«Σε παρακαλώ να έχεις υπόψη ότι κάποιοι θέλουν να μου κάνουν πολύ κακό κλείνοντάς με σε ίδρυμα. Καταλαβαίνεις, δηλαδή, τι ωραία περνάω. Αν σου γίνει καμιά πρόταση να τους (να την) ρωτήσεις, τι ακριβώς μηχανεύονται εις βάρος μου».
Η μεγάλη προσφορά της Δανάης Στρατηγοπούλου ήταν η μετάφραση του «Κάντο Χενεράλ», που της πήρε 4 ολόκληρα χρόνια
Από ιδιόχειρη εναγώνια επιστολή (μερικές λέξεις με κεφαλαία) της Δανάης (της τραγουδίστριας, της ποιήτριας, της μεταφράστριας του Νερούδα) στον υπογράφοντα, με ημερομηνία 8/8/06. Της Δανάης, που εξαφανίστηκε (ή, πιο σωστά, απήχθη) τον περασμένο Ιούλιο από το διαμερισματάκι της Ραφήνας (το ενοίκιο του οποίου πλήρωνε ο τοπικός δήμος) και στην οποία στις 25 του περασμένου Νοεμβρίου είχα αφιερώσει τη σαββατιάτικη σελίδα μου, με τίτλο «Αναζητώντας τη Δανάη». Υπήρξε συγκινητική ανταπόκριση από φίλους και θαυμαστές της, αλλά ουδέν από κάποιο κρατικό ή καλλιτεχνικό φορέα, ούτε καν από το οικογενειακό της περιβάλλον -και ειδικότερα από τη μοναχοκόρη της.
Ενα παρεμφερούς περιεχομένου σημείωμα – SOS- έλαβα τις παραμονές της εξαφάνισής της, με ημερομηνία 13/7/08, συν κάποια τηλεφωνήματά της, στα οποία δεν μπόρεσα να ανταποκριθώ λόγω απουσίας μου. «Συγνώμη για τα γράμματά μου. Είμαι πολύ ταραγμένη γιατί περίεργα πράγματα μου συμβαίνουν», κατέληγε εκείνο το σημείωμα (και αρκούμαι στα πιο ανώδυνα σημεία). Φίλοι της, εν τέλει, την εντόπισαν την περασμένη εβδομάδα αμπαρωμένη, σε άθλια κατάσταση, σ’ ένα οικοτροφείο ηλικιωμένων στην περιοχή των Αμπελοκήπων και δυσκολεύτηκαν να την αναγνωρίσουν. «Μετράει μέρες ή και ώρες», μου είπαν. Και όντως, η Δανάη έσβησε χθες, εκεί όπου πριν από έξι μήνες είχε οδηγηθεί παρά τη θέλησή της, μακριά από τον χώρο και τους ανθρώπους που η ίδια επέλεγε για συντροφιά της.
Είχα σκοπό, πιστεύοντας ότι είχε ακόμα λίγη ζωή, ν’ απευθυνθώ στον υπουργό Υγείας και Πρόνοιας Δημήτρη Αβραμόπουλο και να ζητήσω να ενεργήσει ώστε η γυναίκα αυτή να έχει στα στερνά της τη μεταχείριση που της αξίζει. Δεν πρόλαβα, όπως δεν πρόλαβε και η Δανάη να γιορτάσει στις 8 Φεβρουαρίου τα 96 της χρόνια, όπως θα ήθελε.
Δεν της άξιζε τέτοιο τέλος.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΙΩΝΗΣ -(Φωτογραφία: Η τραγουδίστρια Ραλλία Χρηστίδου, η συγγραφέας Χρυσούλα Μολογιάννη και η Δανάη. Η Δανάη είχε εμφανισθεί θαλλερότατη πριν ένα χρόνο ακριβώς, ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2008, και είχε μιλήσει στην παρουσίαση από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ του βιβλίου «ΣΙΓΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙΣ ΦΙΡΜΑ», της Χρυσούλας Μολογιάννη, στο βιβλιοπωλείο IANOS).
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 19/01/2009
Η ΖΩΗ ΤΗΣ
http://www.facebook.com/ext/share.php?sid=56308198693&h=Wv7nc&u=2dgfE
[«Δανάη, η μεγάλη αρτίστα», έλεγε ο Πάμπλο Νερούδα. «Με κιθάρα να τα λέει η Δανάη και κάθε πέτρα να πονάει», έλεγε ο Αττίκ για το αηδόνι των τραγουδιών του.
Γυναίκα με πολλαπλές ιδιότητες -τραγουδίστρια, τραγουδοποιός, δημοσιογράφος, καθηγήτρια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και Λαογραφίας στο πανεπιστήμιο Σαντιάγο της Χιλής, μεταφράστρια του «Κάντο Χενεράλ» του Νερούδα, ποιήτρια, αγωνίστρια- η Δανάη Στρατηγοπούλου πέθανε χθες σε ηλικία 96 ετών.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1913 αλλά πέρασε τα παιδικά της χρόνια στη Γαλλία (Παρίσι και Μασσαλία). Τελειώνοντας το σχολείο, παρακολούθησε για ένα χρόνο Οικονομικές Επιστήμες και γράφτηκε στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών, ενώ πήρε δίπλωμα της Γαλλικής Ακαδημίας. Το πάθος της, όμως, ήταν το τραγούδι. Σπούδασε ορθοφωνία και φωνητική μουσική και στράφηκε από νωρίς στο ελαφρό τραγούδι.
Το 1935 πρωτοεμφανίστηκε ως δημοσιογράφος. Με αυτή την ιδιότητα γνώρισε τον Αττίκ, όταν τον ακολούθησε σε ένα ταξίδι του στην Αίγυπτο. «Πήγα δημοσιογραφίσκη -κατά το παιδίσκη- και γύρισα επαγγελματίας τραγουδίστρια, γιατί εισέπραττα κάθε βράδυ κάποιο ποσό. Μου έδιναν ένα κατοστάρικο, ενώ στην εφημερίδα έπαιρνα ένα τάλιρο και πήγαινα με τον Λουντέμη σ’ ένα ταβερνάκι και μοιραζόμαστε μια φασολάδα…», έλεγε σε συνέντευξή της στον Δημήτρη Γκιώνη.
