ΙΩΑΝΝΗ ΚΟΛΩΝΙΑ: Εις τον Διονύσιον Σολωμόν

Ιωάννη μου Κολώνια και Διονύσιε Σολωμέ,
αν μπορείτε από ‘κεί πάνου, ας ακούσετε κι εμέ.
Όπως λένε στις ειδήσεις, έχουμε Ελευθεριά,
και ας έχουμε και χρέη και μνημόνια θεριά.

Με τα χρέη αντιπαλεύει, κάθε τέκνο μας μ’ ορμή,
μα οι τράπεζες γυρεύουν ή το σπίτι ή το κορμί.
Στη σκιά χεροπιασμένους βλέπω οίκους πιστωτές,
«κρινοδάχτυλες παρθένες», με γραβάτες ριγωτές.

Υποψήφιοι σε πλησιάζουν χαιρετώντας σε θερμά,
φτεις στον κόρφο και ξορκίζεις, με δυό-τρία πατερμά.
Μ’ υποσχέσεις «θα σου κάμω τα προικιά τση κοπελλός»,
πάντα, πάντα καταφέρνει κι επιπλέει ο φελλός.

Δεν μας σκιάζει η βλακεία, τ’ αιρετού η «κουστουμιά»,
μόν’ μας σκιάζουν τα σκουπίδια και η βρώμα, τα ζουμιά.
‘Κειό το «άρωμά» τους πάει βαθειά μες στα σωθικά,
μα το πόπολο το έρμο υπομένει στωϊκά.

Σκουπιδότοπος τα δάση, τα λαγκάδια, τα βουνά,
κι όπου φθάσει, όπου περάσει, δεν πιστεύει πουθενά.
Κι έλεες «πότε, α, πότε βγάνω το κεφάλι απ’ τα σκατά,
αλλ’ απόκριση δεν πήρες, από κάποιον κερατά.

Και του πνεύματος τ’ αέρι δεν φυσάει τώρα πιά,
μες στη νύχτα προβατούμε και πατούμε στην κροπιά.
Α, το φως που Συ σκορπούσες, πλέον δεν φεγγοβολεί,
ίσως λίγο σπινθηρίζει. Πότε θα ‘ρθει η ανατολή;

Κι ακαρτέρει, κι ακαρτέρει, η ανάσταση να ‘ρθεί,
επεράσανε τα χρόνια, κι έχει ο κόσμος βαρεθεί.
Στο εξήντα, στο εβδομήντα, στο ογδόντα και μετά,
πάντα είχαμε τα ίδια, αν θυμάμαι και σωστά.

Ας μας πνίγουν τα σκουπίδια, ας μας σφίγγουν τα λουριά,
ας φινίρισε η μάντσια, έχουμε Ελευθεριά.
Μόνο πού ‘ναι αλυσωμένη με τα «πρέπει», και ξεφτά,
κι αντί σπάθα έχει σάκκο, για να βάνει τα λεφτά.

Δύ-στιχος