Freakshow Tiger Lillies στο Θέατρο Badminton

Σε παγκόσμια πρώτη στην Αθήνα εμφανίστηκαν στο Θέατρο Badminton, την “Τρίτη και 13” Ιανουαρίου 2009 οι Tiger Lillies, αυτή τη φορά ως Freakshow Tiger Lillies, σε παραγωγή εξολοκλήρου από την Adam Productions,  με αρκετούς δε έλληνες συντελεστές.
Η ADaM Productions ήταν που τους συνέστησε, το 2003, στο αθηναïκό κοινό και από την πρώτη αυτή επαφή οι έλληνες θεατές τους αποθέωσαν κάνοντας ουρές, τότε, έξω από το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.

Πάντα τα ελληνικά ΜΜΕ είχαν μιαν αμηχανία απέναντι στη δουλειά των Tiger Lillies, επειδή δεν πρόκειται για θέαμα ρηχό και απλώς διασκεδαστικό, παρότι είναι πάντα εξαιρετικά ευχάριστο. Ό,τι παρουσιάζουν έχει πάντα ρίζες στη μουσική και θεατρική ιστορία της Κεντρικής Ευρώπης. Συνεπώς, η προσέγγιση του ακροάματος/θεάματος των Tiger Lillies προυποθέτει αρκετή επαφή με το θέατρο και τη μουσική, την οποία, ως γνωστόν, οι περισσότεροι περί των πολιτιστικών δημοσιογράφοι μας δεν διαθέτουν.

Στο εξωτερικό τους έχουν χαρακτηρίσει μουσικούς-προβοκάτορες, μεταμοντέρνους πρωτοποριακούς, μινιμαλιστές, αυτοσαρκαστικούς, σουρεαλιστικούς, αναρχικούς, ασεβείς πορνογράφους, παλιάτσους.
Και όντως είναι όλα αυτά, αφού στις παραστάσεις-συναυλίες τους αναμιγνύουν την παραδοσιακή ευρωπαική μουσική, με τη τζαζ και τα μπλουζ, το καμπαρέ με το πανκ, το λυρισμό με τη μελαγχολία του περιθωρίου, τους καθωσπρέπει με τους κολασμένους της κοινωνίας.

Κάτι φυσικό, αφού οι Tiger Lillies, που συγκροτήθηκαν το 1989, είναι ένα τρίο και ένας σκηνοθέτης/σκηνογράφος, οι οποίοι δεν έχουν σχέση με καλλιτέχνες της θεωρίας ή των εργαστηρίων, αλλά πρόκειται για ανθρώπους με ταλέντο, που προσέγγισαν την τέχνη με τον τρόπο που παλιά οι ηθοποιοί προσέγγιζαν τους θιάσους της Κομμέντια ντελ Άρτε για να ενταχθούν.

Ο άγγλος ιδρυτής τους Martyn Jacques, εξαίρετος πλην αυτοδίδακτος μουσικός και τραγουδιστής, έζησε για δέκα χρόνια πάνω από έναν οίκο ανοχής στο Σόχο του Λονδίνου μελετώντας εκεί “πιάνο και ακορντεόν και εξασκώντας τη φωνή του με έμφαση στο στυλ των καστράτι”.
Ο άγγλος μουσικός Adrian Stout, έχει παίξει μλουζ, τζαζ, κάντρι, αλλά και παραδοσιακούς χορούς της Αυστρίας σε πολλές μπάντες στην Ευρώπη και στην Ινδία.
Ο άγγλος ντραμίστας Adrian Huge εργάστηκε σε κρεοπωλεία, φούρνους, τράπεζες, μηχανουργεία αυτοκινήτων, αλλά παράλληλα συμμετείχε το “Σουρεαλιστικό κωμικό σύνολο του Ντόβερ”, το οποίο ο ίδιος ίδρυσε. Τώρα παίζει “ανακυκλωμενα ντραμς, παιχνίδια και κουζινικά”.
Ο ιταλός σκηνοθέτης/σκηνογράφος Sebastiano Toma ξεκίνησε την πορεία του στο θέατρο στην Ιταλία στη δεκαετία του 70 για να ενταχθεί σύντομα σε μια γερμανική θεατρική ομάδα, που έκανε περιοδείες στην Ευρώπη.
Οι ίδιοι πάντως, δεν δέχονται κανέναν από τους χαρακτηρισμούς αυτούς και ισχυρίζονται ότι οι Tiger Lillies είναι, απλώς, οι Tiger Lillies.

Κι είναι έτσι ακριβώς. Το συγκρότημα δεν αποτελεί παρά φορέα της μεγάλης θεατρικής-μουσικής παράδοσης της Ευρώπης, όχι τόσο στη δόκιμη εκδοχή της, όσο στην underground, την περιθωριακή.
Στο Tiger Lillies Circus οι αναφορές ήταν στο τσίρκο. Εδώ, στο Freakshow Tiger Lillies προσεγγίζεται μια μορφή θεάτρου, που εξέθετε στην κοινή θέα ανθρώπους, που βρίσκονταν στην απόλυτη δυστυχία, είτε από κάποια φυσική ακραία δυσμορφία, είτε από κάποια ασθένεια. Με τον τρόπο αυτόν, οι ίδιοι επιβίωναν, οι θεατές αισθάνονταν ωραία που ευτυχώς δεν βρίσκονταν στη θέση τους, και οι θεατρώνες αποκόμιζαν κάποια κέρδη. Ένας υπόκοσμος που ξεκινά από το Μεσαίωνα και φτάνει να ανιχνεύεται στο έργο του Κουρτ Βάιλ και του Μπρεχτ.

Στο Freakshow παρελαύνουν μέσα από τη μουσική, το τραγούδι, αλλά και από θεατρικά δρώμενα του δρόμου δύο γυναίκες λάστιχο, τρεις νάνοι περφόρμερς, μαριονέτες, σιαμαίες αδελφές, ο Μάξ με τα έξι χέρια, η Ρόζα με τις τρεις καρδιές, ο Τζεικ ο τριπόδιας, η γυναίκα φίδι, το κορίτσι που αιμορραγεί, δύο πόρνες με λοβοτομή και άλλα “freaks”, “φρικιά”, άνθρωποι που προκαλούν τη φρίκη.

Οι Tiger Lillies είναι απολύτως με το μέρος των “φρικιών”. Στα τραγούδια τους ακούγεται η φωνή και μιλά η ψυχή αυτών των κοινωνικά αδικημένων. Και επισημαίνεται πως αυτοί οι τελευταίοι της κοινωνικής κλίμακας στέκονται από πλευράς ευαισθησίας, ήθους και συναισθημάτων πολύ πιο ψηλά, όχι μόνο από τους θεατές και το θεατρώνη τους, αλλά κι από τους νοικοκυραίους, τα λοιπά, τα κανονικά μέλη της κοινωνίας.

O Sebastiano Toma διασυνδέθηκε με τους Tiger Lillies στα πρώτα τους βήματα στις αρχές του ’90, όταν τους συνάντησε να παίζουν σε ένα κελάρι στο Αμβούργο μπροστά σε ελάχιστα άτομα. Ήταν τότε ιδιοκτήτης της Fliegen Bauten,της μεγαλύτερης τέντας τσίρκο και καμπαρέ της Γερμανιάς. Αμέσως τους κάλεσε να δώσουν μια σειρά συναυλιών στην Fliegen Bauten. Από εκείνη τη στιγμή οι Tiger Lillies άρχισαν να κάνουν όνομα στη Γερμανία. Μετά από μερικά χρόνια ο Sebastiano είχε την ιδέα να σκηνοθετήσει μια παράσταση βασισμένη στη μουσική των Tiger Lillies και εμπνευσμένη από τον κόσμο του τσίρκο. Κάπως έτσι ξεκίνησε το θρυλικό πλέον Tiger Lillies Circus, που για περισσότερα από 10 χρόνια περιοδεύει ανά τον κόσμο, δημιουργώντας φανατικούς θαυμαστές.

Αυτού του είδους τα “φρικιά” δεν απαντώνται στο ελληνικό λαικό θέατρο. Ίσως ο ανθρωποκεντρικός προσανατολισμός του αρχαιοελληνικού πολιτισμού δεν επέτρεψε να γίνει η ανθρώπινη δυστυχία θέαμα, εκτός από κάποιες πατροπαράδοτα ελληνικές μικροαπάτες, όπως πχ. η δήθεν “ασώματος κεφαλή”. Αυτός είναι και ο λόγος που το όλο θέαμα είναι κάπως ξένο στο ελληνικό κοινό, εκτός κι αν το αντιμετωπίσει ως αναφορά στο περιθωριακό θέατρο της Ευρώπης.

Εξ ου και η αμηχανία των ελλήνων δημοσιογράφων, που, λόγω της δημοτικότητας των Tiger Lillies στη χώρα μας, ξέρουν πως πρέπει να εκστασιαστούν με το θέαμα, πλην όμως δεν μας λένε το λόγο του εκστασιασμού τους.
Όσα όντως αριστουργηματικά δείχνουν οι Tiger Lillies είναι απόλυτα απλά, προσεγγίσιμα στον καθένα και διασκεδαστικά μέσα στην πίκρα που αφήνουν. Χωρίς ιδιαίτερους συμβολισμούς ή παραπομπές. Αρκεί κάποιος να πετάξει το προσωπείο και να αφεθεί στη γοητεία τους.
Με τη φυσική τάση του ανθρώπου να περιγράφει ως μεταφυσικό ότι δεν μπορεί να καταλάβει, ιδού μερικές από τις περιγραφές της παράστασης στον γραπτό και ηλεκτρονικό τύπο:

“Οι Tiger Lillies προσπαθούν να προσεγγίσουν έναν πιο σκοτεινό και εκκεντρικό κόσμο, ένα παράλληλο σύμπαν – ταμπού, που «μιλάει για την ομορφιά και την ασχήμια, την ευαισθησία και τη σκληρότητα» του περιθωρίου”.

“Με το Freakshow οι Tiger Lillies και ο Sebastiano Toma προσεγγίζουν έναν πιο σκοτεινό κι εκκεντρικό κόσμο, ένα παράλληλο σύμπαν-ταμπού που ζει και αναπνέει δίπλα μας, με τους δικούς του νόμους και άγραφους κανόνες”.

“Ο πολυτάλαντος Martyn Jacques και η συντροφιά του χρησιμοποιούν ως όχημα μια υποτιθέμενη παράσταση με «φρικιά» για να αφήσουν τα τραγούδια τους να πλεύσουν στη μελαγχολία του να είσαι διαφορετικός και αξιοπερίεργος. Το Freakshow αντιστοιχεί με τα μπουλούκια που διέτρεχαν παλαιότερα και την ελληνική επαρχία, τότε που τα θεάματα σπάνιζαν (ξέρετε: γορίλα, γορίλα. Γορίλα- ΠΙΣΩ γορίλαααα)”.

“Τα μπουλούκια αυτά που στην ουσία είναι αυτό που περιγράφει ο Αρκάς στη σειρά άλμπουμ με τίτλο “Show Business”, περιέφεραν από χωριό σε χωριό διάφορες υποτίθεται διαστροφές της φύσης όπως την γυναίκα με τα μούσια, τον άνθρωπο ελέφαντα και το παιδί χωρίς κεφάλι- όλα πρόχειρα σκηνοθετημένα με πρωτόγονα εφέ, αφού πόνταραν και στην επιθυμία του θεατή να εντυπωσιαστεί”.

“…η πρότασή τους ήταν λίγο πιο «κουλτουρέ» και ως εκ τούτου πιο δύσπεπτη για το ευρύ κοινό. Είχαν υπόψη τους να παρουσιάσουν μια συγκεκριμένη παράσταση- εικαστική πρόταση και αυτό έκαναν. Oύτε παραπάνω, oύτε παρακάτω”.

“Το Freakshow είναι η σκοτεινή πλευρά της Σελήνης. Εκείνη που οι άνθρωποι δε θέλουν να κοιτάζουν και δεν μπορούν να κατανοήσουν. Το Freakshow μιλάει για την ομορφιά και την ασχήμια, την ευαισθησία και τη σκληρότητα του περιθωριακού αυτού σύμπαντος φρικιών».

” Η παράσταση είναι λίγο βαριά και σκληρή. Αν δεν έχετε ξαναδεί Tiger Lillies, μπορεί και να τρομάξετε λιγάκι από την προκλητικότητα των στίχων τoυς, θυμίζουν τον τρόπο γραφής του Μπορίς Βιαν”.

Και η life style εκδοχή:
“Το Tiger Lillies Circus έγινε το απόλυτο talk of the town. Έκτοτε οι Tiger Lillies απέκτησαν ένα σκληρό πυρήνα ήταν καθηµερινό φαινόµενο και αφοσιωµένων θαυµαστών που δίνει πάντα το «παρών», στις ανατρεπτικές, sold out εµφανίσεις τους”.

Κατανοητό είναι να μην βρίσκουν οι δημοσιογράφοι το απολύτως ανάλογο των “φρικιών” στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου, ιδίως αν η μόνη επαφή με αυτό είναι μέσω των κόμικς του Αρκάς, αλλά θα μπορούσαν κάλλιστα να το βρουν στον τρόπο που διασκεδάζει σήμερα ο έλληνας τηλεθεατής.
Κι όχι μόνο στις trash εκμπομπές, αλλά και στις καθωσπρέπει. Όχι μόνο δηλαδή στα περιθωριακά κανάλια ή στην κ. Πάνια, αλλά και στη “σάτιρα” του κ. Λαζόπουλου ή του κ. Αναστασιάδη, των οποίων οι εκπομπές βασίζονται σε videos άλλων εκπομπών, οι οποίες με τη σειρά τους βασίζονται στα φυσικά κουσούρια ή στην εκ φύσεως ανεπάρκεια των ηρώων και των ηρωίδων της trash TV, που σημειωτέον, με το πες-πες κατάληξε να γίνει cult και να εκτοπίσει κάθε άλλου είδους διασκέδαση.
Να θυμηθούν την κ. Στεφανίδου, που επίσης έκανε την αναφορά της στον Μεσαίωνα, παρουσιάζοντάς μας κι αυτή τις σιαμαίες αδελφές. Να αναλογιστούν  τους δυστυχείς των πακέττων ή τα panels του κ. Καμπούρη.
Άλλά κι αυτούς που, ενώ δημοσιογραφούν, δεν ξεφωνίζουν όλα αυτά τα ελληνικά καθημερινά, που η λοιπή Ευρώπη είχε μόνο κατά το Μεσαίωνα – μάλιστα δε, κατά τους Tiger Lillies, ακόμα και τότε τα κυνηγούσε η Αστυνομία ως παράνομα- και που σήμερα απλώς κάνει καλλιτεχνικές αναφορές εις μνήμην.
Εγχείρημα εξόχως δύσκολο, ασφαλώς, γιατί σε πολλές περιπτώσεις θα τους οδηγούσε σε αυτοκριτική.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ -(Φωτογραφία: Από το γραφείο διανομής της παράστασης)

Tο καστ:
The Tiger Lillies:
Martyn Jaques: φωνητικά, ακορντεόν, γιουκουλέλε (είδος κιθάρας), πιάνο, Adrian Stout: κόντρα µπάσο, ωδικό «πριόνι», theremin (ηλεκτρονικό όργανο), Adrian Huge: ντραµς, κρουστά, παιχνίδια
Θεατρίνοι –Νάνοι:
Δήμος Γιγαντάκης, Irene Hofer, Rolando Hofer
Ακροβάτες:
Lena Ries: γυναίκα- λάστιχο, Ele Janke: εναέρια ακροβατικά, trapeze, Juia Janke: εναέρια ακροβατικά, trapeze

Συντελεστές:
Μουσική/ Στίχοι: Martyn Jaques – THE TIGER LILLIES, Χορογραφία: Σοφία Σπυράτου, Σχεδιασμός κοστουμιών: Claire Bracewel, Σκηνικά: Sebastiano Toma, Σχεδιασμός μαριονέτας/ κούκλας: Δηµήτρης Στάµου, Ντέµη Παπαδά – ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ ΜΕΡΛΙΝ, Σχεδιασμός φωτισμού: Σάκης Μπιρµπίλης, Σχεδιασμός ήχου: Claus Buehler.

Παραστάσεις: 13 – 23 Ιανουαρίου 2009

Θέατρο: ΘΕΑΤΡΟ BADMINTON

Σκηνοθέτης: Sebastiano Toma

Διεύθυνση: Αλσος Στρατού , Γουδή (Αθήνα)

Τηλέφωνο: +302108840600

Ημέρες – Ώρες: Δε: 21.00 Τρ: 21.00 Τε: 21.00 Πε: 21.00 Πα: 21.00 Σα: 21.00 Κυ: 19.00

Τιμές: 40, 25 €