Την τέχνη του τραγουδιού η Δανάη τη διδάχθηκε από τη Μάγγη Καρατζά. Τραγούδησε όλους σχεδόν τους συνθέτες της εποχής, από τον Χαιρόπουλο μέχρι τον Γιαννίδη, αλλά ξεχώρισε ως ερμηνεύτρια του Αττίκ και ταυτίστηκε με τις μεγάλες στιγμές του: «Ας ερχόσουν για λίγο», «Τ’ οργανάκι», «Μαραμένα τα γιούλια», «Αδικα πήγαν τα νιάτα μου», «Της μιας δραχμής τα γιασεμιά». Σύστησε στο ελληνικό κοινό και ξένα τραγούδια, όπως το περίφημο «Amapola» ή το «Antonio Vargas Heredia». Και η ίδια είχε γράψει πολλά τραγούδια, σε αρκετά από αυτά και τους στίχους.
Οταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος κατέφυγε στα Τρίκαλα, όπου έμενε η αδελφή της. Την περίοδο της Κατοχής, η αντιστασιακή της δράση την οδήγησε στις φυλακές Αβέρωφ. Ενταγμένη στο ΕΑΜ, έκρυβε συναγωνιστές της, οργάνωνε συσσίτια, τραγουδούσε στα νοσοκομεία.
Στην περίοδο της χούντας πήγε στη Χιλή, όπου δίδασκε η αδελφή της Μουσικολογία στο πανεπιστήμιο. Επεδίωξε να γνωρίσει τον Πάμπλο Νερούδα. Είχε ήδη μεταφράσει το έργο του «Τα υψώματα του Μάτσου Πίτσου». Η μεγάλη της συνεισφορά όμως ήταν η μετάφραση του «Κάντο Χενεράλ». Τέσσερα χρόνια τής πήρε η έρευνα και η μετάφραση. Παράλληλα, δίδασκε ελληνική δημοτική ποίηση στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγο. Και αργότερα, επέστρεφε συχνά στη Χιλή και έδινε διαλέξεις σε πανεπιστήμια και ρεσιτάλ με ελληνικά τραγούδια. Τιμήθηκε με ειδικό βραβείο της Προεδρίας της Χιλής -επί Αλιέντε- στο Φεστιβάλ του χιλιανού ελαφρού τραγουδιού, το 1972. Πριν από μερικά χρόνια πήρε το παράσημο του ελευθερωτή της Χιλής Μπερνάντο Ο’ Χίγκινς -το ανώτερο της Χιλής.
Πλούσια ήταν η λογοτεχνική της δραστηριότητα. Εξέδωσε ποιητικές συλλογές («Αντιδράσεις»), μελέτες («Για ένα ζευγάρι ρόδα», «Ελληνίδες ηρωίδες στο δημοτικό τραγούδι») και μεταφράσεις («Νύχτα του Σαββάτου» του Μπερναβέντε, «Η μαύρη βίβλος της βορειοαμερικανικής επέμβασης στη Χιλή» του Αρμάνδο Ουρίβε, «Η Χιλή θα νικήσει» του Χουάν Φοντό).
Είχε παντρευτεί τον Γιώργο Χαλκιαδάκη και απέκτησαν μια κόρη, τη Λήδα, που με τον Σπύρο Βλασσόπουλο είχαν δημιουργήσει το 1972 το συγκρότημα «Λήδα & Σπύρος».
Η κηδεία της θα γίνει την Τετάρτη, στις 3.30 μ.μ., στο Α’ Νεκροταφείο.
ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ]
Πάει κι αυτή λοιπόν. Καλό της ταξίδι!
Να δω ποιος θα μείνει στο τέλος, σε τούτη τη Χώρα που έχει σταματήσει πια να παράγει πολιτισμό.
Φανταστείτε κατάντια Κράτους!
Να έχει αφήσει να πεθάνει έτσι μια τόσο σημαντική ελληνίδα!
Όσο για την κόρη της, τόσο μπορούσε, τόσο έκανε.
Ας μην τα ρίχνουμε εκεί.
Τι ντροπή για όλους μας!
Τι ντροπή όμως επίσης που αφήνουμε χώρους συνδεδεμένους με την ιστορία του Έθνους, όπως το αναψυκτήριον ΑΛΣΟΣ στο ΠΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ να ρημάξει και να γίνει κατοικία αδέσποτων σκύλων!
Μα ανήκει στο Δημόσιο!
Το δε ΠΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ το έχουν αχρηστεύσει. Το περιέφραξαν από την Υπερνομαρχία πριν ένα χρόνο πως θα το αναπλάσουν, αλλά τίποτα δεν δείχνει πως συνεχίζονται οι εργασίες. Πάλι “τελείωσαν” τα χρήματα;
Τραγικό για τον Πολιτισμό μας!
θέλω απλώς να πω πως αυτά που γράφει ο κος Γκιώνης είναι εντελώς ανακριβή. Μα, είναι δυνατόν η κόρη και τα εγγόνια της να την απαγαγουν??(!). Μια 96χρονη γυναίκα, για την οποία είναι υπεύθυνοι?? Επίσης, είναι γνωστό στη γειτονιά της ότι δεν εξαφανίστηκε ξαφνικά από το διαμέρισμά της, αλλά ο νοικάρης της ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΞΕΝΟΙΚΙΑΣΤΕΙ ΤΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ. Μια γυναίκα η οποία έφθινε με τα χρόνια και που, επιτέλους, μπορέσανε να την έχουν σε έναν (έστω) καθαρό χώρο, με ζέστη, περιποίηση και υπό την καθημερινή επίβλεψη γιατρού?? Ο κύριος Γκιώνης γνωρίζει ότι η κόρη της έχει επικοινωνήσει εδώ και έναν χρόνο με τον υπουργό?
Επειδή κανένας δεν μπορεί να δημοσιεύει πραγματα και να αναφέρει καταστάσεις τόσο προσωπικες και οικογενειακές ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ, παρακαλώ να σταματήσουν επιτέλους αυτά τα γελοία κείμενα και να σεβαστούν αυτοί που τα γράφουν τη “φίλη” τους και την οικογένειά της.
Εύη Χατζηνικολή: Προφανώς είστε πολύ κοντά στην οικογένεια της κόρης της και γνωρίζετε τα πράγματα πολύ καλά.
Όμως και ο κ. Γκιώνης είναι ένας από τους πιο παλιούς και έγκυρους δημοσιογράφους της χώρας. Δεν ήταν όμως χθες η πρώτη φορά που τα έγραψε. Τα γράφει στην Ελευθεροτυπία εδώ και μήνες, συχνά σε ολοσέλιδα κείμενα. Και στηριζόταν σε προς αυτόν επιστολές της ίδιας της Δανάης. Μετά αυτές τις επιστολές -δεν ξέρω αν έκανε και ρεπορτάζ- ως δημοσιογράφος και δεδομένου ότι η Δανάη αποτελεί εθνικό κεφάλαιο, ήταν υποχρεωμένος να γράψει.
