Μετά τη θεατρική παράσταση ήλθε και η ταινία για να σκαλίσει τις μνήμες και να φουντώσει αυτή τη νοσταλγία που, θαμμένη από την καθημερινότητα, περιμένει, πολλές φορές χρόνια ολόκληρα, να την ξυπνήσει κάποια αφορμή που αξίζει…
Mamma mia… Και τι μνήμες… Μνήμες για τους «ήντα». Μνήμες από τα καλύτερά τους χρόνια… Είναι αυτές οι αφορμές που σε κάνουν να ρωτάς γιατί το παρελθόν μοιάζει πάντα καλύτερο! Ίσως γιατι δεν θα το ξαναζήσουμε…
Μπορεί αυτό να σκέπτονταν οι γύρω μου «ηντάρηδες» που έβλεπαν κι αυτοί τη Mamma Mia. Και που είμαι σίγουρος ότι, σε κάθε τραγούδι προσπαθούσαν να πνίξουν τον κόμπο που, σαδιστικά, ανέβαινε στο λαιμό, καθώς αυτά που έφερνε στο νου ήταν μία ανάμνηση νιότης, έρωτα, ανεμελιάς, ανάμνηση των πρώτων σταθερών βημάτων στη ζωή, που δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει, αλλά, στο τέλος, μένεις με την αίσθηση ότι την είχες στα χέρια σου, να την πλάσεις όπως ήθελες, αλλά σου ξέφυγε…
Είναι το ατομικό μας Waterloo, Mamma Mia…
Σινεμά ο Παράδεισος, Peppermint, Πολίτικη Κουζίνα, Mamma Mia…O κόσμος μας…Ο κόσμος μιας ολόκληρης γενιάς, ο αληθινός μας κόσμος…Ο καθρέπτης μας που τη φορά αυτή τον κράτησαν μπροστά μας η Μέρριλ Στριπ και η λαμπερή παρέα της… Μια παρέα, «ηντάρηδων» κι αυτή, που ξανάσμιξε, με φόντο μια καταγάλανη Ελλάδα…
Τόσο γαλανή που δεν μπορούν οι στάχτες από μίζες, φήμες, δωροδοκίες, δωροληψίες, μαύρα και άσπρα χρήματα, να την μαυρίσουν στα μάτια μου. Ίσως και στα μάτια πολλών, πολλών, πολλών άλλων…Ευτυχώς!
ΝΙΚΟΣ ΣΙΜΟΣ -(Φωτογραφία: P.R. εταιρείας διανομής της ταινίας)
Mamma Mia!
Δείτε ακόμη
4 σχόλια
ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ
Μου αρεσε η ταινια αλλα αν δεν ειχε την Μεριλ…απατη θα χε παει.
Μνήμες μιας άλλης εποχής, σαφώς ανώτερης πολιτιστικά και ηθικά. Μνήμες που δεν σβήνουν εύκολα για όσους την έζησαν και που φουντώνουν την περιέργεια να τη γνωρίσουν σε όσους δεν την έζησαν. Και μέσα στη μιζέρια του σήμερα όπου λείπει ο αληθινός πολιτισμός και καμιά πολιτιστική πρόοδος δεν έχει συντελεσθεί, αναρωτιέται κανείς γιατί σε τέτοια δύσκολα χρόνια η ζωή ήταν τόσο όμορφη και τόσο δημιουργική. Αυτός είναι ο λόγος της επιτυχίας τέτοιων ταινιών, η προσπάθεια του καθενός από μας να ζήσει σε μια κοινωνία δίχως άγχη, ανασφάλειες, αποξένωση, φόβους.
Όμορφα χρόνια που περάσαν.
Ήταν η εποχή της ανεμελιάς.
Σήμερα είναι η εποχή της τρέλας, της κορδέλας και της κόκινης σαμπρέλας.
Είμαι από την Σκόπελο, το νησί που γυρίστηκε το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας και δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν το πρόβαλαν τα περισσότερα ΜΜΕ. Αντιθέτως το γειτονικό μας νησί η Σκιάθος προσπάθησε να διαδώσει ότι το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας γυρίστηκε εκεί για ευνόητους λόγους.
Πήγα με κρύα καρδιά να τη δω μιας και τα μιούζικαλ δεν είναι το αγαπημένο μου είδος ταινιών.
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά άλλαξα γνώμη.
Γέλασα με την καρδιά μου και περισσότερο με τους ηντάρηδες πρωταγωνιστές, πολλές φορές, μιας και διέθεταν έξυπνο και συγχρόνως γλυκόπικρο χιούμορ.
Τα τραγούδια μαγικά σε πήγαιναν αρκετά χρόνια πίσω σε μια εποχή που εγώ έζησα στα χρόνια της εφηβείας μου.
Η φωτογραφία αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο την μοναδική ομορφιά του νησιού μου και παντρεύει τέλεια το πράσινο του πεύκου και το κρυστάλλινο γαλάζιο της θάλασσας.
Την προτείνω ανεπιφύλακτα και ειδικά σε ένα υπαίθριο κινηματογράφο κάτω από τ΄αστέρια.