Ανάμεσα στις παράπλευρες απώλειες και ζημίες από το αυτοκαταστροφικό μπάχαλο του νεοελληνικού βίου,
που έχει κορυφωθεί τους τελευταίους μήνες, καταγράφηκαν δημοσιεύματα, κυρίως στο βρετανικό και γερμανικό τύπο, όπου η Ελλάδα χαρακτηρίζεται «αχίλλειος πτέρνα της Ευρώπης» και, πέρα από τις οικονομικές επιδόσεις της, ανήκουσα πολιτιστικά στη Μέση Ανατολή!
Προβλήθηκε δε και ως επιχείρημα η ομοιότητα της ελληνικής με την…αραβική μουσική!
Η αυθόρμητη τσαντισμένη αντίδραση θα μπορούσε να είναι:
– Ίσα, ρε κουτόφραγκοι! Αραβική είναι η μουσική του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκη, του Πολυκράτη και ολόκληρου αστερισμού δημιουργών μας;
Ανατολίτικη είναι η επτανησιακή μουσική και οι επιδράσεις της, η αθηναϊκή καντάδα, ο Ρόδιος, ο Κόκκινος, ο Σουγιούλ;
Αραβικά είναι τα ηπειρώτικα δημοτικά, τα νησιώτικα, τα ρεμπέτικα του Βαμβακάρη;
Τι να μας πείτε για το ήθος και την αισθητική σας;
Όμως, οι δεύτερες σκέψεις οδηγούν σε βαθύτατο μελαγχολικό προβληματισμό.
Αυτοί οι θησαυροί, που θα μπορούσαν να αποτελούν αδιαμφισβήτητη εθνική ταυτότητα, πηγές υπερηφάνειας και ανάτασης, είναι, θαρρείς, θαμμένοι κάτω από στρώματα κακογουστιάς και ρύπανσης.
Βρίσκονται σε διωγμό, θύματα μιας συνομωσίας αποσιώπησης και περιθωριοποίησης.
Ο μέσος ανυποψίαστος ευρωπαίος που θα κινηθεί στον ελλαδικό χώρο θα αποκομίσει φυσιολογικά την αντίληψη του ενιαίου μεσανατολίτικου πολιτισμού…
Σε όλες τις μαζικές συνευρέσεις και εκδηλώσεις των νεοελλήνων, στις συγκοινωνίες, τα μέσα ενημέρωσης, τα γήπεδα και τις αθλητικές εκπομπές, τις διαφημίσεις, τις διασκεδάσεις κυρίαρχος είναι ο τουρκογύφτικος ήχος, η σκυλοκαψούρα, που κορδακίζονται ως «λαϊκά» προϊόντα και κοντράρονται, ενίοτε, μόνο με τη χαζοχαρούμενη κιτσαρία τύπου γιουροβίζιον.
Η επίσημη εκκλησιαστική μουσική του ελλαδικού χώρου, αποκαλούμενη δογματικά «βυζαντινή», ενώ είναι προϊόν τουρκοαραβοπέρσικης επεξεργασίας, μετά την Άλωση, αποτελεί αξεπέραστο εμπόδιο στην αρμονία και την πολυφωνία και είναι η αισθητική βάση του σκυλάδικου, εξοικειώνοντας με τους συναφείς ήχους τον πληθυσμό.
Όποιος παρακολουθεί το τελετουργικό αγώνων των εθνικών ομάδων αντιλαμβάνεται αμέσως ότι η νεοελληνική μάζα αδυνατεί να ψάλει ματζόρε τον Εθνικό Ύμνο!
Ο αμίμητος Γιώργος Ζαμπέτας το είπε επιγραμματικά:
«Και τον Εθνικό Ύμνο να τους παίξω, αυτοί τσιφτετέλι θα χορεύουνε!»
Ας μην πολυλογούμε: Εφ’όσον, συνολικά ως λαός, βουλιάζουμε όταν σηκώνουμε τις μεγάλες πέτρες, εφ’ όσον δεν αντέχουμε τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας, θα επανεμφανιστεί αναπόφευκτα, με χαιρέκακο μειδίαμα, το φάντασμα του Φαλμεράυερ…
ΗΛΙΑΣ ΜΑΡΓΑΡΗΣ
@ΗΛΙΑ ΜΑΡΓΑΡΗ: ΄Εχετε απόλυτο δίκιο, αλλά ας λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Έτσι όσα λέμε γίνονται πιο αποτελεσματικά.
Η μεταστροφή στο χυδαιοτράγουδο και το ανοητοτράγουδο έγινε μόλις ανέλαβε το Πασόκ.
Η πρώτη του δουλειά στην ΕΡΤ ήταν να διορίσει τη Σοφία Μιχαλίτση, παλιά υπάλληλό της, ως γενικό δερβέναγα με εντολή να κάνει και το Πρώτο και το Δεύτερο Πρόγραμμα λαικό.
