Κάποτε ένας Ζακυθινός πήγε στην Πάτρα να επισκεφθεί κάτι ζακυνθινούς συγγενείς του, που είχαν μεταναστεύσει κι έμεναν εκεί.
Κανόνισε να πάει στην περίοδο των Απόκρεω για να δει με την ευκαιρία και το Πατρινό Καρναβάλι.
Όμως, με αυτά που είδε, ήρθε κι εβουρλίστηκε.
Μετά λίγες μέρες στέλνει ένα τηλεγράφημα στη γυναίκα του -συνθηματικό για να μην καταλάβουνε οι υπάλληλοι του τηλεγραφείου- , και της γράφει:
«Μάθε Μαντίνα μου γλυκειά
– ψυχούλα τση ψυχής μου –
εκειό εκεί που ήξερες που ασήκωνε καντάρι
Το εκάμανε οι Πατρινές να μη σηκώνει δράμι».
Με το που το έλαβε η γυναίκα του του στέλνει επίσης με τηλεγράφημα την επίσης συνθηματική απάντησή της από την Ζάκυνθο:
«Μάθε και συ καμάρι μου
– τζόγια μου και καρδιά μου –
εκειό εκεί που ήξερες πως δεν περνάει βελόνι
Το εκάμανε οι Ζακυθινοί, πλατεία και αλώνι!!!…»
Εχάθηκα, μ’ αλάλιασαν
οι πράσινοι κι οι μπλάβοι,
κι όχι εκειό που στο Σκοπό,
έσυρε το καράβι.
Τα μέτρα τους με πιάσανε,
γίνηκα κοψοχέρης,
σαν φινιστρίνι μού ‘καμαν,
εκειόν εκεί που ξέρεις.
Δύ-στιχος
Στον αντάξιο σύγχρονο συνεχιστή των τηλεγραφημάτων εκείνων:
Τώρα, λοιπόν, ώ Δύ-στιχε,
-έστω κι ατιμασμένοι-
να κάμουμε τσι εκλογές
εκείνο που μας μένει.