Η εμμονή από την πλευρά του κ. Παπανδρέου στην εκτίμηση ότι η κυβέρνηση χειραγωγεί και κατευθύνει τη Δικαιοσύνη, ουσιαστικώς αποτελεί επανάληψη των ίδιων κατηγοριών που η ΝΔ ως αντιπολίτευση εξαπέλυε σε βάρος των κυβερήσεων του ΠΑΣΟΚ.
Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, με οποιανδήποτε κυβέρνηση είναι στα πράγματα, τότε ως χώρα δεν πάμε καλά. Διότι τότε, αυτό που πλήττεται είναι πρώτον η αξιοπιστία και των δύο Εξουσιών –και της Εκτελεστικής και της Δικαστικής- αλλά, κυρίως η ίδια η εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς.
Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η μεν κυβέρνηση έχει το τεκμήριο της αθωότητας η δε αντιπολίτευση το βάρος της απόδειξης. Για ένα απλό λόγο. Ότι η κυβέρνηση της ΝΔ δεν έχει ακόμη κατηγορηθεί από εκπροσώπους της Δικαιοσύνης για παρεμβάσεις, κάτι που δεν απέφυγε η κυβέρνηση Σημίτη!!
Θυμίζω ότι οι ίδιοι οι δικαστικοί λειτουργοί, επί κυβερνήσεως Σημίτη και στο πλαίσιο έρευνας σχετικά με τις πολιτικές παρεμβάσεις στο χώρο της Δικαιοσύνης έκαναν τις καταγγελίες.
– Ο επίτιμος αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Γ.Βελλής είχε πει ότι η βαριά παραβατικότητα προέρχεται από τους φορείς της πολιτικής εξουσίας και από τους «βαρώνους» και τους παρατρεχάμενους της οικονομικής παραεξουσίας».
– Ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου ο κ. Ματθίας είχε δημοσίως καταγγείλει, όντας εν ενεργεία, ότι το υπουργείο Δικαιοσύνης «επιθυμεί να γίνει προϊστάμενος της Επιθεώρησης των Δικαστηρίων ορισμένος ανώτατος δικαστικός λειτουργός, επειδή νομίζει ότι μέσω αυτού θα μπορεί να υπαγορεύει κάποιες κυβερνητικές θελήσεις αλλά και κάποιες κομματικές εύνοιες. Καταργεί λοιπόν με Νόμο το ανέκαθεν ισχύον σύστημα κατά το οποίο τα όργανα της Επιθεώρησης ορίζονται από το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο και εισάγει νέο κατά το οποίο τη θέση του προϊσταμένου της Επιθεώρησης καταλαμβάνει, εκ του νόμου, ο νεότερος αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου». (ΣΣ. Οπως όμως αναφέραμε την ηγεσία της Δικαιοσύνης την ορίζει το υπουργικό συμβούλιο).
– Εξ άλλου ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Σημίτη κ. Σταθόπουλος, είχε αποκαλύψει τις πιέσεις που ασκούνταν στον ίδιο, προκειμένου να παρέμβει, σε υποθέσεις που εμπλέκονταν πολιτικά πρόσωπα!!
ΝΙΚΟΣ ΣΙΜΟΣ -(Φωτογραφία: Άννα Σέρβοβα)
Μεγάλη μπουκιά φάε…
Δείτε ακόμη
8 σχόλια
ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ
Ισοδύναμη και η αρχαιοτέρα των τριών εξουσιών η Δικαιοσύνη. Πρωτοεμφανίσθει με τη μορφή της αυτοδικίας, κατόπιν με τη μορφή της υπό τρίτων απονομής και εξελίχθει σε γραπτό δίκαιο εκ των προτέρων καθορισμένο, συμβαδίζοντας έτσι με την κοινωνική οργάνωση και πρόοδο.
Η λαϊκή βούληση όμως, ισχυροτέρα όλων των λοιπών εξουσιών, είναι αυτή που μπορεί να τις ανατρέψει και να τις διαπλάσει. Υποβάλλεται επομένως και αυτή στον διαρκή καταγγελτικό έλεγχο του λαού, όπως αυτός εκφράζεται μέσω της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, κατά τρόπο δικαιολογημένο αφού τίποτα δεν δύναται να λειτουργήσει ανεξέλεγκτα ως δυνάστης μέσα στο κοινωνικό σώμα.
