Είναι αξιοσημείωτο το ότι η πανελλαδική έρευνα Forum της Metron Analysis, που δημοσιεύτηκε χθες, δείχνει πως οι Έλληνες θεωρούν με ποσοστό 33,9% την ακρίβεια ως το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας, για να ακολουθήσει με αρκετή διαφορά η ανεργία. Η διαφθορά παίρνει ένα μονοψήφιο νούμερο και μάλιστα μικρό.
Εκτός, βέβαια, από το ότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό και δεν οφείλεται μόνο στα του πετρελαίου, αφού προϋπήρχε της εντυπωσιακής ανόδου της τιμής του μαύρου χρυσού, ενδεχομένως τα πρωτεία της ακρίβειας στη δημοσκόπηση, να έχουν να κάνουν με την πλύση εγκεφάλου, την οποία κάνει η τηλεόραση για το θέμα, καθότι προσφέρεται για πανικό, αγαπημένου συναισθήματος των διευθυντών ειδήσεων των ελληνικών καναλιών.
Όπως και να ‘χει όμως, το να προηγείται η ακρίβεια και της ανεργίας και της διαφθοράς μάλλον φανερώνει κυρίως τρία πράγματα:
Πρώτο, ότι ως λαός είμαστε του «δος υμίν σήμερον». Δηλαδή αν έχουμε αμείωτη την καταναλωτική μας δύναμη και ψωνίζουμε άνετα δεν μας νοιάζει ποιος μιζάρεται, ούτε αν γίνονται επενδύσεις ώστε τόσο εμείς, όσο και αύριο τα παιδιά μας να έχουν δουλειά.
Δεύτερο, ότι μας λείπει η οικονομική σκέψη. Δεν μπορούμε δηλαδή να συνδυάσουμε πως η διαφθορά είναι κατά πολύ μεγάλο ποσοστό υπεύθυνη για την ακρίβεια. Όταν ό,τι γίνεται στην οικονομία της χώρας εξαρτάται από το ποιος και το τι δίνουν στους αναθέτοντες τη μεγαλύτερη μίζα πώς να προκύψει οικονομία ικανή να ελέγξει τις τιμές; Και όταν το κόστος της κάθε ανάθεσης δεν προκύπτει από μειοδοσία, αλλά αντιθέτως έχει ενσωματώσει και τη μίζα του πολιτικού και την, κατόπιν αυτής, αισχροκέρδεια του προμηθευτή, πώς να μην μετακυλυθούν στις τιμές των παρεχόμενων αγαθών και υπηρεσιών αυτές οι ανίερες υπερβάσεις; Και πώς αυτό να μην πυροδοτήσει περαιτέρω αυξήσεις των τιμών και πληθωρισμό;
Τρίτο, ότι μετά την έντονη πολιτικοποίηση που γεννήθηκε ως αντίδραση στη δικτατορία και κορυφώθηκε στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια τα κατάφεραν έτσι και το πολιτικό μας κριτήριο έχει φτάσει στο ναδίρ. Γιατί όταν μόνο το 3,5% περίπου των Ελλήνων ενοχλείται από τη διαφθορά, έτσι λέει το γκάλοπ, πώς είναι δυνατόν ένα «μπάτε σκύλοι κι αλέστε» πολιτικό καθεστώς, του οποίου οι υπηρέτες, οι πολιτικοί παναπεί, ενδιαφέρονται για την «κονόμα» και μόνο, να εξασφαλίσει την τήρηση των βασικών αρχών της Δημοκρατίας, δηλ. του Συντάγματος; Ποιος να ελέγξει ποιον, όταν ο καθένας έχει για τον άλλον ράμματα για τη γούνα του; Επειδή η διαφθορά για να θεριέψει φροντίζει να τους λερώσει όλους, αλλά και να στείλει στο περιθώριο όλους όσους δεν δέχονται να διαφθαρούν.
Και δεδομένου ότι οι αρχές της Ισοπολιτείας, της Ισονομίας, της Ανεξαρτησίας των Εξουσιών κλπ. δεν καθιερώθηκαν από τους αγώνες των ανθρώπων λόγω φιλοσοφικής αντίληψης, αλλά για λόγους πρακτικούς, που έχουν να κάνουν με την ποιότητα και το επίπεδο ζωής τους, πώς, όταν καμιά ηθική αρχή δεν είναι στη θέση της, περιμένει ο Έλληνας να μην υπάρχει ακρίβεια;
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ -(Φωτογραφία: ‘Αννα Σέρβοβα)
Το γκάλοπ της ακρίβειας
Δείτε ακόμη
4 σχόλια
ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ
Κατόπιν “διεξοδικής και εμπεριστατωμένης” μελέτης του ηλεκτρονικού σας περιοδικού, το μόνο που μπορώ να πω είναι ένα μεγάλο Ευχαριστώ, βρε παιδιά.
Πρώτον, επειδή δεν προσβάλει την αισθητική μου.
Δεύτερον, επειδή δεν υποτιμά τη νοημοσύνη μου.
Τρίτον, επειδή με διασκεδάζει.
Και τέταρτον – και ίσως το σημαντικότερο – επειδή με παρηγορεί! Γιατί σκέφτομαι πως όσο θα πληθαίνουν οι φωνές των αυτο-εξόριστων αυτού του τόπου, τόσο θα αυξάνονται οι ελπίδες για ένα αύριο που – αν μη τι άλλο – θα “πληγώνει” λιγότερο…
Ίσως κάποια στιγμή καταθέσω κι εγώ το “σεβντά” μου. Το κατά πόσον θα αξίζει να δημοσιοποιηθεί, θα το κρίνετε εσείς.