Όμως αν η παρέμβασή σας ή κάποιου άλλου που γνώριζε ότι τα πράγματα ήταν διαφορετικά, είχε γίνει μετά ένα από αυτά τα δημοσιεύματα ίσως να είχαν φανεί και ανακρίβειες, όχι του δημοσιογράφου, αλλά, όπως είναι φυσικό, των γραφομένων από έναν άνθρωπο σχεδόν 100 ετών.
Και τα πράγματα θα έμπαιναν στη θέση τους.
Όμως επιτρέψτε μας να παρατηρήσουμε, πως κάθε άνθρωπος δικαιούται, όχι μόνο να ζήσει όπως θέλει, αλλά και να πεθάνει όπως θέλει. Και αυτά τα “όπως θέλει” είναι τόσα, όσα και οι άνθρωποι.
Πολλές φορές διαφορετικά από ό,τι ορίζει ο κοινός νους. Ιδίως αν πρόκειται για καλλιτέχνη και καλλιτέχνη τέτοιας εμβέλειας.
Γκρουπ εις μνήμην της Δανάης μας…
http://www.facebook.com/home.php?#/group.php?gid=44986248911&ref=mf
…είχαν φανεί και ανακρίβειες, όχι του δημοσιογράφου, αλλά, όπως είναι φυσικό, των γραφομένων από έναν άνθρωπο σχεδόν 100 ετών…
Τώρα το θέσατε πολύ σωστά. Επειδή δεν θελω να θίξω ιατρικά απόρρητα της οικογένειας, η παραπάνω φράση σας τα λεει όλα…
Δεν αντιλέγω καθόλου για το πόσο έγκυρος δημοσιογράφος είναι. Αλλά, μένω έκπληκτη με τις ευθείς και πολύ σοβαρές προσβολές και κατηγορίες προς την κόρη της Δανάης και (κυρίως) τα εγγόνια της, τα οποία και υπεραγαπούσε. Και δεν περίμενα ότι θα έδειχνε τέτοια ασέβεια με το παραπάνω κείμενο προς την ίδια, ενώ ακόμα δεν έχει ταφεί… Λυπάμαι πολύ.
Οι έγκριτοι δημοσιογράφοι ή έχουν πεθάνει ή έχουν προπολλού σταματήσει να γράφουν (ή να μιλάνε σε ηλεκτρονικά Μέσα). Σήμερα έγκυρα -και όχι με υστεροβουλία- είναι ζήτημα αν γράφουν 4-5 δημοσιογράφοι. Πλανώνται πλάνη μεγάλη όσοι πιστεύουν ότι η δημοσιογραφία, έτσι όπως διαμορφώθηκε σταδιακά, τα τελευταία 25 χρόνια δεν έχει πεθάνει. Αναπαύεται ήδη εις τόπον κάθε άλλο παρά χλοερόν, και πάντως με γεμάτες τις τσέπες
«Ας ερχόσουν για λίγο…
Πού να ‘σαι αλήθεια το βράδυ αυτό
που είμαι μόνος, μα τόσο μόνος
και που μαζί μου παίζουν κρυφτό
πότε η θλίψη και πότε ο πόνος.
Πού να ‘σαι αλήθεια το βράδυ αυτό
που με χτυπάει τ’ άγριο τ’ αγέρι
να ‘ρθεις και μ’ ένα φιλί καυτό
να με γεμίσεις με καλοκαίρι.
Ας ερχόσουν για λίγο
μοναχά για ένα βράδυ
να γεμίσεις με φως
το φριχτό μου σκοτάδι
και στα δυο σου τα χέρια
να με σφίξεις ζεστά
ας ερχόσουν για λίγο
κι ας χανόσουν μετά.
Πού να ‘σαι, να ‘ρθεις το βράδυ αυτό
σ’ αυτούς τους δρόμους που σ’ αγαπούνε
το ντουετάκι τους το γνωστό
τα βήματά μας να ξαναπούνε.
Πού να ‘σαι να ‘ρθεις το βράδυ αυτό
που ‘γινε φύλλο ξερό η ελπίδα
να ‘ρθεις κοντά μου να φυλαχτώ
από του πόνου την καταιγίδα.
Ας ερχόσουν για λίγο
μοναχά για ένα βράδυ
να γεμίσεις με φως
το φριχτό μου σκοτάδι
και στα δυο σου τα χέρια
να με σφίξεις ζεστά
ας ερχόσουν για λίγο
κι ας χανόσουν μετά.
ΔΑΝΑΗ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΥ
1913 – 2009)”
Όταν πέφτει ένα αστέρι δεν δακρίζει κανείς. Όλοι κάνουν μιαν ευχή… Να μην νιώθεις πια μοναξιά και να ζεις για πάντα μέσα στις ψυχές μας.
Αφιέρωμα/Γκρουπ φίλων με πληροφορίες για τη ζωή της Μεγάλης Δανάης:
http://www.facebook.com/group.php?gid=44986248911#/group.php?gid=44986248911&ref=mf
Δυστυχώς για πολλούς, το κείμενο του κυρίου Γκιώνη είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Διαμαρτύρονται, με εξώδικη διαμαρτυρία προς την «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», οι Λήδα-Ειρήνη Χαλκιαδάκη, κόρη της αποθανούσης Δανάης Στρατηγοπούλου, Γιώργης-Απόλλωνας Βλασσόπουλος, εγγονός, Ευδοκία Λασκαράκη, εγγονή, και Κωνσταντίνος Λασκαράκης εγγονός, για δημοσίευμα με τίτλο «Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου» που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα την επομένη του θανάτου (19.1.2009) της Δανάης Στρατηγοπούλου.
Μεταξύ άλλων σημειώνεται στο εξώδικο:
«Το δημοσίευμα, δυστυχώς, δεν βρίσκεται σε συμβατότητα με τους κανόνες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Συγκεκριμένα, το κείμενο αναφέρεται σε: α) δήθεν “απαγωγή” της Δανάης, όρο που παραπέμπει σε τέλεση ποινικού αδικήματος, ενώ σύμφωνα με το άρθρο 2(γ) του Κώδικα Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ, ο δημοσιογράφος οφείλει να σέβεται το τεκμήριο της αθωότητας. β) δήθεν έλλειψη ευαισθητοποίησης για τη Δανάη “από το οικογενειακό της περιβάλλον -και ειδικότερα από τη μοναχοκόρη της”, ενώ σύμφωνα με το άρθρο 2(ε) του Κώδικα Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ, ο δημοσιογράφος οφείλει ν’ αντιμετωπίζει με διακριτικότητα και ευαισθησία τους πολίτες όταν αυτοί βρίσκονται σε κατάσταση πένθους, ψυχικού κλονισμού και οδύνης. γ) δήθεν εύρεση της Δανάης από “φίλους” της, “αμπαρωμένη σε άθλια κατάσταση”, ενώ σύμφωνα με το άρθρο 2(η) του ΚΔΔ, ο δημοσιογράφος οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες του και να εξασφαλίζει την τεκμηρίωσή τους, γεγονός που επιβάλλει την αυτοτελή έρευνα (όχι τη διάδοση φημών)…».
