Είκοσι «εικαστικές μάσκες» δημιούργησε ο ζωγράφος ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΥΛΑΡΙΝΟΣ(Ζάκυνθος 1966- ) για λογαριασμό της Εταιρείας Μελέτης, Έρευνας και Παραγωγής Πολιτισμού «ΠΛΑΤΥΦΟΡΟΣ». Ως εικαστικό θέμα οι μάσκες έχουν το έργο του ζακυνθινού καλλιτέχνη «Άνοιξη, χαμομήλι και αγάπη». Η μάσκα έχει συλλεκτική αξία, αφού κυκλοφόρησε μόνο σε 200 αντίτυπα.
Η πρόεδρος της δραστηριοποιούμενης γύρω από τον ζακυνθινό πολιτισμό Εταιρείας κ. Χαρίκλεια Μινώτου —εγγονή της σπουδαίας Μαριέττας Γιαννοπούλου-Μινώτου(1900-1962), λογοτέχνιδας, λαογράφου, φεμινίστριας και εκδότριας λογοτεχνικού και φεμινιστικού περιοδικού— και ο Γενικός Γραμματέας κ. Πέτρος Βισβάρδης παρέδωσαν παράλληλα άλλες 200 χειρουργικές στην κ. Μαρία Πέττα, εκπρόσωπο του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων για παιδιά με αναπηρία, που φιλοξενούνται στον ΟΔΑΖ. Η πρωτοβουλία είχε αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για το Σύνδρομο Down στις 21/3/21.
“Ο «Πλατύφορος» στηρίζει με τις δράσεις του διαχρονικά τον πολιτισμό και την κοινωνία. Η πανδημία έχει αλλάξει την καθημερινότητα όλων. Μέσα από την πρωτοβουλία αυτή στέλνουμε το μήνυμα ότι η τέχνη αποτελεί αναπόσπαστο μέρος από το χαμογελό μας, αλλά και ότι στις δύσκολες εποχές (υπο)στηρίζουμε όσους έχουν ανάγκη με τη σκέψη και τη φροντίδα μας.”
Χορηγοί ήταν οι Eleon Grand Resort, Castelli Hotel, Βιολογικό Αγρόκτημα Μινώτου, Σπαθής/Κτίσμα και διακόσμηση καθώς και η Waterbags.
Η πολιτιστική Εταιρεία συσχετίζει την μάσκα της πανδημίας με την «ζακυνθινή μάσκα». “Σε ένα άτυπο παιχνίδι συσχέτισης της παράδοσης με την πανδημία και στο πλαίσιο τού να κλέψουμε ένα χαμόγελο κάτω από τη μάσκα” αναπολεί στην ανακοίνωσή της την ζακυνθινή ιστορία της μάσκας, που την εποχή της Βενετίας, ως «μπαρμπούτα», «μπαούτα» ή και «μωρέττα», ήταν παρούσα στην καθημερινότητα, όπως ακριβώς και στη μητρόπολη Βενετία, κυρίως όμως στις Απόκριες, προστατεύοντας τους προσωπιδοφόρους και κρύβοντας τα καλά ή τα κακά τους κατά τις περιστάσεις.
Ο κόσμος κυκλοφορούσε όλο ο χρόνο άνετα με τη μάσκα, εκτός από τις εποχές που οι κακοποιοί την αξιοποιούσαν εντατικά στις …δουλειές τους, οπότε η Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας την απαγόρευε.
Πέραν από τη χρήση της ως ενδυματολογικό στοιχείο για γιορτή και σχόλη, καθιερώθηκε, όπως επισημαίνει ο «Πλατύφορος» “και ως βασική επικάλυψη των προσώπων όλων των ερμηνευτών «Ομιλιών»[ζακυνθινό λαϊκό θεατρικό είδος, κατά την Κομμέντια Ντελ Άρτε], ένα πρακτικό άλλοθι για τους άνδρες ερμηνευτές των γυναικείων ρόλων, αλλά και μια ασφάλεια ανωνυμίας έναντι της επιβλέπουσας πάντα Αρχής”, τη στιγμή που η «Ομιλία» ασκούσε κοινωνική κριτική.
“Η ζακυνθινή προσωπίδα διατηρήθηκε και μετά την κοινωνική αναστάτωση της μετασεισμικής περιόδου, έως και πρόσφατα, στους χορούς και στις ποικίλες Αποκριάτικες διασκεδάσεις, αναγκαίο συμπλήρωμα του γυναικείου ντόμινο” καταλήγει ο «ΠΛΑΤΥΦΟΡΟΣ».
ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΥΛΑΡΙΝΟΣ
Προσθήκη σχολίου