Πιέτρο Ινγκράο, Η Αγανάκτηση δεν αρκεί, εκδόσεις Εύμαρος, Αθήνα 2011
Μετάφραση: Τόνια Τσίτσοβιτς, Πρόλογος: Μιχάλης Ψημίτης,
Επιμέλεια: Πέτρος Κακολύρης
Ο Πιέτρο Ινγκράο για τους Αγανακτισμένους της Ευρώπης. Μια συζήτηση του σημαντικού κομμουνιστή θεωρητικού με τους ιταλούς πανεπιστημιακούς Μαρία Λουίζα Μπότσια και Αλμπέρτο Ολιβέτι κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά από τις εκδόσεις Εύμαρος
Στο βιβλίο αυτό ο Πιέτρο Ινγκράο αναφέρεται στο Αγανακτήστε, τη μεγάλη εκδοτική επιτυχία του Στεφάν Εσέλ στη Γαλλία αλλά και στην Ελλάδα, μέσα από μια συζήτηση με τους ιταλούς πανεπιστημιακούς Μαρία Λουίζα Μπότσια και Αλμπέρτο Ολιβέτι. Ο σημαντικός αυτός ιταλός πολιτικός, σχολιάζοντας το έργο του Εσέλ, ισχυρίζεται ότι η αγανάκτηση δεν αρκεί: «…Θεωρώ ότι το να αντικαταστήσει η αγανάκτηση την πολιτική και, πάνω απ’ όλα, να αντικαταστήσει τη δημιουργία των αποτελεσματικών της μορφών είναι μια αυταπάτη… Είναι βεβαίως μια απάντηση έστω και στοιχειώδης. Όμως είναι ανάγκη να οικοδομηθεί ένα πολιτικό υποκείμενο. Φυσικά πρέπει να καταλάβουμε καλά, να μελετήσουμε ποιο θα μπορούσε να είναι, τι μορφή θα πρέπει να λάβει, να κατανοήσουμε με ποιους τρόπους, λίγο-λίγο, θα μπορέσει να υλοποιηθεί αυτή η ανάγκη…»
Όπως αναφέρει και στον πρόλογο του βιβλίου ο καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιo Αιγαίου Μιχάλης Ψημίτης: «Προσοχή όμως: ο Ινγκράο δεν επιρρίπτει ευθύνες στην αγανάκτηση για την κρίση της πολιτικής. Το αντίθετο, κατηγορεί τη δοκιμασμένη πολιτική ως μια διαδικασία που ταύτισε την εκπροσώπηση με την εξουσιοδότηση, αγνοώντας πλήρως ότι οι σχέσεις μεταξύ των υποκειμένων χρειάζονται βιώσιμους τρόπους και κανόνες αμοιβαίας έκφρασης και ωφέλειας. Έτσι, η πολιτική δράση μετέτρεψε την εκπροσώπηση σε ζήτημα αριθμητικής, παραμερίζοντας βίαια το ζήτημα της ανάγκης ενός εσωτερικού στην κοινωνία διαλόγου ανάμεσα στις διαφορετικές εμπειρίες και ανάμεσα στις διαφορετικές κουλτούρες».
Το έργο, ακολουθώντας το περιεχόμενο της ιταλικής έκδοσης, περιλαμβάνει και μια δεύτερη συνομιλία του Πιέτρο Ινγράο με τους Μαρία Λουίζα Μπότσια και Αλμπέρτο Ολιβέτι η οποία αναφέρεται στην αμφιβολία. Για τον Ινγκράο «…η αμφιβολία δεν είναι απλώς μια άσκηση ελευθερίας. Είναι περισσότερο ο αναγκαίος διαμεσολαβητικός κρίκος ανάμεσα στη συλλογική δράση και στην αίσθηση ατομικής ελευθερίας…».
Τέλος, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την ποιητική του Ινγκράο, δημιουργού τριών ποιητικών συλλογών, ενώ γίνεται και μια προσπάθεια προσέγγισης της προσωπικής διαδρομής του μέσα από την εμπειρία των 96 χρόνων ζωής του μεγάλου ιταλού διανοητή:
«…Έμαθα σ’ αυτόν τον αιώνα το ανείπωτο του ανθρώπου, του καθενός από μας, και της σχέσης με τον άλλο που δε μπορέσαμε ποτέ να αντιληφθούμε σε βάθος. Ο φόβος μου είναι μήπως μου πάρουν όχι τόσο το ψωμί ούτε το Σύνταγμα, όσο να σβηστεί η ιδέα του ανθρώπου […]Σας παρακαλώ, μην επιτρέψετε να διαγράψει ο άνθρωπος αυτό το ερώτημα».
Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο Πίετρο Ινκράο είναι ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους πολιτικούς και θεωρητικούς της Ιταλίας. Γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου 1915, στη Λένολα κοντά στη Ρώμη. Από το 1936 πήρε μέρος στον αντιφασιστικό παράνομο αγώνα, και συμμετείχε ενεργά στην Αντίσταση. Το 1944 παντρεύτηκε τη Λάουρα Λομπάρντο Ραντίτσε και έγινε πατέρας πέντε παιδιών. Το 1947 ανέλαβε τη διεύθυνση της Unità την οποία διατήρησε μέχρι το 1957. Βουλευτής από το 1948 έως το 1992, το 1968 εκλέγεται πρόεδρος της κομμουνιστικής κοινοβουλευτικής ομάδας. Από το 1976 έως το 1979 διετέλεσε πρόεδρος της ιταλικής Βουλής. Διεύθυνε το Κέντρο Μελετών και Πρωτοβουλιών για τη Μεταρρύθμιση του Κράτους, από το 1975 έως το 1992. Εχει γράψει πολιτικά δοκίμια, μυθιστορήματα και ποιητικές συλλογές.
@Όλους: Το βιβλίο ΔΕΝ το έχω διαβάσει. Τώρα ξαναμελετώ τον “Πελοπονησιακό Πόλεμο”. Όμως προσεκτικά διαβάστε τον πρόλογο του κ. κοινωνιολόγου στο βιβλίο-συνέντευξη. Τί να πώ; Μάλλον θα ήταν καλλίτερα να ΜΗΝ είχε εκτεθεί προλογίζοντάς το…
Ο Πέτρο Ινγκράο, στα 96 του, τί φόβους να έχει; Ακόμη και τροφή ελάχιστη έχει ανάγκη. Κάθε μέρα που τού ξημερώνει είναι κι ένα άλλο δώρο. Αγνώστου διαρκείας.
Ας ρωτήσει, σχετικά με τον “υπαρξιακό του φόβο”, “Ο φόβος μου είναι μήπως μου πάρουν όχι τόσο το ψωμί ούτε το Σύνταγμα, όσο να σβηστεί η ιδέα του ανθρώπου […]Σας παρακαλώ, μην επιτρέψετε να διαγράψει ο άνθρωπος αυτό το ερώτημα»(!!!!) Ας ρωτήσει, λοιπόν, τους ευρωπαίους άνεργους νεολαίους. Τί να πει κάποιος χαζός σαν και του λόγου μου; Μωραίνει ο κύριος…
Και κάτι που με εξόργησε χθες βράδυ: Στο δελτίο του κ. Χατζηνικολάου μιλούσε -από φωτογραφία αυτός και οι κρεατοελιές του- ο κ. Παναγόπουλος (150.000 ΠαΣοΚο-εργατο-πατερικός μισθός το χρόνο) ΚΑΙ, ούτε λίγο ούτε πολύ, κατηγόρησε Έλληνες επιχειρηματίες ΟΤΙ δίνουν ΓΡΑΜΜΗ στους τροϊκανούς(!!!!!) Μωραίνει ο κύριος… ΚΑΙ φαίνεται ότι ο κύριος έχει πιάσει πολλή δουλειά μ’ όλη “την κυβέρνηση” τώρα τελευταία είναι και οι σφιγμομετρήσεις…;; Χαζή είμαι αλλά και βλάκας με βούλα…;;;
Kamete ton mafiozo Italo poy ta arpazei xontra apo xhres ki’orphana, pseudete oti einai mega-epixeirimatias, kai paristanei oti oi adelfh toy kai h xontrobarela h anipsia toy, oi files tou pasa enos einai konteses De Napoli, kastra ta’Naupliou, dyo eis ena! Etsi opoia ki’an einai h politikh katastash eseis tha trigyrnate me eyprepia kai tha sas PROSKYNAEI ki’o despoths! Ta thymata poios ta tha ta akouei afou me to aima toys to idio tha exete e3agorasei kai pseydomartyres! O mafiozos me ta lefta ths Skotsezas (thyma1) extise anoi kai ebale kai pisina! Me to kimilio ths Zakynthinis agorase aytokinhta periopis (oxi kokkino ntomati pou tou thymizei thn ntomato-pasta-fasouli ths mamakas toy) kai ta3ideuei se pentastera psaxnontas gia nea thymata, idiws 3emonaxiazmenes xhres! Exei apoktisei pira, 3erei na 3emonaxiazi anidees!
H Maria toy Giannakh kih Maria tou Gianniass ti mas eniazan emas? Na’tane edw h Demoula me thn mega-ore3oula na mas dedine ena xeri stas ormas gia arpagas! ki’h Karasoulitsa nandy einai edw toy filloumandy kai gia sena filarako pou toys krinoys na toys dosis na tous fane ektimass!