Με ένα μύθο σχετικά μ’ ένα μυθικό πρόσωπο θα καλύψω το σημερινό «Ετσι κι αλλιώς». Μια γυναίκα που, υπηρετώντας με ζέση τις καλές τέχνες, γνώρισε δόξες, φίλους που τη θαύμαζαν και την αγαπούσαν, αλλά δεν αξιώθηκε στα στερνά της να έχει το τέλος που της άξιζε -το τέλος που, εν τέλει, δικαιούται κάθε ύπαρξη. (Και, αντίθετα με αυτό που προτάσσουν στα βιβλία τους κάποιοι συγγραφείς, κάθε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα δεν είναι καθόλου συμπτωματική).
***
Είχε πρόωρα χάσει τον άντρα της, αλλά παρηγοριά, πέρα από το έργο της, ήταν η μοναχοκόρη της: να τη μεγαλώσει, να τη σπουδάσει, να την αποκαταστήσει, που λέμε. Μια βίλα που είχε σ’ ένα όμορφο προάστιο της τη χάρισε, ένα διαμέρισμα στο κέντρο το πούλησε για να της πάρει αυτοκίνητο, σύνταξη και ό,τι άλλο δικαιούταν από το πνευματικό της έργο το εισέπραττε η κόρη. Η ίδια επέλεξε να ζει σ’ ένα ταπεινό δωμάτιο κοντά στη θάλασσα, που το πλήρωνε ο τοπικός δήμος. Τις άλλες -λιτότατες- ανάγκες κάλυπταν φίλοι της, ενώ και η ίδια ήξερε, όπου δυνόταν, να είναι γενναιόδωρη.
***
«Είμαι καλά εδώ που είμαι. Με αγαπούν, με σέβονται και νιώθω θαυμάσια, όμως δεν θέλω να ενοχληθώ από κανέναν», έγραφε σε φίλο της (σ’ ένα από τα τέσσερα εναγώνια σημειώματα που του έστειλε). Η κόρη της όμως εκτίμησε ότι έπρεπε να την απομακρύνει από εκεί που επέλεξε (όπως και με όποιους) να ζει και να την κλείσει σε οικοτροφείο ηλικιωμένων (που συχνά είναι προθάλαμοι θανάτου). Ακαρπα απέβησαν τα τηλεφωνήματα και οι αναζητήσεις φίλων της. Οταν ανακάλυψαν πού βρίσκεται, ήταν πλέον αργά -«γιατί σημασία έχει ποιος θα πεθάνει με λιγότερη μοναξιά», γράφει ο Τάσος Λειβαδίτης στις «Σημειώσεις» του.
ΣΗΜ.: Επέλεξα αυτή τη γραφή, όχι επειδή πτοήθηκα από κάποιο απαγορευτικό εξώδικο που έφτασε στην εφημερίδα, αλλά από σεβασμό απέναντι σε μια νεκρή που δεν σεβάστηκαν ζωντανή αυτοί που έχουν νόμιμο (αλλά όχι ηθικό και ιδιοκτησιακό) δικαίωμα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΙΩΝΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 24/01/2009
Η Μουσηγέτις Δανάη
Αν μένω σε αυτές τις λεπτομέρειες είναι για να ουρλιάξω τη διαμαρτυρία μου για την εξαφάνισή της, ερήμην της τον τελευταίο καιρό. Ο τηλεφωνητής μου είναι γεμάτος από τα απελπισμένα SΟS που εξέπεμπε, ζητώντας βοήθεια και εκφράζοντας τον τρόμο της για τις απειλές που την πολιορκούσαν.
Στο τηλέφωνο που διέθετα δεν απαντούσε κανείς, ιδιαίτερα μετά την πυρκαγιά που κατέστρεψε το σπίτι της στη Ραφήνα και μαζί του όλο το πολύτιμο αρχείο της, τα χειρόγραφά της και τη βιβλιοθήκη της.
Σ΄ ένα από τα τηλεφωνήματα που μού έκανε η πιστή της φίλη Ελίζα Μαρέλλι, μη αφήνοντας κι αυτή τηλέφωνο, για την οικονομική της οικτρή κατάσταση και άλλες ταπεινώσεις που δεχόταν από κει που δεν θα το περίμενε κανείς ποτέ, μη έχοντας καμιά πρόσβαση στο πρωθυπουργικό γραφείο απευθύνθηκα σε τρίτο γνωστό πρόσωπο το οποίο επικοινώνησε με συνεργάτη του Πρωθυπουργού.
Πίστευα πως ο Έλληνας πολιτικός άντρας δεν θα επιθυμούσε στη γειτονιά που κατοικεί να βρισκόταν πιθανόν νεκρή από ασιτία και εγκατάλειψη η μεγαλύτερη μουσικός- τραγουδίστρια του τόπου.
Δεν γνωρίζω, ομολογώ, αν το μήνυμα έφτασε ποτέ στα πρωθυπουργικά αυτιά κι αν επιχειρήθηκαν κάποιες ενέργειες, εκτός και αν βρέθηκαν και οι ενδιαφερόμενοι μπροστά στα σκοτεινά αδιέξοδα που βρεθήκαμε και όσοι γνοιαζόμαστε για την τύχη της Δανάης, η κυρία Μαρέλλι, ο φίλος δημοσιογράφος και φίλος, άγγελος προστάτης της Δανάης, Δημήτρης Γκιώνης, ο Μίμης Πλέσσας, ο εκδότης Γιώργος Δαρδανός αλλά και ο δήμαρχος Ραφήνας που τον τελευταίο καιρό μετά την πυρκαγιά πλήρωνε το ενοίκιο της Δανάης.
Κάποιοι είχαν απαγάγει, κρύψει, εξαφανίσει, καταχωνιάσει τη μεγάλη αξιοπρεπή κυρία της Μουσικής σε άγνωστο τόπο, που τώρα αποκαλύφτηκε πως ήταν ένας οίκος ευγηρίας, όπου και εγκαταλειμμένη και απελπισμένη, απομονωμένη πέθανε, αβοήθητη.
