Με την ταινία αυτή ο σεναριογράφος – σκηνοθέτης Vincent Garenq πραγματεύεται ένα θέμα «κοινωνικής φαντασίας», για την Ελληνική πραγματικότητα: την υιοθεσία από ζευγάρια ομοερωτικού προσανατολισμού.
Μια ταινία δροσερή, αισιόδοξη, παρά την τραγική της διάσταση, που καταπιάνεται με ένα «εξειδικευμένο θέμα», καταδεικνύει το πώς οι ζωές των ανθρώπων αλλάζουν, προσανατολίζονται και φέρονται από το ρεύμα, τις συνθήκες, αλλά και την καταλυτικής σημασίας «ελεύθερη επιλογή» του ατόμου.
Η ιστορία με την πλοκή της κεντρίζει το ενδιαφέρον του θεατή ως την τελευταία σκηνή. Με την τρυφερότητα, την τόλμη, και εξυπνάδα που καθρεφτίζονται στο έργο συνολικά, αλλά και στα επί μέρους του στοιχεία (σενάριο, φωτογραφία, μουσική, διάλογοι, στήσιμο του κοινωνικού περίγυρου των ηρώων), αποδεικνύεται για άλλη μια φορά η ιδιαίτερη αξία των Ευρωπαϊκών ταινιών και των Γαλλικών ειδικότερα.
Οι χαρακτήρες έξυπνα και εύστοχα τοποθετημένοι στο χρόνο και το χώρο.
«Η Μπελβίλ είναι η συνοικία που μένω στο Παρίσι. Αγαπώ πολύ τη συνύπαρξη και την πολυχρωμία όλων αυτών των διαφορετικών φυλών από όλον τον κόσμο που ζουν εδώ. Είναι μια συνοικία ανοιχτή στο διαφορετικό που ταυτόχρονα όμως έχει κρατήσει έναν παραδοσιακό χαρακτήρα, μια αίσθηση χωριού που έχει χαθεί εντελώς από τις υπόλοιπες συνοικίες στο Παρίσι. … Αυτός ο χαρακτήρας της περιοχής ταίριαζε πάρα πολύ και στο χαρακτήρα του Μανού, τις φιλοδοξίες του και την ανθρωπιά του», έχει δηλώσει ο σκηνοθέτης.
Πολύ καλές οι ερμηνείες όλων, από τους πρωταγωνιστές μέχρι τους δευτερεύοντες ρόλους. Οι Liliane Cebrian και Luis Jaime Cortez, δίνουν μια ξεχωριστή νότα ως γονείς της Φίνα. Πολύ καλή η σκιαγράφηση του χαρακτήρα της straight -πλην μόνης στη ζωή- φίλης του ζευγαριού, με χαρακτηριστική τη σκηνή του ξεσπάσματος όταν οι «αδερφές» τα κατάφεραν καλλίτερα από αυτήν. Ο Lambert Wilson, πολύ καλός σε έναν απαιτητικό ρόλο του παιδίατρου Μανού, που δε θα διστάσει να εκτοπίσει τον επί χρόνια σύντροφό του, Φιλίπ που υποδύεται με αρκετή επιτυχία ο Pascal Elbé, γοητευτικός, ήρεμος και πιο προσγειωμένος, που στο τέλος θα ενδώσει στην έντονη επιθυμία του συντρόφου του (προς τέρψιν και του μέσου θεατή του έργου). Η Pilar López de Ayala στο ρόλο της Φίνα ανταποκρίνεται πολύ καλά στις απαιτήσεις του ρόλου της και μας ξαφνιάζει με την αλλαγή στη στάση της και τη γενναιοδωρία της, προσδοκώντας ένα ανέφικτο αζημίωτο.
Αξίζει να σημειώσει κανείς την ατάκα της αδελφής του Μανού «μας πήρε 15 χρόνια να χωνέψουμε ότι είσαι γκέι», που δείχνει ότι απλά στην Ευρώπη έχουν διανύσει κάποια χιλιόμετρα σε σύγκριση με την Ελληνική πραγματικότητα, αλλά πάντα ο ομοφυλόφιλος, ο γκέι, η «αδερφή», θα κουβαλούν βαριές βαλίτσες κατακραυγής και δυσκολίας στην αποδοχή.
Κάποιες στιγμές αναρωτιέται ο θεατής αν η «ύβρις» του Μανού, που τον οδηγεί σε σύγκρουση με το σύντροφό του και τον ωθεί να προβεί σε ακραίες προτάσεις προς τη Φίνα, θα έπρεπε να οδηγήσει σε τόσο αίσιο τέλος, που μόνο στον κινηματογράφο μπορεί να δει κανείς.
COMME LES AUTRES Κομεντί 2008 (Έγχρ.) Διάρκεια: 90′
Γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Βενσάν Γκαρέν, με τους: Λαμπέρ Γουιλσόν, Πιλάρ Λόπεζ ντε Αγιάλα, Πασκάλ Ελμπέ, Αν Μπροσέ
Η επιμονή του Μανού να υιοθετήσει παιδί συναντά την άρνηση του συντρόφου του Φιλίπ και το ζευγάρι χωρίζει. Ο Μανού συνεχίζει όμως τις προσπάθειες και συναντά την ιδανική μαμά στο πρόσωπο της Φίνα, μιας νεαρής φοιτήτριας από την Αργεντινή.
ΝΕΟΚΛΗΣ -(Φωτογραφία: Από το γραφείο διανομής της ταινίας)
Συμφωνώ με τον καλό μου φίλο το Νεοκλή ότι πρόκειται για ένα θέμα “κοινωνικής φαντασίας” για την ελληνική πραγματικότητα.
Νομίζω πως αξίζει να πάει να τη δει κάνεις. Είναι μια ανάλαφρη χαρακτηριστική γαλλική κομεντί με έξυπνο χιούμορ που τη βλέπει κανείς ευχάριστα πλην όμως του θέτει και κάποια πολύ επίκαιρα ερωτήματα..
Θα ήθελα επίσης να προσθέσω ότι η ταινία θέτει ως δεδομένο την πλήρη αποδοχή από το κοινωνικό-οικογενειακό τους περίγυρω της ομοφυλόφιλης σχέσης των δύο πρωταγωνιστών και θέτει σημαντικά αν και φαινομενικά απλά ζητήματα και αμφιλεγόμενα ερωτήματα που θα γινόταν με φυσικό και αβίαστο τρόπο ακόμη και από μικρά παιδιά που βιώνουν μια τέτοια “ιδιαίτερη” κατάσταση από συγγενικά τους πρόσωπα στο στενό οικογενειακό τους περιβάλλον. Το κυρίαρχο ερώτημα που θέτει ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης είναι το κατά πόσο ένας ομοφυλόφιλος άντρας είναι ικανός και αν έχει νομικά το δικαίωμα να υοθετήσει ένα παιδί.
Επιπλέον επιλέγει στοχευμένα και εύστοχα να παρουσιάσει ένα ζευγάρι επιτυχημένων αντρών στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να καταδείξει του πόσο ανεκτά αντιμετωπίζεται από τη σημερινή κοινωνία και το κοινωνικό σύνολο η διαφορετικότητα στις προτιμήσεις δύο ανθρώπων που έχουν μια επιτυχημένη επαγγελματική καριέρα. Με άλλα λόγια ο σκηνοθέτης θέλει να καταδείξει ότι τελικά παίζει ρόλο σε θέματα αποδοχής αλλά και υιοθεσίας κυρίως, η επεγγελματική θέση του καθενός καθώς διαφορετικά θα αντιμετωπιζόταν κάποιος αν αντί για επιτυχημένος παιδίατρος ή δικηγόρος ήταν δημόσιος υπάλληλος, εργάτης στα Ναυπηγεία κλπ., το στερεότυπο δηλαδή της κοινωνικής θέσης των ηρώων και που ακολουθεί βέβαια με διαφορετικό τρόπο κάθε ένα επάγγελμα.
Επίσης πολύ εύστοχη η γεροντοκόρη γυναικολόγος φίλη του ζευγαριού όπως λέει και ο φίλος μας ο Νεοκλής, που παθαίνει νευρική κρίση όταν καταλαβαίνει ότι αυτή που είναι “κανονική” δεν έχει ούτε γάμο αλλά ούτε παιδί σε αντίθεση με το ζευγάρι των ομοερωτικών συντρόφων που είναι επιτυχημένοι τόσο στην επαγγελματική όσο και στην προσωπική-οικογενειακή τους ζωή.
Φυσικά όλα αυτά παρουσιάζονται λίγο εξιδανικευμένα και υπερβολικά αλλά νομίζω τελικά αυτός είναι και ο στόχος του σκηνοθέτη. Να παρουσιάσει την εφικτότητα σε κάθε μας επιλογή στη ζωή αρκεί να κυνηγά κάθε ένας το στόχο και τα όνειρά του.
Εν κατακλείδει, ο Vincent Garenq στην ωραία ταινία με το λεπτό χιούμορ μέσα από τη δική του οπτική γωνία θέλει να παρουυσιάσει με σαρκαστικό τρόπο το σημερινό γίγνεσθαι θέτοντας μερικά εύστοχα και υπαρξιακά ερωτήματα που απασχολούν τη σημερινή αλλαγμένη κοινωνία στοχεύοντας να παρουσιάσει μια κοινωνία του μέλλοντος, μια κοινωνία όπως πιθανόν να είναι και να λειτουργεί σε 10-15 χρόνια ίσως και περισσότερο…