Έτσι και ο Χριστός εκείνες τις ιερές μέρες του εβραϊκού Πάσχα πήγε στο Ναό και διέλυσε τους πάγκους των εμπόρων, των μικροπωλητών και των αρχιερέων, καταγγέλοντας δημόσια ότι μετέτρεψαν τον ιερό οίκο του Θεού σε οίκο εμπορίου και καταργώντας με αυτή του την πράξη ένα αρχαίο, παγιωμένο εμπορικό έθιμο.
Δεν είναι επομένως ο καταγγελτικός λόγος αχρείαστος πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον έλεγχο ισχυρών εξουσιών. Έτσι και η αντιπολίτευση ασκεί νόμιμο δικαίωμά της έστω και με την παραμικρή υπόνοια κυβερνητικών παρεμβάσεων. Ειδάλλως, μόνο ανησυχία θα ‘πρεπε να προκαλεί η σιωπή της αντιπολίτευσης ότι όλα στο χώρο της Δικαιοσύνης λειτουργούν σωστά, αφού τότε μόνο διακριτοί δεν θα ήταν οι ρόλοι των τριών εξουσιών. Ανησυχία που θα επέφερε το ξέσπασμα της λαϊκής οργής-εξουσίας από την απόλυτη σύμπλευση των τριών εξουσιών και που θα οδηγούσε σε κοινωνικές ανατροπές με θετικά αλλά και αρνητικά αποτελέσματα. Κάτι τέτοιο συνέβει παραμονές της ρώσικης επανάστασης όπου, μεταξύ των άλλων κακών της τσαρικής Ρωσίας, δικαιοσύνη και πολιτειακοί παράγοντες βρισκόταν σε απόλυτη σύμπλευση και τελικώς με την λαϊκή επανάσταση κατέληξαν στο χείριστον όπου χαρακτηριστικά μια ποινική διάταξη προέβλεπε γενικά και αφηρημένα: “Κάθε ενέργεια κατά του Κράτους αποτελεί κακούργημα” και έτσι εξοντώθηκαν εκατομύρια Ρώσοι πολίτες.
Στο ναδιρ το κυρος της Δικαιοσύνης πλέον.Οποιος πολιτικος το κάνει κέφι,βγαίνει και λέει ο,τι θέλει σε βάρος της. Και η δικαιοσύνη ανήμπορη ή απρόθυμη να αντιδράσει “λούζεται” τις προσβολές .Οι πολίτες παρακολουθούν το δράμα -διότι περί δράματος πρόκειται-πεπεισμένοι πλεόν ,ότι η Δημοκρατια στην Ελλάδα υφίσταται μόνο “επί χάρτου”.Πολιτική διαφθορά,κυκλοφορία μαύρου πολιτικού χρήματος,καταπτοημένη δικαιοσύνη και θριαμβεύουσα ανομία σε κάθε γωνιά της χώρας.Αποκορύφωμα μιάς παταγώδους εθνικής αποτυχίας ήλικίας 34 ετών…
ακυρον
Μικρή παρατήρηση στον normal. Απολύτως σωστά τα όσα γράφετε. Και δεν αρνούμαι το δικαίωμα αυτό στην αντιπολίτευση που αν δεν υπήρχε, δεν θα υπήρχε βεβαίως και η Δημοκρατία. Μόνο που για να είναι αξιόπιστη μία καταγγελία πρέπει να είναι άψογος και αυτόςπου την κάνει. Διότι ως γνωστόν “ένοχος ένοχον ου ποιεί”. Για φανταστείστε να με κατηγορήσει ο…Πάσσαρης ότι έκλεψα πορτοφόλι!!