Ποια; Η πλέον αξιοπρεπής, η πλέον καταρτισμένη, η πλέον βαθιά μουσικά μορφωμένη μουσικός- τραγουδίστρια της Ελλάδος και η πλέον πολιτικοποιημένη αγωνίστρια πολίτις. Η Δανάη Στρατηγοπούλου ανήκε σ΄ ένα οικογενειακό περιβάλλον που γενεαλογικά ξεκινούσε από το Βυζάντιο και στις αρχές του 20ού αιώνα με τον πάππο της, τον Ιδομενέα Στρατηγόπουλο, ενέγραψε ωραίες λογοτεχνικές σελίδες.
Ο Ιδομενέας Στρατηγόπουλος ανήκε στην ομάδα των Ελλήνων αισθητών (εστέτ) συγγραφέων όπως ο Παπαδιαμαντόπουλος, ο Χρηστομάνος, ο Πασαγιάννης με πλησιέστερο αισθητικό τους συγγενή τον Όσκαρ Ουάιλντ.
Ο πατέρας της Δανάης ήταν διπλωμάτης και γι΄ αυτό μικρή βρέθηκε οικογενειακά στο Παρίσι όπου η γαλλική κουλτούρα τη σημάδεψε οριστικά και σε βάθος. Η Μουσική της παιδεία ξεκίνησε απλά όπως η ανάλογη παιδεία των μεγαλοαστικών κοριτσιών. Η πρώτη της επιλογή ως επαγγελματίας ήταν η πολιτιστική δημοσιογραφία.
Ως δημοσιογράφος γνώρισε τον Αττίκ και ο δαιμόνιος εκείνος ψαράς ψυχών και ταλέντων αλίευσε το σπάνιο μέταλλο της φωνής της και την έβγαλε στη «Μάντρα» του. Όπως και κείνος, η Δανάη ήταν πρώτα μουσικός και μετά τραγουδίστρια. Αυτό σημαίνει αφοσίωση στο είδος με απαιτήσεις επιστημονικής μεθόδου προσέγγισης του τραγουδιού.
Η Δανάη ξεκινούσε από τον λόγο, το ποιητικό κείμενο. Ποιήτρια η ίδια, όχι απλά μια λυρική φωνή, ήταν ερωτευμένη με τη γλώσσα. Και δεν είναι τυχαία η γνωριμία της στο Σαντιάγκο με τον Κλαίρη. Γιατί η Δανάη, αδούλωτη και αξεδίψαστη ψυχή δεν μπόρεσε να αντέξει τη δικτατορία. Δραπέτευσε στην τότε ελεύθερη και σοσιαλιστική Χιλή του Αλιέντε. Εκεί εξάλλου διέπρεπε η σπουδαία μουσικός και μουσικολόγος αδελφή της, Μίρκα Στρατηγοπούλου, ειδικευμένη στη μεσαιωνική μουσική των τροβαδούρων.
Η Δανάη στη Χιλή δίδαξε στο Πανεπιστήμιο ως λέκτορας ελληνική γλώσσα και εστίασε τις μελέτες της στη δημοτική μας μουσική. Εκεί γνώρισε και συνδέθηκε βαθιά με τον Πάμπλο Νερούδα που μετέφρασε πολλά επικολυρικά ποιήματά του και, βεβαίως, ολόκληρο το αριστούργημά του «Canto General». Μετέφρασε και τον «Ματωμένο Γάμο» του Λόρκα και πολλή γαλλική ποίηση. Και όπως είπα, έγραψε ποίηση και αφιέρωσε αξιόλογο μουσικό και βιογραφικό βιβλίο στον δάσκαλό της Αττίκ («Βιβλιοπωλείο της Εστίας») που μού έκανε την τιμή να το προλογίσω.
Αλλά θα ήταν ατόπημα να μιλήσουμε μόνο για τη μουσικό και τη σπάνια, μοναδική προσφορά της στην ερμηνεία του ελληνικού τραγουδιού. Η Δανάη ήταν και πολιτικό «ζώον» για να θυμηθούμε τον Αριστοτέλη, τον οποίο εξάλλου θαύμαζε. Στην Κατοχή, μετέχοντας ενεργά στην Αντίσταση, είχε μετατρέψει τα κέντρα που τραγουδούσε σε γιάφκες, ώσπου προδομένη από «καλούς» Έλληνες βρέθηκε στις Φυλακές Αβέρωφ.
ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΤΑ ΝΕΑ 23.1.2009
Ε, τώρα δεν θα πρέπει αυτή η ταλαίπωρη γυναίκα, η κόρη, να αρχίσει να μοιράζει αγωγές σ’ όλους αυτούς τους “φίλους” της μητέρας της;
Καλό ταξίδι Δανάη και καλό κουράγιο σ’ αυτούς που μένουν πίσω, στη ζούγκλα που λέγεται ζωή.
@κ. Σοφού: Νομίζω πως έχετε δίκιο. Και το ίδιο εύχομαι σ’ αυτούς που ‘μειναν πίσω. Τους δικούς της. Που θα την θυμούνται. Τα άλλα είναι, εκ των υστέρων, μιξοκλάματα…
@κ.Σοφού: Όπως θα έχετε δει, μιας και αναρτήσαμε το αρχικό άρθρο του κ. Γκιώνη, αναδημοσιεύουμε όλες τις απόψεις που βλέπουμε να δημοσιεύονται, στην προσπάθειά μας να δώσουμε την εικόνα του θέματος κατά το δυνατόν σφαιρικά.
Γιατί όμως θεωρείτε ότι τα σχόλια των “φίλων”, όπως τους αποκαλείτε, στρέφονται κατά της οικονένειας της Δανάης; Μάλλον πιο πολύ στρέφονται κατά της Πολιτείας και των αρμοδίων φορέων της.
Και το θέμα δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ιδιωτικής φύσεως, δεδομένου ότι η Δανάη έχει αναδειχθεί σε δημόσιο πρόσωπο, μάλιστα δε σε πολλαπλά πολιτιστικά κεφάλαια της σύγχρονης Ελλάδας. Είναι λοιπόν θέμα που αφορά όλους μας. Και φαντάζομαι πως θα συμφωνήσετε ότι έχουμε όλοι δικαίωμα λόγου για το πώς η Πολιτεία εξασφαλίζει τα τέλη της ζωής των Πνευματικών Ανθρώπων της.
