και κάτι ακόμα:
Ας υποθέσουμε πως όλα πάνε καλά και η προμήθεια των βιβλίων γίνεται. Όμως οι υποψήφιες κοινοπραξίες μειοδότησαν. Δηλαδή προσέφεραν λιγότερα από τα 15.000.000, που έχει δώσει η ΕΕ. Τα εκατομμύρια που θα περισσέψουν πού θα πάνε; Κι αν πούμε πως πάνε για βιβλία, όπως και πρέπει, με τι διαδικασίες θα γίνουν οι προμήθειες των επιπλέον αυτών βιβλίων και πότε;
Δεν θα πρέπει να βγουν έξω από τις ευθύνες για όλο αυτό το αλαλούμ οι ίδιοι οι εκδότες. Με τα δύο σωματεία τους -λες και δεν τους έφτανε ένα- να καθεύδουν, το ζωτικό για το βιβλίο, αλλά και για την παιδεία αυτό θέμα προχωρεί ανεξέλεγκτα από εκείνους που δεν θα έπρεπε. Αρκετοί από τους συνδικαλιστές εκδότες δε, είτε πηγαίνει ο ένας τον άλλον στα δικαστήρια για γελοιότητες, είτε πουλάνε δια της πλαγίας οδού βιβλία τους στο Υπουργείο Παιδείας κι ας διαμαρτύρονται μετά για τους κακοστημένους διαγωνισμούς.
Βέβαια, το θέμα της αξιοποίησης των βιβλίων από τα σχολεία και η συμβολή του Υπουργείου σε αυτήν είναι ευρύτερο και δεν εξαντλείται με την προμήθειά τους. Όμως θα το θίξουμε σε άλλη δημοσίευση.
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ (Φωτογραφία: αρχείο φουστανΕΛΛΑΣ)
Προσθήκη σχολίου