Σε μια ευνομούμενη (ερυρωπαϊκού τύπου)χώρα, μετα τις αποκαλυωεις και τις ομολογίες για διαδρομές μαύρου πολιτικού χρήματος,η δικαιοσύνη και οι μηχανισμοί του κράτους έπρεπε σήμερα τουλάχιστον να “σαρώνουν”τα οικονομικά των κομμάτων.Αντί αυτών κουτσομολιά,αερολογίες και … ουδέν κόμμα ανησυχεί στα σοβαρά. Το “σύστημα” αντέχει ακόμη.Και βγάζει τη γλώσσα σε κάθε έντιμο Ελληνα πολίτη,που ζητάει την τιμωρία των επίορκων πολιτικών και την εξουδετέρωση των πολιτικο-επιχειρηματικών κυκλωμάτων που ταλαιπωρούν τη χώρα.
Πρέπει να καταργηθούν τα δικαστήρια και να συσταθούν έκτακτα στρατοδικεία. Πλέον θα ανακτήσει η δικαιοσύνη το κύρος της ισάξιον του κύρους του ελληνικού στρατού. Και ουδείς πλέον θα μπορεί να αμφισβητήσει τις δικαστικές αποφάσεις παρά μόνο Εκείνος κατά την Δευτέρα παρουσία Του.
Ουαί γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί.
Πιο εύκολο είναι να περάσει μια καμήλα από τη τρύπα μιας βελόνας παρά εσείς να εισέλθετε στη Βασιλεία του Θεού.
Προσωπικό μου συμπέρασμα:
Η σημερινή Κυβέρνηση, αντιγράφει την προηγούμενη ως προς το “μεγάλο φαγοπότι” και η προηγούμενη την σημερινή ως προς την μορφή της αντιπολιτευτικής της, γραμμής και θέσης.
Φαύλος κύκλος!
Σωστά όλα όσα λένε οι σχολιαστές ανωτέρω. Ένα παλαιότερο άρθρο που είχε γράψει ο γνωστός δικηγόρος Στράτης Στρατήγης, είχε τον τίτλο «Κυβέρνηση δικαστών ή δικαστές των Κυβερνώντων;». Το άρθρο είχε γραφεί με αφορμή την αμφισβήτηση από τον τότε πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου των ορίων της έκτασης αλλά και αυτού ακόμη του υπόβαθρου της δικαιοδοσίας του δικαστή να ελέγχει την ουσιαστική συνταγματικότητα των νόμων, διότι ο μακαρίτης, όπως γνωρίζει όλος ο λαός είχε μία ιδιαίτερη τάση να φτιάχνει νόμους που εξυπηρετούσαν τους δικούς του σκοπούς.
Στο άρθρο εκείνο αποδεικνυόταν ότι, ακριβώς ο τρόπος της θεσμικής οργάνωσης της δικαστικής εξουσίας, έτσι όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα, δεν ευνοεί την υπέρβαση από τον δικαστή των ορίων της δικαιοδοσίας του. Κάτι βεβαίως που ισχύει και σε κάθε είδους εισαγγελική παρέμβαση, όταν διαπιστώνεται κάποια παρανομία. Κατέληγε μάλιστα ο συγγραφέας στο εξής συμπέρασμα. Ότι ο φόβος κάθε εξουσίας, απέναντι στον ανύπαρκτο κίνδυνο μίας «κυβέρνησης δικαστών», υποδηλοί κάτι άλλο. Ότι η εξουσία, ουσιαστικώς, φοβάται την εκφρασμένη βούληση των δικαστικών αρχών να ασκήσουν πλήρως τη δικαιοδοσία τους, ως δικαστών της νομιμότητας των Κυβερνήσεων. Αυτή μάλιστα η κρίση για τη νομιμότητα των κυβερνητικών πράξεων, ασφαλώς και δεν ανατρέπει μία Κυβέρνηση, αλλά δημιουργεί την εντύπωση στον κυρίαρχο λαό ότι κυβερνάται από ασύδοτους που θέτουν σε κίνδυνο τις ελευθερίες του, τον τρόπο ζωής του, την οικονομική υπόστασή του, την ίδια την ύπαρξή του ως πολίτη ευνομούμενης πολιτείας. Επομένως οι κυβερνώντες δεν φοβούνται τόσο τη Δικαιοσύνη αλλά την επιβεβαίωση, από αυτήν, των φόβων του λαού ότι κυβερνάται από Κυβέρνηση που δεν θα ήθελε να τον κυβερνά.