Ο αιγυπτιώτικης καταγωγής Αντώνης Τσιπιανίτης εμφανίστηκε στα Γράμματα με το μυθιστόρημα “Μια καταπληκτική ζωή” το 2006 (Εκδόσεις Μαραθιάς). Ήταν όμως ήδη γνωστός ως αρχισυντάκτης του περιοδικού Down Town, που επί σειρά ετών και με μεγάλη επιτυχία εξέδιδε το Πατριαρχείο του Life Style, η Imako του Πέτρου Κωστόπουλου.
Φαίνεται πως η θητεία του εκεί δεν μπόρεσε να θολώσει την κοφτερή ματιά του σε ανθρώπους και καταστάσεις, ούτε να στομώσει το κοφτερό χιούμορ του. Μπορεί να υπήρξε κι ο ίδιος δημοσιογράφος θεράπων του Life Style, μπόρεσε όμως παράλληλα και κατέγραψε με ενάργεια και ήθος όλο αυτό το καρναβάλι της υποκρισίας. Μάρτυρας το θεατρικό του έργο η «Απολυμένη» που παρουσιάζεται αυτόν τον καιρό στο θέατρο Βρετάνια υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κώστα Γάκη και με την Κατερίνα Διδασκάλου στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η “Απολυμένη” ανέβηκε για πρώτη φορά με την Μαρία Γεωργιάδου το 2011 για δύο σαιζόν. Το 2012 ανέβηκαν τα έργα του συγγραφέα “Η πόρνη από πάνω” με την Κατερίνα Διδασκάλου και το “Βασανίζομαι” με τον Περικλή Λιανό . “Η πόρνη από πάνω” παίχθηκε για τέσσερις σαιζόν και σε περιοδεία, αλλά και ανέβασμα στο Λονδίνο. Το 2013 ανέβηκε το “Συγχαρητήρια! Προσλαμβάνεσθε!”, ενώ σε μπαρ παίχθηκαν τα έργα του “Μαρία Αντουανέττα, Βασίλισσα των Ελλήνων!” με την Τζέση Παπουτσή και τον Φώτη Σεργουλόπουλο, και το “Να μ΄ αγαπάς τα Σάββατα!” με τη Μίνα Ορφανού και τον Γιάννη Μωραϊτης.
Kατά τα φαινόμενα, αλλά και εν μέρει κατ’ ομολογίαν του, η “Απολυμένη” είναι εν πολλοίς αυτοβιογραφικό βιβλίο του συγγραφέα. Είναι η ιστορία μιας πανίσχυρης στα χρόνια του Life Style κοσμικογράφου που χάνει τη δουλειά της και μαζί όσους και όσες την προσκυνούσαν για μια φωτογραφία στη στήλη της. Τέρμα τα ταξίδια, τα πάρτι , τα ακριβά δώρα. Τέρμα η λάμψη δηλαδή, λάμψη ετερόφωτη και προσωρινή, που εκείνη δεν είχε συνειδητοποιήσει ως τέτοια και που τώρα, ως απολυμένη, το αντιλαμβάνεται με τον πιο οδυνηρό τρόπο.
Το έργο είναι αισιόδοξο, όχι τόσο για το happy end του, αλλά για το μήνυμα του χαμόγελου που στέλνει, εμμέσως πλην σαφώς , σε όλη τη διάρκειά του και ρητώς στο φινάλε.
Σε όλο το έργο γελάς, κυρίως γελάς με τραγικές καταστάσεις. Πιο πολύ με καταστάσεις αυτοσαρκασμού. Και εδώ είναι και η δυσκολία, τόσο του συγγραφέα, όσο και της ερμηνεύτριας. Η ισορροπία που απαιτείται ώστε η παράσταση να μην μπατάρει, ούτε προς το μελόδραμα, ούτε προς το χαζοχαρούμενο κι εκτός τόπου και χρόνου εργάκι.
Περιγράφεται η πορεία προς την αυτογνωσία, η οποία διέρχεται μέσα από τη συνειδητοποίηση της κοινωνικής πραγματικότητας ενός ανθρώπου στην πτώση του. Κι αυτό επιχειρείται με αλλεπάλληλα περάσματα από το δράμα στην κωμωδία και τη σάτιρα. Δεν μας λέει ο συγγραφέας αν αυτή η αυτογνωσία επιτυγχάνεται από την ηρωίδα του τελικά, επειδή το χαρούμενο τέλος δεν αποκλείει η ηρωίδα να ξανακυλήσει στον κόσμο των ψευδαισθήσεων όπου βρισκόταν πριν απολυθεί. Όμως στο διάστημα της δραματικής παρένθεσης της ζωής της ο κόσμος του πάλαι ποτέ Life Style ξετυλίγεται εναργής και αληθινός.
Μπορεί πολλοί να ενοχληθούν από τη σάτιρα αυτή. Για πολλούς αυτός ο κόσμος ήταν όλη η ζωή τους, που παρήλθε ανεπιστρεπτί. Ο δηκτικός τρόπος, από την άλλη, που αντιμετωπίζει τους gay μπορεί να στιγματισθεί από κάποιους ως μη politically correct. Όμως αυτή είναι η σάτιρα, ό,τι περισσεύει στην καθημερινή ζωή είναι εν δυνάμει αντικείμενό της. Όσοι δεν επιθυμούν να πέφτουν στο στόμα της ας φροντίσουν να κόβουν σωστά στάσεις και συμπεριφορές.
Πέρα από την ερμηνευτική ισορροπία που κρατά η Κατερίνα Διδασκάλου είναι αξιοθαύμαστη για τον τρόπο που ελέγχει τη τεράστια,
ιδίως για έναν και μοναδικό ηθοποιό, σκηνή του Βρετάνια. Η επινοητικότητά της είναι αξιοπρόσεκτη, όπως επίσης και το ότι οι κινήσεις της ελάχιστα επαναλαμβάνονται. Προφανώς εδώ συντελεί και ο ρόλος του ταλαντούχου νέου σκηνοθέτη Κώστα Γάκη.
Το έργο του Τσιπιανίτη εν τέλει είναι πολιτικό και πραγματεύεται τη θέση του εργαζόμενου στη σημερινή κοινωνία της κρίσης. Εν ολίγοις μέσα από τη μοναξιά και την πείνα της απολυμένης Κατερίνας Διδασκάλου ο Αντώνης Τσιπιανίτης στέκεται στο σύνηθες λάθος να εξαρτάμε όλη μας την ύπαρξη, όλη μας τη ζωή, από μια δουλειά. Μόλις αυτή τελειώσει δεν υπάρχει κανένα στήριγμα, ούτε φίλοι, ούτε συγγενείς, ούτε έρωτας, ούτε ενδιαφέροντα. Αν η απόλυση αποτελέσει αιτία αναζήτησης για το ποιοι είμαστε και για το τι στα αλήθεια θέλουμε και μας λείπει, ίσως αυτή η απόλυση βγει σε καλό. Για να γίνει όμως αυτό υπάρχει μια προϋπόθεση: το χαμόγελο, να μην το βάλουμε κάτω, να μην αφήσουμε την κατάθλιψη να μας κυριαρχήσει.
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ
Το έργο παίζεται στο Θέατρο Βρετάνια κάθε Δευτέρα στις 19:30 και Τρίτη στις 21:00.
Πληροφορίες – κρατήσεις 210 3221579 , στα καταστήματα ΓΕΡΜΑΝΟΣ και στο tickethour.gr
Τιμές εισιτηρίων 12€ , φοιτητικά – ανέργων 10€ και ΟΓΑ .
Προσθήκη σχολίου