Είναι όμως, όντως, περίεργο γιατί όλος αυτός ο θόρυβος δεν είχε γίνει όσο ζούσε η Δανάη. Του Δ. Γκιώνη εξαιρουμένου, αφού είχε δημοσιεύσει από τότε. Αλλά και γιατί και τότε δεν εναντιώθηκε κανείς στα δημοσιεύματα Γκιώνη.
Από την άλλη, και παρότι οι “φίλοι” (ή οι φίλοι) είναι αναμφισβήτητα άτομα σοβαρά και κύρους, είναι απορίας άξιο γιατί ενόσω ζούσε η Δανάη δεν έκαναν εκ των ενόντων κάτι για να αντιμετωπισθούν όλα εκείνα που σήμερα καταγγέλουν.
o μιμης πλεσσας εχει ερθει στο σχολειο μου.μην λετε βλακειες.οκ;;;;;;;;;;
ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ στό ΠΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ
ΟΠΩΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΑΜΕ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΦΟΡΕΊΣ ΑΓΩΝΙΖΌΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΗΣ ΔΑΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑΣ και ΜΗ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΠΕΔΙΟΥ του ΑΡΕΩΣ.
ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ από το δημοσιευθέν Άρθρο ΤΕΕ 2604.18/10/10.
12. – Δεν κατανοούμε την συγκεκριμένη δήλωση «περί διατηρήσεως και διασφαλίσεως του πάρκου μετά την ανάπλαση». Αντιθέτως έχουμε να δηλώσουμε, ότι ο ρόλος της Υπερνομαρχίας, που ούτως ή άλλως καταργείται, ως Ο.Τ.Α ούσα και ως εκπρόσωπος του Κράτους είναι δεσμευτικός, καθ΄ότι σύμφωνα με τα άρθρα 24 – 25 του Συντάγματος, αναφέρεται ότι το Κράτος έχει την πάγια υποχρέωση να προστατεύει το φυσικό κεφάλαιο στα πλαίσια των αρχών της βιωσιμότητας (αειφορίας ). Τούτο όμως πώς θα επιτευχθεί αφού δεν προβλέπονται μόνιμοι υπάλληλοι ( κηπουροί, φύλακες );; Πως θα συντηρείται – διατηρείται, αφού η δασικότητα έχει υποστεί ανεπανόρθωτη συρρίκνωση, βλάβη – ζημία και μέσω τίνος προυπολογισμού αφού η υπάρχουσα πολιτική είναι λιτότης;; Και σύμφωνα με επισημάνσεις εις τα έγγραφά μας, αναρωτιόμαστε, ποίαν συντήρηση στο αναδασωτέο Π.Α απο το 2000, έτος αναλήψεως της Δνσης – Διαχείρισης απο την Υπερνομαρχία ( ΦΕΚ Α85 και Π.Δ 98/2000 ) επιτελέστηκε , δεδομένου ότι διαχρονικά όλα αυτά τα έτη αποκερδίζοντο χρήματα απο τον συγκεκριμένο χώρο ( μέσω των εμπορικών εκθέσεων & δραστηριοτήτων αναψυχής Π.Χ Αλσος-Οικονομίδη & Green Park), τα οποία ουδέποτε επενδύθηκαν ΥΠΕΡ του Π.Α ( και που σήμερα στα πλαίσια της Αναπλάσεως αντλούνται απο τον φορολογούμενο Ελληνικό λαό ).
13. – Πως επιτυγχάνεται ο δηλωθής σεβασμός στο ιστορικό δίκτυο μνημείων του πάρκου μας, αφού εν μέσω μαρμαροστρώσεων, τοιχίων μπετόν και περιφράξεων στο δασικό προαύλιο του Green Park της οδού Μαυροματαίων, έχει προβλεφθεί η δημιουργία νυκτερινού διασκεδαστηρίου,
( αντί τιμήματος 25.000 ευρώ μηνιαίως !), 10 μ απο το μνημείο του Ν.Μπότσαρη. Νυκτερινό κέντρο, το οποίο αδιαμφισβήτητα θα υποβαθμίσει την ποιότητα ζωής και τις αντικειμενικές – αγοραστικές αξίες των ακινήτων. Πως επιτυγχάνεται η συγκεκριμένη περιβαλλοντική ευαισθησία, αφού το ¼ της δασικότητας του πάρκου των 235 στρεμμ.
( γνωμάτευση δασολόγου – περιβαντολόγου), σύμφωνα με τα σχέδια Μελέτης Εφαρμογής θα έχει εξ αιτίας των δομικών σφραγίσεων γής – εδάφους, συρρικνωθεί, προφανέστατα με συνέπεια τον περιορισμό της χρηστικότητας απο τον μέσο Ευρωπαίο πολίτη, σύμφωνα και με το άρθρο 8 παρ.1 της ΕΣΔΑ.
Σκόπιμα ή ΟΧΙ παρελήφθη ο ευκόλως εννοούμενος, πλήν όμως πάντα εννοούμενος, μη ευνοοούμενος όρος : Αναδάσωση – Αναδασωτέο.
Έγινε κατάχρηση της ανυπαρξίας του όρου, κατά την άποψη μας και Μαρμαροστρώθηκε – Σκυροστρώθηκε – Σκυροδετήθηκε – Τσιμεντοστρώθηκε μεγάλο μέρος του ερμητικά περιφραγμένου πάρκου εδώ και 2 έτη, κατά απόκλιση των νομολογιών ΣτΕ, Δικαστήριο το οποίο θεωρεί « ότι προκύπτει ως καταδικαστέα η παράλειψη επανόρθωσης τυχών βλαβών και ελλείψεων της Δασικής υφής του πάρκου ( ΣτΕ 677/2010 )» , σε διάσταση των απανταχού διακηρύξεων – δηλώσεων στα ΜΜΕ, προφανέστατα με αποτέλεσμα την Συρρίκνωση της Δασοκαλύψεως.
-Πώς υπολογίσθηκαν τα 60 στρέμματα δηλαδή το ¼ της συρρικνούμενης δασικής έκτασης των 235 Στρεμ.; Από τόν ίδιο τον συντάξαντα αρχιτέκτονα μηχ. καθώς επίσης και από Δασολόγο Περιβαντολόγο, κατόπιν εμπεριστατωμένης αντιπαραβολής του τοπογραφικού σχεδίου με το φυτοτεχνικό της μελέτης εφαρμογής. Έγγραφα του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης – Τροφίμων και του Συν.τ.Π επιβεβαίωσαν για τον συγκεκριμένο ¨Ελεύθερο Χώρο¨ του Π.Α τον χαρακτηρισμό ¨δασική -αναδασωτέα έκταση¨ ο δε Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης κ. Λ. Ρακιντζής, που μελέτησε τις ενστάσεις μας ενεργοποιήθηκε περί των Αυθαιρεσιών.
