Η ταινία, που ανέβηκε χθες, είναι εξόχως διασκεδαστική,
αλλά, απλώς και μόνο, με λίγο διαφορετικό τρόπο από ό,τι θα μπορούσε να είναι διασκεδαστικό ένα τηλεοπτικό σίριαλ.
Παράλληλα, ούτε το σενάριο, ούτε οι περισσότερες ερμηνείες έχουν ξεφύγει απολύτως από τη θεατρική αρχική δομή της.
Άξίζει όμως κανείς να δει την ερμηνευτική ισορροπία και να απολαύσει το κωμικό ταλέντο του πρωτοεμφανιζόμενου Νεκτάριου Λουκιανού. Να ευχηθεί συγχρόνως να τον απορροφήσει το θέατρο και όχι η τηλεόραση.
Στα μείον της ταινίας οι συχνές ολισθήσεις της προς την μπαλαφάρα και ο αχρείαστος μελοδραματισμός της κάποιες στιγμές.
Η κωμωδία, και μάλιστα η πικρή, διαθέτει επάρκεια όσον αφορά τα συναισθήματα και την φτηναίνει το να τα δίνουμε στον θεατή με το κουτάλι (ασθένεια γιαγιάς, δεύτερος εαυτός πρωταγωνίστριας).
Μια ‘τυπική’ ελληνική οικογένεια με προβλήματα επικοινωνίας. Η μητέρα με σπουδές μπαλέτου, έχει καταλήξει να διδάσκει ταγκό και εθνικούς και εθνικούς χορούςσε σχολή χορού, ο έφηβος γιος της που ψάχνει την ερωτική του ταυτότητα, ο πατέρας, ένας τροχονόμος με έφεση στη στιχουργική βρίσκει τη πηγή της έμπνευσής του στον αντίζηλό του και εραστή της γυναίκας του.
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, η κουφή γιαγιά που ζει αγκαλιά με το κινητό της, είναι ίσως η μόνη που ακούει τη μπόρα που έρχεται και θα κορυφωθεί μ’ ένα απροσδόκητο θάνατο (ή μήπως δολοφονία;).Το «Πεθαίνω Για Σένα» συνεχίζει στο δρόμο που άνοιξαν τα «Μια Μέλισσα Τον Αύγουστο» και «Μόλις Χώρισα», επαναφέροντας στο προσκήνιο την επιτυχημένη πρακτική της μεταφοράς θεατρικών έργων στην μεγάλη οθόνη.
Βασίζεται στο θεατρικό ‘Μαμά Μην Τρέχεις’ που έγραψε η Ελένη Ράντου και ανέβηκε για τρεις συνεχόμενες σαιζόν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, το διάστημα 2002-2005.Σκηνοθέτης είναι ο Νίκος Καραπαναγιώτης
Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Ελένη Ράντου, ο Φάνης Μουρατίδης, ο Μιχάλης Ιατρόπουλος , ο Νεκτάριος Λουκιανός, η Ευγενία Δημητροπούλου ενώ το ρόλο της γιαγιάς κρατά η Μάρθα Καραγιάννη. Παράλληλα από το «Πεθαίνω Για Σένα» θα περάσουν σε guest ρόλους – μεταξύ άλλων – οι ηθοποιοί Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Μαρία Σολωμού, Γιάννης Τσιμιτσέλης και Ορφέας Αυγουστίδης (σε ρόλο τσολιάδων) και ο τραγουδιστής Γιώργος Μαργαρίτης. Στο soundtrack της ταινίας συμμετέχει με ένα πρωτότυπο ταγκό ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ -(Φωτογραφία από το γραφείο διανομής της ταινίας)
Την ταινία δεν την έχω δει κι έτσι δεν μπορώ να έχω πλήρη εικόνα ώστε να εκφράσω την άποψή μου.
Έχω δει τη θεατρική παράσταση και μου άρεσε. Θεωρώ την Ράντου μεγάλο ταλέντο και δεν το βρίσκω απαραίτητα κακό, κάτι να είναι διασκεδαστικό με τον τρόπο που μπορεί να είναι μια τηλεοπτική σειρά.
Άλλωστε και το επίπεδό μας ως κοινό -είτε τηλεοπτικό είτε θεατρικό- δεν το θεωρώ και ιδιαίτερα υψηλό.
@Dana_Semitecolo: Θα συμφωνήσω μαζί σας ότι η Ράντου διαθέτει σπουδαίο ταλέντο κωμικού.
Όμως όταν γράφω περί θεατρικής και τηλεοπτικής απόδοσης του σεναρίου δεν εννοώ κάτι διαφορετικό από το εξής:
Οι ερμηνείες και η σκηνοθεσία γίνονται διαφορετικά στο θέατρο και διαφορετικά στην τηλεόραση κατ’ ανάγκην.
Όταν όμως η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες σε μια ταινία γίνονται με τρόπο που ταιριάζει σε θεατρική παράσταση ή τηλεοπτικό σίριαλ, τότε υπάρχει πρόβλημα.
@k. B;itso: Δεν νομίζετε ότι από θεατρική ερμηνεία, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, πάσχουν όλοι οι συντελεστες; Και όχι τώρα. Από παλιά. Η δράση έμοιαζε να ήταν εγκλωβισμένη σε σκηνή θεάτρου. Και όσο πιο παλιά η ταινία τόσο περισσότερο το παρατηρεί κάποιος αυτό. Ίσως βέβαια να είναι και το budget που πάντα ήταν…
@Διονυσία Περικλεους: Έτσι είναι αν αναφέρεσθε στον ελληνικό κινηματογράφο. Αλλά με τόσο ξένο που βλέπουμε εμείς καταλάβαμε τη διαφορά των ερμηνειών μεταξύ κινηματογράφου, τηλεόρασης και θεάτρου, όχι όμως και οι ηθοποιοί!
Είναι τόσο δύσκολο πια να καταλάβουν πως αλλιώς παίζεις όταν ο θεατής σε βλέπει ολόκληρο και αλλιώς όταν η μηχανή ζουμάρει στο πρόσωπό σου; Πως στην πρώτη περίπτωση πρέπει όλα τα τα πεις με ολόκληρο το σώμα σου, ενώ στη δεύτερη κυρίως με τις εκφράσεις του προσώπου σου;
Για τα budget του σύγχρονου κινηματογράφου στην Ελλάδα δεν θα συμφωνήσω. Θέλετε να αναφερθώ ξανά στις τεράστιες επιχορηγήσεις του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου επί δεκαετίες χωρίς αποτέλεσμα;
@κ. Βίτσο: Στον ελληνικό αναφέρομαι. Για τα budgets δεν ξέρω. Ξέρω, και το κακό είναι πώς φαντάζομαι, τί γίνεται με όλα τα budgets, από ’81 και μετά…
@ίδιον: δείτε την τελευταία ταινία με την Μέριλ Στριπ νομίζω τό ‘χουν μεταφράσει “Αμφιβολίες”.
@κ. Βίτσο: επειδή είμαι προς το παλαβό ξέρετε πόσες φορές έχω δει το “Πέταγμα απ’ τη φωλιά του Κουκου”; Έχω πάψει να τις μετρώ. Αλλά κάθε φορά απολαμβάνω, σαν και την πρώτη, ΟΛΗ την ταινία. Και ΟΛΟΥΣ τους ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ.
Η ΤΑΙΝΙΑ ΗΤΑΝ ΑΨΟΓΗ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΦΟΒΕΡΗ ΤΕΛΙΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ!!!!!!!!!!!!!!!!ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΨΑ