Ο Τσακασιάνος (Ζάκυνθος 1853-Ναύπλιο 1908), παλαιάς ενετοζακυνθινής καταγωγής είναι μία μάλλον λησμονημένη μορφή των γραμμάτων μας, ένας Ζακύνθιος ποιητής και πεζογράφος, γνωστός κυρίως στους συντοπίτες του και κυρίως διότι στα ποιήματά του εκφράζει μία ολόκληρη κοινωνία με τις ιδιοτυπίες της.
Η «Αυτοβιογραφία» του είχε εκδοθή κατά το 1992 από τον αείμνηστο Καθηγητή Φαίδωνα Μπουμπουλίδη σε μία έκδοση αυστηρά φιλολογική και ακαδημαϊκή που άπεδείχθη περιορισμένης κυκλοφορίας.
Πρώτη δημοσιεύσις της αυτοβιογραφίας αυτής είχε γίνει στο επίσης λησμονημένο σήμερα περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας «Το Μπουκέτο» αλλά με την αφαίρεση κάποιων χωρίων από τα αυτοβιογραφικά κείμενα τού Τσακασιάνου, τα όποια είχαν γραφή αρχικά με την μορφή επιστολών προς τον μεγάλο βιβλιογράφο τού Ελληνικού χώρου Αιμίλιο Λεγκράν κατά το 1899, για να χρησιμοποιηθούν στην Ιόνιο Βιβλιογραφία του. Ο Τσακασιάνος, παρ’ ότι ήταν καλής καταγωγής, εργάσθηκε αρχικά ως βοηθός στο κουρείο που είχε ο θείος του στην Ζάκυνθο και εκεί ήλθε σε επαφή με τούς λογίους και τούς καλλιτέχνες τού νησιού πού πήγαιναν για να κουρευθούν ή να ξυρισθούν. Κοντά τους αγάπησε τα γράμματα και ανεκάλυψε την ποιητική του φλέβα. Έτσι εξέδωσε και το περιοδικό «Ποιητικός Ανθών», που απέκτησε φήμη και την εκτίμηση ποιητών όπως ο Βαλαωρίτης και ο Λασκαράτος.
Στην «Αυτοβιογραφία» του προσφέρει στον αναγνώστη του ασπαίρουσα την ζωή τού νησιού του, έστω και αν έγραφε πλέον ευρισκόμενος μακριά από αυτό για βιοποριστικές ανάγκες, καθώς είχε διορισθή υπάλληλος των τελωνείων με την μεσολάβηση τής Σοφίας Τρικούπη.
Ο κ. Βίτσος μας προσφέρει το κείμενο αποκατεστημένο κατά το δυνατόν και με πολλές πληροφορίες στα σχόλια και την εισαγωγή του πού διευκολύνουν τον αναγνώστης του και κυρίως τον μη Ζακύνθιο να κατανοήση μία ιδιότυπη τοπική κοινωνία πού έχει εξαφανισθή με την παρέλευση τού χρόνου.
Ο Τσακασιάνος ήταν από εκείνους πού έζησαν την ‘Ένωση και επίστεψαν ολόθερμα στην αξία της, καθώς ο πατριωτισμός τον διέκρινε.Η ποίησίς του δεν είναι αυτό πού από τους φιλολόγους αποκαλείται «μεγάλη ποίησις» αλλά διακρίνεται για την λυρικότητα και ταυτοχρόνως την αμεσότητα πού χαρακτήριζε την ζακυνθινή παράδοση, όπου ό στίχος αποτελούσε καθημερινότητα τής ζωής κατά τον 19° αιώνα.
ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ Γ. ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: Κριτική Παρουσίασις ,
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΕΣΤΙΑ» 7-8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2020
Προσθήκη σχολίου