Εν κατακλείδι μέχρι τη σήμερον ασχολούμαστε με μετρήσεις και επιμετρήσεις για να αναδείξουμε το εύρος τής περιβαλλοντικά εγκληματικής «Σφράγισης – συμπίεσης γης & εδάφους» – ενταφιασμού Δομικών υλικών και κατασκευών ΜΠΕΤΟΝ…………. ( 5,5 -6,000 κυβ.μέτρων ) στην αιωνόβια αναγνωρισμένη κεντρική δασική έκταση του Μνημειακού – Ιστορικού – Κοινόχρηστου πνεύμονα πρασίνου του Πεδίου του Άρεως της πρωτεύουσας.
http://kyameftopedioareos.blogspot.com
http://expaganus.wordpress.com/2009/06/11/pedio-arews
http://www.asda.gr/elxoroi. Νομοθεσία Πεδίου του Αρεως.
ΗΜΙΤΕΛΗΣ ΔΑΠΑΝΗΡΗ ΦΑΡΑΩΝΙΚΗ ΑΝΑΠΛΑΣΗ “ΠΕΔΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ”
ενώ η προγενεστέρα ΑΝΑΠΛΑΣΗ του 2003..ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΕΓΚΡΙΘΕΙ!
έτος 2011 ¨Ποία παραλαβή-παράδοση του εργοληπτικού έργου όπως δηλώνεται στά ΜΜΕ ? :
ΣΤΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ ΤΗΣ πρώην ΥΠΕΡΝΟΜΑΡΧΙΑΣ Αθηνών-Πειραιώς, νυν Περιφέρεια “ΤΟ Πεδίον του Αρεως ΞΑΝΑΓΕΝΝΙΕΤΑΙ” Νοε-Δεκ.2010.
ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ:
“Εφαρμόστηκαν περιβαλλοντικές προδιαγραφές που μειώνουν σημαντικά τη θερμοκρασία του χώρου”.
Και ενώ Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΔΙΑΤΥΜΠΑΝΙΖΕΙ:
100 Στρέμματα πρασίνου μπορούν να κατακρατούν 4 τόνους σκόνης ετησίως.
Η βλάστηση αντανακλά περίπου το 1/4της προσπίπτουσας ακτινοβολίας μικρού μήκους. Από τα 3/4 που απορροφώνται, το μεγαλύτερο ποσοστό χρησιμοποιείται για την εξάτμιση του νερού από τα φύλλα, κι ένα μικρό ποσοστό ενέργειας ακτινοβολείται (μεγάλου μήκους κύματος υπέρυθρη ακτινοβολία).
Αντίθετα τά δομικά υλικά “BETON “Οπλισμένο σκυρόδεμα -Μαρμαροκυβολιθοστρώσεις” ανακλούν μόλις το 1/10 της ηλιακής ακτινοβολίας, ενώ η υπόλοιπη μετατρέπεται σε θερμική, ανεβάζοντας τη θερμοκρασία!!!!
………..THE QUEST..in.. “The see trough Forest Park”
Σε αποθηκευμένη σελίδα στό site http://www.ecofinder.gr σε άρθρο του ΟΙΚΟ -ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ.
ΕΓΡΑΦΑΝ……………..το ΕΤΟΣ 2008!
08-10-2008 | ΠΑΡΚΑ… Α-ΠΑΡΚΑ – Το 70% δεν προσφέρει στο κλίμα της πόλης.
“Δεν φτάνει που στην Αθήνα δεν έχουμε πάρκα, αυτά που έχουμε κάθε άλλο παρά βοηθούν το κλίμα. Η μικρή έκταση αλλά και η τσιμεντοποίησή τους τα κάνουν συχνά να λειτουργούν ως θερμοσυσσωρευτές, που ανεβάζουν αντί να μειώνουν τη θερμοκρασία της πόλης.
ΠΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ:
παράδειγμα προς αποφυγήν
Ενα από τα χειρότερα ως προς την απόδοσή τους στο περιβάλλον της πόλης, πάρκα, είναι το Πεδίον του Αρεως (που, ωστόσο, βρίσκεται σε φάση ανακατασκευής) καθώς διαθέτει δίκτυο πλακοστρωμένων «δρόμων» και η βλάστησή του είναι αραιή. Οι μετρήσεις του εργαστηρίου έδειξαν ότι εντός του πάρκου η θερμοκρασία ήταν η ίδια με αυτήν του γύρω δομημένου χώρου. Φαίνεται μάλιστα ότι αντί το πράσινο να επιδράσει στο αστικό περιβάλλον, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. «Τα δομικά υλικά κατά τη διάρκεια της ημέρας απορροφούν θερμότητα την οποία εκπέμπουν το βράδυ», εξηγεί η καθ. κ. Σερέλη-Χρονοπούλου. Ειδικά μάλιστα όταν πρόκειται για συμπαγές μπετόν σε αντίθεση με τα πορώδη υλικά. Οπως εξηγεί η κ. Σερέλη, για να αποδώσει το πράσινο πρέπει να είναι αρδευόμενο. Το ξηροφυτικό πράσινο χρειάζεται ειδικές συνθήκες για να βοηθήσει στην ατμόσφαιρα της πόλης. Για παράδειγμα, ο Λυκαβηττός προσφέρει καλύτερες συνθήκες και πιο χαμηλές θερμοκρασίες στις διπλανές περιοχές, αν και δεν έχει πυκνή βλάστηση ακριβώς γιατί πρόκειται για λόφο, οπότε το πράσινο βρίσκεται σε υψηλότερο επίπεδο από τα κτίρια της πόλης.”
Πηγή: ΟΙΚΟ – ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ – Τάνια Γεωργιοπούλου.
…………………………..
«Τίποτα δεν είναι μη αναστρέψιμο. Ούτε καν το μπετόν»
(Αλέξανδρος Τομπάζης)
Ο Αλέξανδρος Τομπάζης μιλά αποκλειστικά στον Πέτρο Μπιρμπίλη
Sun, 26/09/2010 – 15:17 — Mediasoup
Δήλωση στόν δημοσιογράφο Πέτρο Μπιρμπίλη
http://www.mediasoup.gr/
…………………………….
