Ονορέ Ντε Μπαλζάκ: Περί Δικηγόρων και Συμβολαιογράφων ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ

Φαίνεται πως η τύχη φρόντισε να χαρίσει σε κάποια επαγγέλματα τους πιο γελαστούς ανθρώπους που έπλασε, όπως είναι τα επαγγέλματα των γιατρών, των δικηγόρων, των συμβολαιογράφων ή των δικαστικών επιμελητών.
Οι άνθρωποι αυτών των επαγγελμάτων έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό την απάθεια. Δεν προσβάλλονται ό,τι και να τους πεις, αλλά ούτε και οι ίδιοι υπάρχει περίπτωση ποτέ να σε βρίσουν. Και πώς να σε βρίσουν άλλωστε αφού φροντίζουν να έχουν συνέχεια το στόμα τους μπουκωμένο;
«Που λέει ο λόγος », δηλαδή, επειδή δεν θα ήθελα να νομίσει κανείς πως έχω σκοπό να θίξω, έστω κατ’ ελάχιστον, την τιμή, το κύρος και την υπόληψη των κ.κ. δικηγόρων, συμβολαιογράφων και δικαστικών επιμελητών.
Τι να γίνει όμως; Αφού ως κοινωνία αποφασίσαμε να καθιερώσουμε σύστημα απονομής Δικαιοσύνης, ήταν επόμενο να χρειασθεί να απονεμηθεί αυτή η Δικαιοσύνη -παρότι είναι πασίγνωστο ότι από την τύφλα της, δεν μπορεί να δει ούτε τη μύτη της- και για το σκοπό αυτό να ζητήσει να επανδρωθεί.
Επειδή όμως στον κόσμο που ζούμε δεν υπάρχει αγαθό που να μην έχει για αδελφή του την κατάχρηση, μη εξαιρουμένου ούτε κι αυτού του αγαθού της Δικαιοσύνης, ας μου επιτραπεί, αφού πρώτα δεχθούμε ως αξίωμα, ότι από όλες τις κοινωνικές, νομικές, κομματικές και πολιτικές ανακαλύψεις, οι συμβολαιογράφοι, οι δικηγόροι και οι δικαστικοί επιμελητές αποτελούν ό,τι πιο νόμιμο και εποικοδομητικό, ας μου επιτραπεί λέγω, να εξετάσω τους κινδύνους που εμφιλοχωρούν στο κοινωνικό μας σύστημα μετά από αυτές τις τρεις τόσο ευεργετικές ανακαλύψεις του.

Είναι γεγονός ότι στις μέρες μας η καλή πίστη, αυτή η πάλαι ποτέ ρυθμίστρια όλων των κοινωνικών δοσοληψιών, έχει φτάσει σε τέτοιου ύψους κύρος, που ακόμη και ένα συμβόλαιο απόλυτα σαφές και συντεταγμένο με όλους τους τύπους και τους νόμους να καταλήγει συχνά να γίνεται κουρελόχαρτο.
Έτσι, παρά τις όποιες επιθυμίες μας περί του αντιθέτου, χρειαζόμαστε και μάλιστα καθημερινά και τους συμβολαιογράφους -η ασφαλιστική δικλείδα απέναντι στην ελαστικότητα της συνείδησης- αλλά και τους δικηγόρους, τους τελευταίους ως το ανάλογο των «αναδόχων» των μεσαιωνικών δικαστικών δοκιμασιών στις οποίες κριτής ήταν ο Θεός!