Το εκδοτικό δάνειο

Μια φορά πριν από χρόνια, για να µην πάω έτσι να χτυπήσω την πόρτα, είχα ζητήσει από ένα φίλο να µε στείλει σε µια τράπεζα, κρατική ήταν τότε. Στο γραφείο του υπεύθυνου δανείων αυτός µου εξηγούσε τα πρακτικά, εγώ ρωτούσα ποιο είναι το επιτόκιο. Με αγνοούσε, συνέχιζε να εξηγεί, ξανά εγώ επανέφερα τη συζήτηση στο επιτόκιο που µ’ έκαιγε. Τίποτα, καµία σηµασία, άρχισα ν’ ανησυχώ. Την τρίτη φορά που ρώτησα, γυρνάει δυσανασχετώντας και µου απαντάει: Καλά, αυτό τι σας απασχολεί, εκδοτικό δεν είναι το δάνειο; Μόνο τότε κατάλαβα πως ο άνθρωπος, υπολογίζοντας το γραφείο απ’ όπου είχα φτάσει συστηµένος, ήταν σίγουρος πως έχει να κάνει µε ένα ακόµα απ’ αυτά τα «εξυπηρετικά» δάνεια προς το «ιερό λειτούργηµα της ενηµέρωσης». Κατέβαινα τα µαρµάρινα σκαλοπάτια προς την είσοδο και µε είχε πιάσει νευρικό γέλιο. Σκεφτόµουν συνεχώς το παλιό ανέκδοτο µε την πουτάνα, που αυτοκτόνησε όταν έµαθε ότι οι άλλες πληρώνονται.
Η κατάσταση στο χώρο των µέσων ενηµέρωσης γίνεται όλο και χειρότερη. Τους τελευταίους µήνες έχουν κλείσει περισσότερα έντυπα απ’ όσα τα τελευταία χρόνια. Τα περισσότερα από τα υπόλοιπα Μέσα διατηρούνται στη ζωή µε δυσκολία και κάποια µε τεχνική υποστήριξη. Τι κάνουν οι δηµοσιογράφοι µπροστά σ’ αυτή την κατάσταση; Αγώνες. Έχουν κρεµάσει ένα πανό που λέει «∆ιεκδικούµε – ∆εν Παραχωρούµε» και κάνουν απεργίες. Εναντίον ποιου δεν είναι καθαρό. ∆εν θέλουµε να κλείνουν τα µέσα ενηµέρωσης, δεν θέλουµε απολύσεις, δεν θέλουµε µειώσεις µισθών, δεν θέλουµε αλλαγές στις συνθήκες εργασίας. Αγωνιστικά είµαστε «ενάντια» σε όλα. Έχουµε, όµως, ένα µικρό πρόβληµα. Εµείς είµαστε ενάντια, αλλά αυτά τα έρηµα συνεχίζουν να ψοφάνε. Και οι άνθρωποι µένουν άνεργοι. Το µικρό πρόβληµα που έχουµε, που δεν κολλάει µε την αγωνιστική µας θεωρία, είναι ότι τα ΜΜΕ είναι πράγµατι παθητικά. Έχουν ζηµιές, πάνε για φούντο.

Οι δηµοσιογράφοι θα µπορούσαν να κάνουν άλλα πράγµατα αντί να λένε µόνο αγωνιστικά «ενάντια». Θα µπορούσαν να διαπραγµατευτούν, να προτείνουν άλλες λύσεις διάσωσης, να ανταλλάξουν χρήµα µε χρόνο, να κάνουν συµβιβαστικές συµφωνίες που διασφαλίζουν θέσεις εργασίας. Θα µπορούσαν ακόµα, αν ήταν σίγουροι για το περιεχόµενο της δουλειάς τους, να αναλάβουν οι ίδιοι τα Μέσα που κλείνουν και να τα εκδίδουν οι εργαζόµενοι. Για να αποδείξουν στην πράξη ότι έχουν δίκιο. Αλλά δεν το κάνουν.