και μετά τις δηλώσεις του καθ’ ύλην αρμόδιου μελετητού
ΣΧΟΛΙΑ για νοήμονες
ΚΑΤΟΠΙΝ 3 ΕΤΩΝ………περιφραγμένου αποκλεισμού & αποκλειστικά εκτελεσθέντων οικοδομικών εργασιών, ακόμη & εκτός συμβάσεως
εν ετη 2011 ….ΔΙΕΡΩΤΩΜΕΘΑ…πρός τι η συγκεκριμένη δρομολογηθείσα εργοληπτική “ΑΝΑΠΛΑΣΗ”
των 9,150-10.000.000 ευρώ ;;; ? ;;;
ΤΙ ΑΛΛΑΞΕ προς το Βέλτιστο – Βιώσιμο – Αειφόρο σύμφωνα με τις επιταγές της Πράσινης Ανάπτυξης ;;;;;; ? ;;;;;;;;;
http://kyameftopedioareos.blogspot.com {επίσημα έγγραφα – γνωματέυσεις φορέων Ανεξ.Αρχών – νομικά στοιχεία εν μέσω σχολίων}
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ
ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΙΑΣ & ΔΑΣΙΚΟΤΗΤΑΣ ΠΑΡΚΟΥ
Εν ετει 2011 ενημερώσαμε το ΣτΕ, ότι οι δημιουργηθέντες από το απώτερο παρελθόν άνευ αδείας οδικοί άξονες εντός της δασικής εκτάσεως του Πεδίου του Αρεως Δεν είναι διαστρωμένοι με χώμα, όπως το Δικαστήριο είχε την εντύπωση, σύμφωνα με το σκεπτικό της πράξεως υπ.αρ.688/2009 της Επιτροπής Αναστολών { αντικατάσταση των ασφαλτοστρωμένων και τσιμεντένιων όγκων & επιφανειών} αλλά η εν λόγω επίστρωση οπλισμένων σκυροδεμάτων ειναι ολωσδιόλου Μη πορώδης, άρα και Μη οικολογική, αφού παρεμποδίζει «κατάφωρα» την διαπνοή του εδαφικού ενδιαιτήματος.
Ως είναι εύλογο κάκιστα παράγωγα αυτού είναι:
Η αύξηση της απορροφούμενης ηλιακής ακτινοβολίας { λόγω και των διαμορφωμένων πολλαπλών ξέφωτων}, από τα θερμοαπορροφητικά δομικά υλικά και απόδοσης της ως θερμότητα στο περιβάλλον.
Επι των ελαχίστων βροχοπτώσεων και Μη λειτουργίας του επιφανειακού ευτελούς αρδευτικού συστήματος διασωλήνωσης συνεπώς και της εκτεταμένης Σφράγισης εδάφους – γης {Soil Sealing http://eusoils.jrc.ec.europa.eu/library/themes/Sealing/ }, ουδεμία διύγρανση του εδάφους πραγματοποιείται με αποτέλεσμα οι ρίζες των δένδρων να στερούνται της βασικής τους τροφοδοσίας.
???????????????????????????
Ο πρώην δασάρχης του Πεδίου του Αρεως κος Αμοργιανιώτης, νυν Ειδικός Γραμματέας Δασών ΥΠΕΚΑ {με την σημερινή κυβέρνηση} και σύμφωνα με το υπ.αρ.117840/1514/8/4/2011 σκεπτικό του εγγράφου του αναρτηθέν και εις τον διαδικτυακό κόμβο ΔΙΑΥΓΕΙΑ, υποστηρίζει – δηλώνει ότι αυτό ειναι το Νόμιμο και το οποίο αναποκρίνεται απόλυτα στο βάσιμο-ουσιαστικό και τυπικό γίγνεσθαι.
Σύμφωνα όμως με προγενέστερα έγγραφα του, ήτοι τα υπ.αρ.2603/2/12/2009-2673/13/01/2010-310/17/2/2009 και με το εισηγητικό έγγραφο του.υπ.αρ.162/28/1/2009 και εγκριθέν απο την Περιφέρεια Αττικής έγγρ.αρ.250/29/1/2009, είχε εγκρίνει την Φυτοτεχνική Μελέτη Αναπλάσεως που σύμφωνα με τα Αρχιτεκτονικά σχέδια αποτυπώνει, υλοποιεί, ενταφιάζει οικοδομικές επεμβάσεις όγκου τουλάχιστον 6.000 κυβ.μέτρων Μπετόν και που αφαιρεί το ¼ της Δασικότητας. Συνεπώς σύμφωνα με το σκεπτικό του εγγράφου του το 2011 και το οποίο αναιρεί και παύει να υποστηρίζει τα όσα δηλώθηκαν εις το παρελθόν, ανασκευάζει, ανατρέπει και ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ότι σύμφωνα με τους Υποστηρικτικούς νόμους, ήτοι ως αναφέρεται σύμφωνα με το Θέμα: Τήν επιτακτική προστασία κοινοχρήστων χώρων πρασίνου-Αλσών-Πάρκων…..είναι το βάσιμο, Νόμιμο και πραγματικό. Συνεπώς Δέν αιτιολογεί με Νόμιμα αποδεικτικά και βάσιμα στοιχεία που στηρίζονται οι αβάσιμες προυφιστάμενες εσφαλμένες απόψεις του αφου {ορισμένες ως γνωστόν οικοδομικές επεμβάσεις σύμφωνα και με προγενέστερα έγγραφα του ιδίου απο το αρχείο του απαγορεύονται απο την Δασική Νομοθεσία}. Συνεπώς κατά την ταπεινή μας πάντα άποψη φάσκει και αντιφάσκει αφού Δέν παραθέτει τα τυχόν Νέα και πραγματικά και Νόμιμα στοιχεία με επαρκή αιτιολόγηση της αντιφατικής ευρηματικής άποψης του. Ετσι ώστε να αυτοαναιρείται, να διαψεύδεται, και να εκθέτει εαυτόν και την πρώην Υπηρεσία του στην οποία προίστατο. Βάσιμος και νόμιμος λόγος, που δημιουργεί έυλογο και δυσεξήγητο ερωτηματικό από τις εσφαλμένες αβάσιμες, ατεκμηρίωτες και «μη νόμιμες» απόψεις του, κατά την ταπεινή μας πάντα άποψη «ως μή νομικοί», κατά τις οποίες Διαστρέφεται και Κακοποιείται η Νόμιμη Τάξη και η Αλήθεια.
Καλείται λοιπόν να μας απαντήσει και να εξηγήσει πότε εσφάλη και πότε υπήρξε σύμφωνος με την ………Νόμιμη Τάξη.
Οι κάτοικοι θαμώνες του Π.Α
Μέλη του Σωματείου «Η ΑΘΗΝΑ»
http://kyameftopedioareos.blogspot.com
http://polmarkarch.wordpress.com