Η πανεπιστημιακή κοινότητα, και κατ’ επέκταση το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας, ζει κάθε τόσο και μια νέα αναστάτωση.
Αφορμή για την πιο πρόσφατη ήταν οι πρυτανικές εκλογές, και η καθολική ψήφος των φοιτητών, σύμφωνα με το νέο νόμο πλαίσιο. Αυτή όμως η δημοκρατικότατη διάταξη, όλως παραδόξως, είναι και η αιτία των νέων αντιδράσεων.
Η καθολική ψήφος θα περίμενε κανείς να είναι ζητούμενο των φοιτητών, αφού αποτελεί το ύψιστο δικαίωμα κάθε μέλους μιας δημοκρατικά οργανωμένης κοινωνίας. Αυτό όμως το δικαίωμα, το οποίο, σε άλλες εποχές, ήταν βασικό αίτημα του φοιτητικού κινήματος, σήμερα αποτελεί το κόκκινο πανί για φοιτητές και πανεπιστημιακούς. Όχι για όλους, αλλά για εκείνους, που αν και αποτελούν μειοψηφία, ελέγχουν καταστάσεις και επηρεάζουν αποφάσεις και οι οποίοι εμφανίζονται, όπως δηλώνουν τουλάχιστο, να εκπροσωπούν το προοδευτικό κίνημα!
Άλλες εποχές, άλλα ήθη! Παλιά, το πανεπιστημιακό κίνημα αγωνιζόταν για την κατάκτηση και την κατοχύρωση της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας. Αγωνιζόταν για ιδανικά και αξίες. Το πανεπιστήμιο ήταν χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών, ζύμωσης, γόνιμης αμφισβήτησης, αναζήτησης και δημιουργίας. Σήμερα, αντιστρατεύεται την αλλαγή και το αυτονόητο, υπερασπίζεται την ήσσονα προσπάθεια, είναι υπέρμαχο της ισοπέδωσης και της άρνησης και οι εκπρόσωποι του, με τη στάση τους, αντιμάχονται ένα μέτρο που αποτελεί ύψιστο δικαίωμα σε μια δημοκρατία: το δικαίωμα να ψηφίζουν όλοι για να εκλέξουν τα όργανα τους.
Στη δημοκρατία η εξουσία πηγάζει από το λαό και ασκείται προς όφελος του, με βασική αρχή, εκτός των άλλων, την αρχή της πλειοψηφίας. Με την άρνηση της καθολικής ψήφου των φοιτητών και την προσπάθεια διατήρησης του υπάρχοντος συστήματος, σύμφωνα με το οποίο οι φοιτητικές-κομματικές παρατάξεις, δηλαδή ένα κλειστό κύκλωμα, καθορίζουν τους εκπροσώπους των φοιτητών στο πρυτανικό συμβούλιο, οι αντιδρώντες, φοιτητές και καθηγητές, κάθε άλλο παρά δημοκρατική συμπεριφορά επιδεικνύουν.
Η άρνηση αλλαγής ενός μέτρου το οποίο, σύμφωνα με τις μαρτυρίες εκπροσώπων της πανεπιστημιακής κοινότητας, αποτελεί πηγή πολλών δεινών, αφού δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης και συναλλαγής που υπονομεύουν την ελευθερία και την αξιοκρατία στις επιλογές και στις αποφάσεις, κάθε άλλο παρά προοδευτική αντίληψη είναι.
Με το μέτρο της καθολικής ψήφου οι φοιτητικές-κομματικές παρατάξεις φοβούνται ότι δε θα μπορούν να ελέγξουν τις επιλογές των φοιτητών ψηφοφόρων γι’ αυτό και αντιδρούν. Γιατί δε θα μπορούν να επηρεάζουν, και πολλές φορές να διαμορφώνουν και να επιβάλλουν, αποφάσεις, που ξεκινάνε από τη βαθμολογία των φοιτητών μέχρι και την εκλογή καθηγητών. Η καθολική ψήφος σπάει τη συναλλαγή που προωθούσαν οι φοιτητοπατέρες με τους καθηγητές κι έτσι περιορίζεται η δύναμη τους. Γι’ αυτό και αντιδρούν! Φοιτητές και καθηγητές!