Υ.Γ. Ποιος είναι αυτός ο Σωτήρης Σκνίπης, που με κάνει και γελάω;;;
Και βέβαια η διαφθορά -για την οποία πολλοί κάνουν τα στραβά μάτια- είναι ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες πληθωρισμού. Τα τελευταία 25 χρόνια -ναι 25 ολόκληρα χρόνια- ο δείκτης της παραοικονομίας στην Ελλάδα είναι καθηλωμένος στο 30% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Πιο απλά αυτό σημαίνει ότι 70 δισεκατομμύρια ευρώ τουλάχιστον -που αυξάνονται κατά το ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ, επειδή η παραοικονομία παραμένει σταθερή- πέφτουν στην αγορά. Αυτοί που τα νέμονται “μαύρα” αυτά τα δισ. δεν έχουν κανένα λόγο να μη ξοδεύουν και να ανεβάζουν τις τιμές, γιατί είναι περισσευούμενο παντεσπάνι των εισοδημάτων τους.
Η σημερινή είδηση είναι ότι η Ζήμενς μοίρασε 1.οοο.οοο ευρώ σε εφοριακούς για να καλύψουν τα κενα των μαύρων χρημάτων που πηγαίναν σε λαδώματα! Αυτοί οι εφοριακοί είναι βέβαιο ότι συμπεριφέρονται ως Χοεντζόλερν. Και δεν είναι μόνο αυτοί…
Γιατί δεν ελέγχεται η παραοικονομία, είναι ένα άλλο ερώτημα. Απλούστατα, διότι και για τους ελέγχοντες πρέπει να βάλεις ελεγκτές και ίσως και για κείνους, άλλους ελεγκτές, σε λίγο καιρό, όταν θα δούν “πόσο γλυκειά είναι η αμαρτία”
Αγαπητή κυρία ΕΛΠΙΔΑ Π. χαίρομαι που σας κάνω και γελάτε αν και εκπλήσσομαι διότι νόμιζα ότι μόνο οι πολιτικοί έκαναν τον κόσμο να ξεκαρδίζεται. Πάει…Τους τρώω το ψωμί (Το παντεσπάνι, ήθελα να πω).
Αυθαιρέτως -τόσα αυθαίρετα άλλωστε έχει η Ελλάς- λαμβάνω το θάρρος από τους συντελεστές του ηλεκτρονικού αυτού περιοδικού να σας ευχαριστήσω και εκ μέρους τους για τα καλά σας λόγια. Κάντε υπομονή…Θα γίνει καλύτερο. Οι κύριοι που είχαν την ιδέα του περιοδικού, μου εκμυστηρεύτηκαν -κι εγώ ως καλός ρουφιάνος σας το αποκαλύπτω- ότι έχουν απευθυνθεί στη Ζήμενς και στον αλήστου μνήμης Κοσκωτά -διότι μόνο αυτοί οι φορείς είναι τόσο κουβαρντάδες- και οσονούπω περιμένουν να τους λιγδώσουν το αντεράκι με καλό λαδάκι Μεσσηνίας. (Σε ευρώπουλα βεβαίως).
Ελπίζω αγαπητή ΕΛΠΙΔΑ να αντιλαμβάνεσθε τη σημασία του εγχειρήματος…Τι είδους έμπνευση μπορεί να έχει κανείς γράφοντας μέσα σ’ ένα μισοσκότεινο δωματιο…Ενώ αν γράφει δίπλα σε πισίνα, πίνοντας το καμπάρι του stirred not shaken, άλλου είδους ΧΛΑΠΑΤΣΕΣ κατεβάζει η γκλάβα του
Σε τελευταία ανάλυση γιατί να λαδώνουν μόνο τα βαπτιζόμενα βρέφη; Υπό μία έννοια, βρέφη θέλουμε να παραμείνουμε κι εμείς…
Αγαπητέ μου κύριε Σκνίπη,
Ευχαριστώ θερμά για την απάντησή σας.
Σε ότι αφορά την ανησυχία σας «μήπως τρώτε το παντεσπάνι των πολιτικών», σπεύδω να σας διαβεβαιώσω ότι ουδεμία από τις διατάξεις περί αθεμίτου ανταγωνισμού παραβιάζετε! Διότι είναι άλλο ο «Ομηρικός γέλως» που προκαλούν τα δικά σας σχόλια – ίσως επειδή απευθύνονται σε ομήρους… – και άλλο ο «κλαυσίγελως».
Αφήστε με να γελάω, λοιπόν. Όσο γελάω κι όταν βλέπω τον «αηδιασμένο απ’ όλους κι απ’ όλα» γείτονά μου, καθισμένο με το σώβρακο στη βεράντα του άρτι ανεγερθέντος αυθαιρέτου του, να «συλλογάται ελεύθερα» εάν θα πρέπει να διαθέσει τα τελευταία 500 Ευρώ του τελευταίου καταναλωτικού του δανείου, για να πληρώσει την 24η δόση του Grand Cherokee του, ή για να βουλώσει το στόμα εκείνου του ζήτουλα στην Πολεοδομία, ή για να περάσει δυο μέρες με τη γκόμενα στη Μύκονο – μιας που το Παρίσι είναι “γι αλλονών δόντια”…
Αισιόδοξο συμπέρασμα: Εάν είναι αλήθεια ότι το γέλιο μακραίνει τη ζωή, κάποιοι από μας δικαιούνται να ελπίζουν ότι θα ζήσουν χίλια χρόνια!
Να είστε πάντα καλά,