Παγκόσμια Τράπεζα και φτώχεια

Θα συμφωνήσω με τους συλλογισμούς της κυρίας Χρυσούλα Μολογιάννη στο αμέσως πιο κάτω άρθρο και θα παραθέσω ορισμένα επίσημα στοιχεία.
Πριν από μερικές εβδομάδες η Παγκόσμια Τράπεζα έδωσε στη δημοσιότητα στοιχεία για την παγκόσμια φτώχεια. Κατά τις εκτιμήσεις της 4 δισεκατόμμύρια άνθρωποι ζούν κάτω από το όριο της φτώχειας. Έχουν δηλαδή ένα εισόδημα την ημέρα, μεταξύ 1 και 8 δολλαρίων!! Ή 30 έως 240 δολλαρίων τον μήνα, που και αυτός είναι ένας καταχρηστικός υπολογισμός αφού οι εργάσιμες μέρες την εβδομάδα είναι 5. Από τα δισεκατομμύρια αυτά των δυστυχούντων ανθρώπων τα 2,7 δισεκατομμύρια ζουν με λιγότερα από 2 δολλάρια τη μέρα, ενώ εξ αυτών, το 1,2 δισ ζει κερδίζοντας λιγότερο και από 1 δολλάριο ημερησίως!!
Τα ανατριχιαστικά αυτά στοιχεία, για μία πραγματικότητα που συνήθως αγνοούμε, γίνονται ακόμη πιο εφιαλτικά αν σκεφτεί κανείς ότι ο συνολικός πληθυσμός της γής από τα 3 δισεκατομμύρια που ήταν το 1959, σαράντα χρόνια μετά και πριν από την ανατολή του 21ου αιώνα, είχε φτάσει τα 6 δισεκατομμύρια.
Πράγμα που σημαίνει ότι ο πληθυσμός της γής που ζει σε ελεεινή κατάσταση «ερήμην ημών», είναι το 70% σχεδόν του συνολικού πληθυσμού. Αν μάλιστα υπολογίσουμε ότι άλλο ένα 1,4 δισ ανθρώπων ζει με εισόδημα από 8 έως 55 δολλάρια την ημέρα, γίνεται αντιληπτό ότι η συνολική φτώχεια (από εξαθλίωση έως οικονομική ανεπάρκεια) αγγίζει το 90% του συνολικού πληθυσμού της γής.
Εξ ίσου απογοητευτικό για την όλη υπόθεση είναι και το γεγονός ότι η Παγκόσμια Τράπεζα αξιολογώντας από οικονομικής πλευράς τα στοιχεία της αυτά, δεν αναφέρει τρόπους για να αμβλυνθεί η θλιβερή αυτή εικόνα, αλλά ανάγει την πενιχρή αυτή εισοδηματική εικόνα των 4 δισ ανθρώπων σε…αγοραστική δύναμη!! Επισημαίνοντας ότι, παρ’ όλα αυτά συνιστούν (οι εξαθλιωμένοι) μία αγορά, που την αγνοοούν ακόμη τα εύπορα κράτη και οι επιχειρήσεις, και που αντιπροσωπεύει αγοραστική δύναμη 5 τρισεκατομμυρίων δολλαρίων ή 3,7 τρισεκατομμυρίων ευρώ!! Το πιο εξωφρενικό δε για την κυνικότητα των επισημάνσεων είναι ότι η αγοραστική αυτή δύναμη δεν αξιολογείται ως καταναλωτική ανάγκη για ρουχισμό ή είδη πολυτελείας βεβαίως, αλλά για την ικανοποίηση στοιχειωδών αναγκών, όπως η πρόσβαση σε δίκτυα παροχής ηλεκτρικού ρεύματος και νερού ή υπηρεσίες υγείας. Τις οποίες, σε τελευταία ανάλυση, οι κυνικοί πλουτοκράτες του προηγμένου κόσμου θα ώφειλαν να τις παρέχουν δωρεάν!!