Οι αντιδρώντες λοιπόν στην καθολική ψήφο, και όχι μόνο, είναι υπερασπιστές μιας ολιγαρχικής αντίληψης που υποστηρίζει ότι η εξουσία πρέπει να ασκείται από λίγα μόνο πρόσωπα ή από μια κυρίαρχη τάξη καταχρηστικά, στη συγκεκριμένη περίπτωση τους εκπροσώπους των φοιτητικών παρατάξεων, με στόχο την υπηρέτηση του προσωπικού-κομματικού συμφέροντος και όχι το κοινό όφελος. Αυτοί λοιπόν οι οποίοι βαυκαλίζονται αυτοχαρακτηριζόμενοι ως «δημοκράτες-προοδευτικοί» και πολέμιοι της συντήρησης, στην ουσία είναι εκφραστές της στασιμότητας και της οπισθοδρόμησης, αφού δε θέλουν να αλλάξει τίποτα στο τελματωμένο πανεπιστήμιο και είναι υπέρμαχοι της ολιγαρχίας.
Από τη μια μεριά λοιπόν είναι η καθολική ψήφος των φοιτητών και η δημοκρατία και από την άλλη η άσκηση της εξουσίας από τους λίγους και η ολιγαρχία.
Από τη μια είναι η υπηρέτηση των συμφερόντων του συνόλου και από την άλλη η υπηρέτηση των προσωπικών – κομματικών συμφερόντων.
Οι υγιείς δυνάμεις δεν μπορούν να μένουν αδιάφορες. Είναι ζήτημα δημοκρατίας!
ΠΕΤΡΟΣ ΠΙΤΣΙΑΚΑΣ
Διευθυντής 3ου Γυμνασίου Ναυπάκτου -(Φωτογραφία:PIX)
Αγαπητέ κ.Πιτσιάκα,το μεγάλο θέμα που θίγετε συνδέεται απλά και άμεσα με ένα άλλο,που δυστυχώς καθορίζει αποφασιστικά τα εθνικά μας πράγματα.Κι’αυτό είναι η βάναυση “πελατειοποίηση” του πολιτικού συστήματος.Καθε τομέας της εθνικής ζωής έγινε με τον καιρό “πελάτης” των κομμάτων και του συστήματος διακυβέρνησης.Το ίδιο συνέβη και με τα πανεπιστήμια της Ελλάδας.Φοιτητική νεολαία και πανεπιστημνιακό προσωπικό μπήκαν στους καταλόγους “πελατειών” ,στις “επιρροές” κομμάτων και κυβερνήσεων.Ποικίλα τα πάρε-δώσε και τα ανταλλάγματα ,γερό και πολιτικά εγγυημένο το όλο σύστημα και στην άκρη βέβαια οι υγιείς δυνάμεις που αναφέρατε,κ.Πιτσιάκα.Εκπαίδευση; Στα παλιά τα παπούτσια των πολιτικο-κομματικών αρχόντων μας η Επαίδευση.
Το παιχνίδι μοιάζει χαμένο.Οχι; Μακάρι να κάνω λάθος. Μακάρι τα πράγματα να αλλάξουν ριζικά τα επόμενα 10-20 χρόνια μ’ αυτό το καταραμένο πελατειακό σύστημα ,που γελοιοποιεί τη Δημοκρατία,εγγυάται μόνο την εθνική καθυστέρηση και εξευτελίζει καθημερινά τη χώρα.
Κανέναν δεν συμφέρει η αλλαγή. Το βόλεμα εκατέρωθεν εξασφαλίζεται με την άθλια αυτή συναλλαγή καθηγητών και φοιτητών. Σε ποιο άλλο κράτος του κόσμου για την ανέλιξη ενός καθηγητή έχουν λόγο οι πρωτοετείς φοιτητές; Μόνο στην Ελλάδα.