Το λαικό πάντα με την πασοκική έννοια δηλαδή αποβλακωτικό.
Όπερ και εγένετο. Μπήκαν και στο κρατικό ραδιόφωνο οι εταιρείες με τα καψουροτράγουδα και έτσι φτάσαμε σήμερα να λέμε “ποιοτικό” τραγούδι και να εννοούμε κάποια καψουροτράγουδα που δεν είναι για γέλια.
Τίποτα δεν έγινε τυχαία. Στόχος ήταν να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε ή εκεί που θα φτάσουμε.
Και ο στόχος έγινε κατορθωτός όχι μόνο μέσω του τραγουδιού.
Συμφωνώ με τα προλεχθέντα και προσθέτω το εξής: Συνήθως παραβλέπουμε την ατομική ευθύνη. Βεβαίως και η μάζα καταναλώνει ότι της προσφέρουν αλλά, από την άλλη πλευρά, όπως κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν, έτσι έχει και τη μουσική που του αξίζει. Εδώ φθάσαμε στο σημείο να θεωρούμε τα συμφωνικά έργα μόνο μουσική επένδυση της Μεγάλης Εβδομάδας.
Το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να αλλοιώσει και τη φύση του Γ’ Προγράμματος και να το κάνει να πάψει να είναι σταθμός συμφωνικής μουσικής.
Κατάφερε μόνο να το γεμίσει πολυλογίες.
Ό,τι δεν κατάφερε το ΠΑΣΟΚ το κατάφερε ο κ. Παπαδημητρίου, επιλογή της ΝΔ! Σήμερα ακούς οτιδήποτε και Τρίτο και κάπου-κάπου και λίγη συμφωνική ή όπερα.
Και το ερώτημα είναι: Είναι τόσο πρόβλημα να υπάρχει ένας κρατικός σταθμός με αμιγώς κλασική μουσική;
Στη δεκαετία του 70 ακούγαμε το Βοσκόπουλο με την ένρινη φωνή του και τους απλοικούς στίχους και γελούσαμε. Το ίδιο και με τραγούδια ως “Η κυρά Γιώργαινα”, “Ο επιπόλαιος” κλπ. ήταν για το τσακίρ κέφι.
Σήμερα Βοσκόπουλος αποκαλείται ‘μέγας καλλιτέχνης’ και τα τραγούδια αυτά αποτελούν “κουλτούρα”…!
@ΜΕΜΟΣ ΔΙΩΤΗΣ: Μήπως και όλη αυτή η “κολτούρα” έρχεται να γεμίσει το κενό της μη ύπαρξης κολτούρας;; Ούτε στο διάστημα υπάρχει κενό. Έχουν αποδείξει, αυτοί που ασχολούνται με τ’ αστέρια, ότι υπάρχει… διαστημική σκόνη!
@Διονυσία Περικλέους: Πρώτα μαθαίνεις και μετά δημιουργείς. Τουλάχιστον πρώτα μαθαίνεις το τι έχει δημιουργηθεί πριν δημιουργήσεις.
Πόσα ταλέντα άραγε πήγαν στράφι γιατί δεν ήλθαν ποτέ σε επαφή με την πραγματική τέχνη λόγω της ηθελημένης τακτικής του Πασοκ. Χωρίς να σημαίνει πως και οι σημερινοί τίμησαν την ποιότητα!
Ιδού λοιπόν η αιτία του “κενού της μη ύπαρξης κουλτούρας”!
@ΜΕΜΟΣ ΔΙΩΤΗΣ: Από κεί το φέρνουμε από δω το φέρνουμε πάντα καταλήγουμε στην άθλια κατάσταση της παιδείας μας. Έτσι είναι…
Δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν το μέρος να διαφέρει ως προς την υφή του από το όλον. Μια χαρά το έθεσε, αν και κάτι του λείπη, ο Η. Μάργαρης: «Εφ’όσον, συνολικά ως λαός, βουλιάζουμε όταν σηκώνουμε τις μεγάλες πέτρες, εφ’ όσον δεν αντέχουμε τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας, θα επανεμφανιστεί αναπόφευκτα, με χαιρέκακο μειδίαμα, το φάντασμα του Φαλμεράυερ…».
Αυτό που με ξάφνιασε, είναι ότι, συμπερασματικώς, ο Εθνικός Ύμνος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τσιφτετέλι! Σοβαρά το λέτε; Μη λάχη και ακούσουμε ότι ο Γέρος του Μωριά δεν ήταν επί κεφαλής της Εθνικής Αντίστασης του ’40. Διότι τότε… πού ‘σαι Πολυχρόνη!