Το βιβλίο ‘Το Δόγμα του Σόκ’ της Ναόμι Κλάιν έχει ‘κατακτήσει’ το κοινό που τάσσεται ενάντια στη παγκοσμιοποίηση και στην ελεύθερη οικονομία. Τα μέλη της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, Σπύρος Ντόβας και Νίκος Χαραλάμπους ανέλαβαν να μεταφράσουν τη κριτική στο βιβλίο από τον συγγραφέα Johan Norberg σε μία από της εκθέσεις του ινστιτούτου Κάτο.
Στη προσπάθεια συνέβαλλαν ουσιαστικά τα μέλη της Φιλελεύθερης Συμμαχίας Δημήτρης Σταύρου και Μανώλης Σαβοϊδάκης καθώς και ο συνεργάτης του ιστολογίου ‘Μπλέ Μήλο‘, Στέφανος Αθανασιάδης.
Το πλήρες κείμενο της μετάφρασης μπορείτε να το βρείτε εδώ
Το βιβλίο “Το Δόγμα του Σοκ” της Ναόμι Κλάιν υποτίθεται ότι αποτελεί μια αποκάλυψη της ανάλγητης φύσης του Καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς και του κορυφαίου πρόσφατου υποστηρικτή του, του Μίλτον Φρήντμαν.
Η Κλάιν υποστηρίζει ότι ο Καπιταλισμός πάει χέρι-χέρι με την απολυταρχία και τη βαρβαρότητα και ότι δικτάτορες και άλλες μοχθηρές πολιτικές φυσιογνωμίες επωφελούνται από τα “Σοκ” – καταστροφές δηλαδή, φυσικές ή κατασκευασμένες – για να αυξήσουν την εξουσία τους και να εφαρμόσουν αντιδημοφιλείς μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση της ελεύθερης αγοράς. Η Κλάιν αναφέρει τη Χιλή υπό το στρατηγό Αουγκούστο Πινοσέτ, τη Βρετανία υπό τη Μάργκαρετ Θάτσερ, την Κίνα κατά τη διάρκεια της κρίσης της πλατείας ΤιενΑνΜεν και το συνεχιζόμενο πόλεμο στο Ιράκ ως παραδείγματα αυτής της διαδικασίας.
Η ανάλυση της Κλάιν είναι απελπιστικά ελαττωματική, ουσιαστικά σε όλα τα επίπεδα.
Τα ίδια τα λόγια του Φρήντμαν τον αναδεικνύουν σε υποστηρικτή της Ειρήνης, της Δημοκρατίας και των Ατομικών Δικαιωμάτων.
Υποστήριξε ότι οι σταδιακές οικονομικές μεταρρυθμίσεις είναι συχνά προτιμότερες από τις απότομες και ότι οι πολίτες θα πρέπει να είναι πλήρως ενημερωμένοι σχετικά με αυτές, ώστε να προετοιμαστούν καλύτερα εκ των προτέρων. Επιπλέον, ο Φρήντμαν καταδίκασε το καθεστώς Πινοσέτ και αντιτάχθηκε στον πόλεμο του Ιράκ.
Τα ιστορικά παραδείγματα της Κλάιν επίσης καταρρέουν αν εξεταστούν λεπτομερειακά.
Για παράδειγμα, η Κλάιν ισχυρίζεται ότι η καταστολή στην Πλατεία Τιεν-Αν-Μεν είχε σκοπό να συντρίψει την αντίθεση στις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, όταν στην πραγματικότητα, είχε ως αποτέλεσμα το πάγωμα της απελευθέρωσης για χρόνια. Επίσης υποστηρίζει ότι η Θάτσερ χρησιμοποίησε τον πόλεμο στα Φώκλαντς ως κάλυψη για τις αντιδημοφιλείς οικονομικές της πολιτικές, ενώ στην πραγματικότητα αυτές οι οικονομικές πολιτικές απολάμβαναν ισχυρή λαϊκή στήριξη.
Ούτε με τις ευρύτερες εμπειρικές διαπιστώσεις της η Κλάιν τα καταφέρνει καλύτερα. Οι έρευνες σχετικά με τις πολιτικές και οικονομικές ελευθερίες αποκαλύπτουν ότι τα λιγότερο ελεύθερα πολιτικά καθεστώτα τείνουν να ανθίστανται στην απελευθέρωση των αγορών, ενώ εκείνα τα κράτη με περισσότερες πολιτικές ελευθερίες τείνουν να επιδιώκουν και τις οικονομικές ελευθερίες.
Aναμενόμενη η κριτική στην Κλάιν από ένα φιλελεύθερο think-tank. Διαβάστε τους τομείς της πολιτικής του Bush που υποστήριζε…
http://en.wikipedia.org/wiki/Cato_Institute
Από το οικείο λήμμα της Wikipedia:
“Οι ακαδημαϊκοί του Cato υπήρξαν σε αρκετά θέματα επικριτικοί έναντι της ρεπουμπλικανικής διακυβέρνησης W. Bush (2001-2009), συμπεριλαμβανομένων του πολέμου στο Ιράκ, των ατομικών δικαιωμάτων, της εκπαίδευσης, της αγροτικής πολιτικής, της ενεργειακής πολιτικής και των υπέρμετρων κρατικών δαπανων.
Σε άλλα θέματα, κυριότερα των οποίων ήταν η υγειονομική περίθαλψη, η κοινωνική πολιτική, η παγκόσμια υπερθέρμανση, η φορολογία και η μετανάστευση, υπεστήριξαν τις πρωτοβουλίες της διακυβέρνησης Bush. Κατά τις προεδρικές εκλογές του 2008 στις ΗΠΑ, οι ακαδημαϊκοί του Cato άσκησαν κριτική και στους δύο κύριους υποψήφιους των κομμάτων, τον John McCain και τον Barack Obama.”
Σημασία πάντως έχει να μελετηθούν τα επιχειρήματα του J.Norberg στην ουσία τους, κάτι το οποίο πιστεύω πως θα παρουσίαζε ενδιαφέρον για κάθε καλόπιστο αναγνώστη.