«Η απίστευτη ιστορία του Μπένζαμιν Μπάτον», που παίζεται στους κινηματογράφους, είναι ένα πολύ τρυφερό παραμύθι για μεγάλους. Βασισμένη η ιστορία σε βιβλίο του Σκότ Φιτζέραλντ, παρά το μυθολογικό της περιεχόμενο είναι γεμάτη από συμβολισμούς, χρήσιμους στην καθημερινότητά μας αλλά και στην αδυναμία μας να φιλοσοφήσουμε τη ζωή.
Χωρίς την αγωνία του τι θα γίνει παρακάτω, η ταινία κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον γιατί κάθε σκηνή της διδάσκει.
Και αν το ρήμα «διδάσκει», ενδεχομένως να εμπεριέχει δόση υπερβολής, ίσως ανταποκρίνεται πιο πολύ στο νόημα της ταινίας το ρήμα «υπενθυμίζει».
Υπενθυμίζει πράγματα που ξεχνάμε διότι είναι ίδιο της φύσης μας να ξεχνάμε ό, τι θεωρούμε αυτονόητο, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι.
Βαθειά μεταφυσική η ταινία θίγει δύο συγκεκριμένους εφιάλτες στην καθημερινότητα του ανθρώπου. Το χαμένο χρόνο –κάθε φορά που κάνει ο καθένας μας μία αναδρομή.
Και το θάνατο –που τόσα λίγα πράγματα γνωρίζουμε γι’ αυτόν, αν και μας απασχολεί τόσο, μολονότι ίσως δεν θα έπρεπε, αφού είναι η μόνη γνωστή εκ των προτέρων εξέλιξη της διαδρομής μας.
Γνωστή από την ημέρα που βλέπουμε το φως.
Δεν είναι τυχαίο ούτε του μηνύματος που θέλει να στείλει ο Φιτζέραλντ ούτε της υπερβατικής δομής του έργου του –που τόσο ωραία έχει μεταφερθεί στην οθόνη- ότι η πρωταγωνίστρια, διηγούμενη την απίθανη αυτή ιστορία μέσα από το ημερολόγιο του ανθρώπου που τη σφράγισε, επικαλείται τον Έντγκαρ Κέϊσυ, γνωστό ενορατικό και διάμεσο της Αμερικής, για να υπογραμμίσει την έννοια του προδιαγεγραμμένου στις ζωές των ανθρώπων, του Κισμέτ.
Το μήνυμα που στέλνει η ταινία και ξεκάθαρο είναι και ελπιδοφόρο. Δεν μπορείς να αποτρέψεις κάποιες συγκυρίες, αλλά έχεις τη δυναμη ίσως να τις επηρεάσεις.
Αλλά το κυριότερο είναι ότι η άφιξή μας στον κόσμο έχει συγκεκριμένο σκοπό που πρέπει να εκπληρώσουμε και μέσα από αυτή τη διαδικασία να μάθουμε, να διευρύνουμε τη συνείδησή μας, να βελτιώσουμε αυτό το οποίο είμαστε και το οποίο θα αργήσουμε, ως φαίνεται, να μάθουμε τι ακριβώς είναι.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ -(Φωτογραφία: Από το γραφείο διανομής της ταινίας)
Ο Μπραντ Πιτ και η Κέιτ Μπλάνσετ στην «Απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον» του Ντέιβιντ Φίντσερ
The Strange Case of Benjamin Button. ΗΠΑ, 2008. Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Φίντσερ. Σενάριο: Ερικ Ροθ. Ηθοποιοί: Μπραντ Πιτ, Κέιτ Μπλάνσετ, Τίλντα Σουίντον, Τζούλια Ορμοντ, Ταρατζί Πι Χέντον, Τζάρεντ Χάρις, 166′
Η ιστορία ενός άντρα που γεννιέται γέρος και πεθαίνει παιδί, σε μια ρομαντική, φαντεζίστικη, διανθισμένη με μυστήριο, αλλά και με φιλοσοφικές προεκτάσεις.
Διάβασα, βεβαίως, εντελώς τυχαία, διότι συνειδητά τον αγνοώ, την κριτική που έγραχε ο κ. Δανίκας. Ξέρετε αυτός που είχε βγάλει άχρηστη την εκπληκτική ταινία Οι Ζωές των Άλλων και, μετά τον κατακλυσμό των αρνητικών σχολίων που είχε δεχθεί, αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη!!
Νομίζω ότι και την ταινία “Η απίστευτη ιστορία του Μπένζαμιν Μπάτον” ο συγκεκριμένος κριτικός την είδε μέσα από το αριστερό-σταλινικό (ακόμη) πρίσμα, μέσα από το οποίο συνήθως βλέπει τις αμερικανικές ταινίες. Αυτός θα βγάλει άχρηστο και τον Χέμινγουέι ή τον Ροθ έτσι που πάει…Έστω…
Κατά την ταπεινή μου άποψη ένας κριτικός νομιμοποιείται πρωτίστως να κρίνει μία ταινία από τεχνικής πλευράς, δεδομένου ότι η συνεχής ενασχόλησή του με το αντικείμενο τον κάνει περισσότερο έμπειρο για τα τεχνικά στοιχεία μιας ταινίας. Όμως, το περιεχόμενο και το πως αγγίζει τον καθένα είναι τελειως υποκειμενική υπόθεση και δεν εξαρτάται η αποδοχή του από κανένα κριτικό.
Σε τελευταία ανάλυση όπως μου έλεγε ένας φίλος δημοσιογράφος, η κορυφαία δημοσιογράφος και εκδότις της “Καθημερινής” Ελένη Βλάχου του συνιστούσε να μη διαβάζει ποτέ κριτικούς, Κι αυτό διότι, όπως έλεγε και φαίνεται να είναι αλήθεια, ο κάθε κριτικός δεν γράφει για τους θεατές, αλλά, ο ένας για τον άλλον!! Μεγαλοφυές! Άλλωστε όπως λένε και οι Γάλλοι, ένας κακός συγγραφέας μπορεί να είναι ένας πολύ καλός κριτικός, όπως ένα πολύ κακό κρασί μπορεί να είναι πολύ ωραίο ξύδι!!
@ ΝΙΚΟΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ: ή ότι οι κριτικοί είναι σαν τους ευνούχους. Ξέρουν πώς γίνεται η δουλειά, αλλά δεν μπορούν να την κάνουν! Λένε πως το είπε ο Φαασπίντερ!
Μα θεωρείτε πως ο Δανίκας είναι στα καλά του; Τον έφαγε η ερωτική απογοήτευση όταν η Δαμανάκη τον άφησε για τον Κιμούλη.