Το θέµα δεν είναι µόνο ότι δεν κάνουν αυτά. Είναι και ότι, παραδόξως, δεν θέτουν κανένα ζήτηµα «θεσµικό», δεν ζητάνε καµία αλλαγή στο διαπλεκόµενο ελληνικό µοντέλο ενηµέρωσης. ∆εν λένε τίποτα για τη διανοµή της κρατικής διαφήµισης στα Μέσα του Εκβιασµού. Για τα έντυπα που κυκλοφορούν στο όνοµα µιας ταχυδροµικής θυρίδας, χωρίς υπογραφές αλλά µε 2-3 καταχωρήσεις ∆ΕΚΟ µέσα. Για τις εφηµερίδες που υπάρχουν µόνο για να κρεµάνε στο περίπτερο έναν τίτλο, χωρίς αναγνώστες. Τίποτα για τα περίεργα δάνεια δανεικά κι αγύριστα, τις επιδοτήσεις που καταλήγουν στις τσέπες αντί στον εκσυγχρονισµό των Μέσων. ∆εν αποκαλύπτουν τις εκδοτικές οφειλές από φόρους και ΦΠΑ, τη µη καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών στα ταµεία. ∆εν λένε τίποτα που µια δεκαετία δεν προκηρύσσονται οι ραδιοτηλεοπτικές άδειες και έχουν γίνει τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις «κλειστό επάγγελµα» όπου κάποιοι πλουτίζουν πουλώντας και αγοράζοντας τις «άδειες», την περιουσία δηλαδή του δηµοσίου. Απορούν κιόλας γιατί µ’ αυτό το καθεστώς οι δηµοσιογράφοι δεν χρειάζονται, τα ραδιόφωνα παίζουν µ’ ένα κοµπιούτερ. ∆εν βλέπουν κανένα πρόβληµα αν πληρώνει η κοινωνία µε φόρους υπέρ τρίτων τις εργοδοτικές εισφορές. ∆εν έχουν κανένα πρόβληµα αν ο πλούτος της κοινωνίας αντί σε κοινωνικές δαπάνες πηγαίνει στη συντήρηση δεκάδων τηλεοράσεων και ραδιοφώνων, κρατικών, της Βουλής, δηµοτικών, εκκλησιαστικών, κοµµατικών, δηµιουργώντας πολιτικό χρήµα. Όµως αν δεν τελειώσει αυτό το χρεοκοπηµένο µοντέλο που ζει από την αφαίµαξη της δηµόσιας περιουσίας, πώς θα επιζήσουν τα υγιή, βιώσιµα µέσα ενηµέρωσης; Πώς θα δηµιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας πραγµατικές και όχι επιδοτούµενες από την κρατική διαπλοκή;

Οι δηµοσιογράφοι αποφεύγουν να τα πουν αυτά. Κάποιοι µάλιστα, δηµοσίως, εκβιάζουν την πολιτική εξουσία, να «σώσει» τα χρεοκοπηµένα Μέσα, να «ρυθµίσει» τις οφειλές στις εφορίες, τα ταµεία και τις τράπεζες. Κάποιοι άλλοι κατηγορούν τους νέους δηµάρχους γιατί δεν είναι διατεθειµένοι να πληρώνουν για δηµοτικά µέσα ενηµέρωσης τα διπλάσια ποσά απ’ ό,τι για κοινωνικές δαπάνες, για βρεφονηπιακούς σταθµούς, για υπηρεσίες προς όλους τους πολίτες. Καλό για το δηµοσιογραφικό κλάδο είναι να παρέχει δουλειές και µισθούς. Από πού προέρχονται αυτά τα λεφτά, δεν φαίνεται να µας ενδιαφέρει. Η δηµοσιογραφική απάντηση είναι, να πληρώσουν την κρίση αυτοί που τόσα χρόνια µε τη δουλειά µας έπαιρναν δηµόσια έργα, προµήθειες, αµυντικές συµβάσεις και έφτιαχναν βίλες και σκάφη. Έχουν ένα δίκιο. Όσοι χρησιµοποίησαν τα ΜΜΕ ως µοχλούς πίεσης, διαπλοκής µε την πολιτική εξουσία για την επίτευξη των άλλων επιχειρηµατικών τους δραστηριοτήτων, τώρα, την εποχή της κρίσης, ούτε διανοούνται να τα συντηρήσουν από την υπόλοιπη περιουσία τους, τους είναι πια σχεδόν άχρηστα. Είµαστε όµως σίγουροι ότι αυτό είναι ένα επιχείρηµα που θέλουµε να το χρησιµοποιήσουµε, είναι µια απαίτηση που ως εργαζόµενους δηµοσιογράφους µάς τιµά; ∆εν είναι µια κυνική παραδοχή ότι ξέραµε πολύ καλά τη θέση µας ως πιόνια στη σκακιέρα της διαπλοκής και τώρα που το πράγµα στράβωσε, κακοµαθηµένοι ζητάµε τη διατήρηση του pay roll ακόµα κι αν ο ρόλος µας τους είναι άχρηστος; Τι άλλο σηµαίνει η επικολυρική διατύπωση «προσπαθούν να καταστήσουν ένα δηµόσιο αγαθό σε εµπόρευµα που υπακούει στους όρους της αγοράς» εκτός από την απαίτηση να πληρωνόµαστε ακόµα και εάν το προϊόν της εργασίας µας δεν αγοράζεται;

Οι δηµοσιογράφοι µοιάζουν µε εκείνες τις συντεχνίες του δηµόσιου τοµέα που αµέριµνα απόλαυσαν τόσα χρόνια το πάρτι και τώρα που το πάρτι έληξε, µε «δίκαιη οργή» κατηγορούν τους πολιτικούς όχι για το πάρτι, αλλά γιατί δεν φρόντισαν ώστε να διαρκέσει κι άλλο.

ΦΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΕΛΕΣ
εκδότης της ΑTHENS VOICE
http://www.athensvoice.gr

3 σχόλια

  • @ Εγώ να συγχαρώ τον κ. Γεωργελέ, αλλά πώς να του συγχωρήσω την απαίτηση τα «παιδιά της πιάτσας» να βάλουν τα χέρια τους και να βγάλουν τα μάτια τους; Δηλαδή πού και πώς διαπίστωσε ότι τους περισσεύει τσίπα; Π.χ. του κ. Ι. Πρετεντέρη, μεγαλοδημοσιογράφου, ο οποίος επέκρινε τις ασχήμιες των ηλιθίων στο γήπεδο «Καραϊσκάκης». Ποιος; Εκείνος ο οποίος είχε εισέλθει στον αγωνιστικό χώρο και είχε γρονθοκοπήσει διαιτητή!
    Όσον αφορά στο «Οι δηµοσιογράφοι µοιάζουν µε εκείνες τις συντεχνίες του δηµόσιου τοµέα που αµέριµνα απόλαυσαν τόσα χρόνια το πάρτι και τώρα που το πάρτι έληξε, µε «δίκαιη οργή» κατηγορούν τους πολιτικούς όχι για το πάρτι, αλλά γιατί δεν φρόντισαν ώστε να διαρκέσει κι άλλο», θα αντικαταστήσω το «μοιάζουν» με το «ΕΙΝΑΙ».
    Και όποιος δημοσιογράφος θιγή, δεν έχει παρά να με μηνύση. Ιδιαιτέρως αν είναι από εκείνους που όχι μόνον «απόλαυσαν τόσα χρόνια το πάρτι», αλλά και το διωργάνωσαν ή συμμετείχαν στην διοργάνωσή του.
    Όσαν αφορά τώρα στο δικαιότατο και ακριβέστατο σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι», ε, όλο και κάποιοι ελάχιστοι και χαμηλόμισθοι θα εξαιρούνται, που να πάρη ο διάβολος!

  • @Όλους: Πολύ, πολύ καλό το άρθρο. Μπράβο. Κάτι τέτοια, σαν κι αυτό, είναι ο λόγος που όλο και ξαναγυρνώ στην ηλεκτρονική εφημεριδούλα. Μόλις βρω καιρό θα σας γράψω, αναλύοντας, την ΑΠΑΤΗ της cosmote -έχω στείλει καταγγελία στο ΙΝΚΑ- σε βάρος εμάς των υποζυγίων…

  • “Όσοι χρησιµοποίησαν τα ΜΜΕ ως µοχλούς πίεσης, διαπλοκής µε την πολιτική εξουσία για την επίτευξη των άλλων επιχειρηµατικών τους δραστηριοτήτων, τώρα, την εποχή της κρίσης, ούτε διανοούνται να τα συντηρήσουν από την υπόλοιπη περιουσία τους, τους είναι πια σχεδόν άχρηστα.”

    Πως τολμά να λέγει ο κύριος αυτός τέτοια αλήθεια στην χώρα της παραδημοσιογραφίας;
    Δηλαδή θα κλείσουν οι αγαπητές μας εφημερίδες;
    Αγωνιστές του ΣΥΝ και του ΚΚΕ μαζί με τους θατσερικούς, προοδευτικάριοι και ευρωλιγούρηδες, ιοί και μυκονοί, όλοι μαζί στην ανεργία;
    Δεν θα τους έχουμε αντιμέτωπους πια να χλευάζουν το διαδίχτυο αλλά να ξημεροβραδιάζονται στον ιστό φιλώντας εκεί που έφτυναν;

    Αν είναι έτσι κι ο κόσμος της διαφθοράς άλλαξε τόσο πολύ τι θα απογίνει ο άλλος πόλος διαπλοκής με την πολιτική και τους ψηφοφόρους για την εξυπηρέτηση άλλων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων;

    Τι θα γίνει με το ποδόσφαιρο και τους μεγαλοξυλουργούς που πριονίζουν αγώνες στα μέτρα τους;
    Φέρετρα θα φτιάξουν για μεγαλοομάδες και οπαδούς τραμπούκους οι Κοκολάκηδες, οι Βαρδινογιάνηδες, οι εφοπλιστάδες και οι αρχοντοχωριάτες της επαρχίας;

    Το πρωτάθλημα φέτος έχει καταντήσει σε ένα διαρκή αγώνα μποξ με γαργαλητά αποτελέσματα.

    Πότε θα βρει το ποδόσφαιρο τον συγγραφέα εκ των έσω που θα τολμήσει να γράψει το βιβλίο με τις αμαρτίες του ποδοσφαίρου τώρα που έχει φτάσει στο ναδίρ η παρακμή του ποδοσφαίρου.

    Εφημερίδες, απλήρωτα δάνεια, τηλεόραση, επιχορηγήσεις, ποδόσφαιρο, κράτος, διαφθορά, παρακράτος, διαπλοκή, τρομοκρατία, τα συγκοινωνούντα λυματοδοχεία.

    Αν ξεβρωμίσουμε από όλα αυτά τα κολοβακτηρίδια ίσως τότε βρέθηκε μια καλή χρήση για το χαρτί που γράφτηκε το μνημόνιο.
    Ουδέν κακό αμιγές καλού.

Κλικάρετε εδώ για να σχολιάσετε