Γεννήθηκα: στις 4 Οκτωβρίου του 2009 σε ατμόσφαιρα ενθουσιασμού, ύστερα από πεντέμισι χρόνια αποτυχημένων εξωσωματικών γονιμοποιήσεων της μαμάς μου, η οποία γκαστρωνόταν επί μακρόν επιτυχώς, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τελικά, όταν ευνόησαν οι συνθήκες – έγινε και θεματικό ευχέλαιο στη Μονή Βατοπεδίου – η μαμά μου έκοψε τις προσπάθειες με τον δρα Καραμανλή και γονιμοποιήθηκε από μόνη της.
Ζύγιζα: 12,7% του ΑΕΠ. Επειδή ήμουνα υπερτροφικό μωρό κι όταν βγήκα άφησα ξωπίσω μου μια τρύπα, με υπολογίσανε κατευθείαν σε έλλειμμα.
Στο μαιευτήριο με υποδέχτηκαν: ο θείος Παπακωνσταντίνου, που παρακολούθησε τον τοκετό κι όταν γύρισα και τον είδα, ξανακαλωδιώθηκα με τον ομφάλιο λώρο, φόρεσα καπέλο τον πλακούντα και έκανα ένα κβαντικό άλμα, για να ξαναμπώ στον σάκο μου…, οι αισιόδοξοι τραπεζίτες, οι ευτυχείς επιχειρηματίες και πλήθος κόσμου που ήξερε τι είχε τραβήξει η μαμά μου για με να φέρει στον κόσμο, κι από κεκτημένη ταχύτητα χαίρονταν. Ήρθανε επίσης οι τρεις μοίρες, για να με μοιράνουνε. Παρ’ ότι έχω συγγενείς στη Βόρεια Ευρώπη και βαβίζω και άψογα στα σουηδικά, οι μοίρες δεν ήρθανε στη βερσιόν του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, αλλά στην αρχαιοελληνική εκδοχή. Ήτανε τρία κακάσχημα με κρεατοελιές, η Κλωθώ (αυτή που κλώθει ακούραστα τα σενάρια), η Λάχεσις (αυτή που ρυθμίζει τη συχνότητα, την υφή, την οσμή και το χρώμα των εκκενώσεων) και η Άτροπος (αυτή που με προικοδότησε με τους κακούς μου τρόπους)…
Τα πρώτα μου δώρα ήταν: Ένα κρατικό ομόλογο, με το οποίο με ασήμωσε ο hommo ikterus θείος Παπακωνσταντίνου (μετά που τον ξανασυνάντησα, έπαθα ίκτερο και με βάλανε – με δική μου χρέωση – στη λάμπα, για να ξεκιτρινίσω), ένα μπλοκ – προσχέδιο του Νέου Ασφαλιστικού, για να γράψω μέσα τα πρώτα μου γραμματάκια και μετά να το δώσω σουβενίρ στον θείο Μίχαλο, στον θείο Δασκαλόπουλο και σε άλλους θείους από το εξωτερικό, ένα λαστιχένιο κουκλάκι Έλληνα πολίτη για τον καιρό που θα έβγαζα δοντάκια, CD με νανουρίσματα, για να κοιμάμαι κι η τύχη μου να δουλεύει, και πολλές πολλές πάνες, προσφορά του μαιευτηρίου Μαξίμου, για να μπορώ να γιορτάζω χωρίς τσιγγουνιές του κ… μου τα εκατονταήμερα… Η γιαγιάκα Μαργαρίτα μου έφερε, επίσης, ένα βρεφικό κανό – καγιαγιάκ με ενσωματωμένο γιογιό που, με το πάτημα ενός κουμπιού, ανοίγει και ξεφορτώνει στη θάλασσα. Έτσι, θα μπορώ να ακολουθώ τον μπαμπά στις αθλοπαιδιές, χωρίς στάσεις, για να μου πάρει ο Αίολος την πάνα και τη μάνα.
Όλοι έλεγαν ότι μοιάζω: στον κουμπάρο Ομπάμα, στην τρόικα τον καιρό που ήταν νια, στον Κινέζο νονό Γουέν Τζιαμπάο (Τζαμπάο τον λένε κανονικά και θα με βαφτίσει και τζάμπα, αλλά του έχουμε προσθέσει το επενδυτικό «ι» που προσδίδει κύρος), στον θείο Θόδωρο Πάγκαλο, που έρχεται πάνω από το καρεκλάκι μου όποτε είναι να φάω το ρυζάλευρό μου, και στον υπερ-θείο Ραγκούση (αυτήν την εκδοχή προτιμάω εγώ, γιατί θέλω να πάρω τα μάτια του και μετά να φύγω)…
Το πρώτο μου χαμόγελο…: ήταν ειρωνικό και το έσκασα όταν ήρθε ο θείος Σαμαράς και ζήτησε την κηδεμονία μου. Είμαι μωρό, αλλά όχι και τόσο…
Η ληξιαρχική πράξη της γέννησής μου έγινε: αρκετούς μήνες μετά τη γέννησή μου στις Βρυξέλλες υπό τύπον μνημονίου. Με αναγνώρισαν υπό όρους. Σ’ όλη μου τη ζωή θα πρέπει να αποδεικνύω στους Οίκους ότι δεν είμαι μπάσταρδο.
Είπα το πρώτο μου αγκού: πριν καλά καλά περάσουν οι πρώτες δύσκολες 100 μέρες. Από τότε και μέχρι σήμερα, οι γλωσσικές μου επιδόσεις παραμένουν στο επίπεδο του αγκού, με εξαίρεση τη φάση της υπογραφής του μνημονίου που – για να εντυπωσιάσω όλους μου τους θείους – υπερπροσπάθησα και είπα «αγγού-ρι»…
Έλαβα πολλές και θερμές ευχές: όταν περαιώθηκε ο πρώτος χρόνος ζωής μου. Δηλαδή… εμένα δεν μου είπε κανείς τίποτα, αλλά έμαθα ότι σταματάει ο κόσμος τον μπαμπά μου στον δρόμο και τον χαιρετάει θερμά με την παλάμη του…
Να σας ζ(β)ήσω!
TO ΠΟΝΤΙΚΙ
Κάτι σαν μια ελαφρά πίκρα από την κατάπωση 12,7 κάνε 13,5, ίσως 14,6, πιθανόν 15, μπορεί 15,5, μάλλον 15,8, αν χρειαστή 16 plus ή 18,βάλε-να-πάνε-πήγανε κιλών κινίνης μου άφησαν στο στόμα αυτό το «αγγού-ρι» και η αδιευκρίνιστη «με την παλάμη του…» θερμή χαιρετούρα του κόσμου. Διότι ήθελα να ξέρω την… διάταξη των δακτύλων. Αν δηλαδή κολλημένα ή ανοιγμένα όπως κατά τον εθνικό χαιρετισμό…