Την περασμένη ετάρτη, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το ρεσιτάλ δύο σπουδαίων λυρικών καλλιτεχνών από την Ιταλία, της διάσημης σοπράνο Daniela Dessi και του επίσης σημαντικού τενόρου Fabio Armiliato, που τους συνόδευσε η «Ορχήστρα των Χρωμάτων» υπό τη διεύθυνση του, επίσης Ιταλού, μαέστρου, Μarco Boemi.
H βραδιά ήταν αφιερωμένη στον εκπρόσωπο του βερισμού, Τζ. Πουτσίνι και το πρόγραμμα περιελάμβανε γνωστές άριες από τις θρυλικές όπερες του συνθέτη με τα αναγκαία για την ανάπαυση των λυρικών τραγουδιστών ενδιάμεσα ορχηστρικά μέρη.
Οι βασικοί συντελεστές της βραδιάς είναι καλλιτέχνες διεθνούς κύρους, με πολλές περγαμηνές συμμετοχών – επιτυχιών σε διάσημα λυρικά θέατρα του κόσμου και συνολικά η παρουσία τους στο Μέγαρο υπήρξε αντάξια της φήμης τους.
Η Ντανιέλα Ντεσσί, μια παρουσία, σεβόμενη το χρόνο που κυλάει και για την ίδια, με τις όποιες απώλειες των φωνητικών της δυνατοτήτων, μας απέδειξε για άλλη μια φορά πως η καλή τεχνική σε συνδυασμό με την ερμηνεία «από την ψυχή», αψηφούν τη φθορά της ύλης και της προσδίδουν μιαν άλλη αξία και ποιότητα.
Στην άρια “O mio babbino caro” (Τζάνι Σκίκκι) η ερμηνεία αδικήθηκε ως πρώτη του ρεσιτάλ και χρησίμευσε για το «ζέσταμα», όμως η άκρως αισθαντική “Vissi d’ arte” (Τόσκα), η θρυλική “ Un bel di vidremo levarsi un fil di fumo” ( Μαντάμα Μπατερφλάι) και η τραγική “Tu che di gel sei cinta” (άρια της Λιού, Τουραντώ) μας έπεισαν ότι μπροστά μας είχαμε μια μεγάλη κυρία του λυρικού τραγουδιού.
Ο Fabio Armiliato, ένας τενόρος με αρκετά καλή τεχνική, παραδόξως αδύνατος και, δυστυχώς, στη χθεσινή εκδήλωση ντυμένος, όχι όπως θα περίμενε κανείς από έναν Ιταλό καλλιτέχνη, προκάλεσε αίσθηση στο κοινό με τις ερμηνείες του στις άριες “Addio fiorito asil” (Πίνκερτο, Μαντάμα Μπατερφλάι), “E lucevan le stelle” (Μάριο, Τόσκα), “Ch’ ella mi creda libero e lontano” (Τζόνσον, Το Κορίτσι της Δύσης), “Nessun dorma” (Καλάφ, Τουραντώ).
Οι ερμηνείες στα ντουέτα, “Tu? Amore, tu?” (Nτε Γκριέ – Μανόν) και “Mario! Mario! Mario! (Μάριο – Τόσκα), απέσπασαν θερμά χειροκροτήματα, όχι μόνο για τις φωνητικές, αλλά και για τις υποκριτικές τους ικανότητες.
Η ορχήστρα υπό την μπαγκέτα ενός ιδιαίτερα προικισμένου μαέστρου, έδειξε τον καλλίτερο εαυτό της, παρά τα γνωστά χαρακτηριστικά των ελληνικών ορχηστρών, που τις καθιστούν μέτριες σε απόδοση.
Θα σημειώναμε εδώ τη φοβισμένη εκτέλεση του Πρελούδιου από την τρίτη πράξη της όπερας ΄Εντγκαρ με την όχι και τόσο καλή απόδοση των εγχόρδων, που όμως βελτιώθηκε στα επόμενα έργα («Συμφωνικό πρελούδιο» σε λα μείζονα για ορχήστρα, Ιντερμέτζο της τρίτης πράξης από την όπερα «Μανόν Λεσκώ» και την περίφημη «Σύναξη των Μαγισσών», ιντερμέτζο από την όπερα «Οι Μάγισσες»).
Σχόλιο 1. Κάτι που παρατηρώ σε ανάλογες εκδηλώσεις: Κοιτάς τριγύρω και βλέπεις σκυθρωπές φάτσες, καλογυαλισμένες και ανέκφραστες, που δεν παραπέμπουν σε ευτυχισμένους ανθρώπους. Η αρχιτεκτονική ψυχρότητα του Μεγάρου είναι ευθέως ανάλογη της υπεροπτικής στάσης της πλειοψηφίας του κοινού του.΄Ερχονται να «καταναλώσουν» άλλο ένα κοσμικό γεγονός. Φταίει ο «πολιτισμός» μας και η στάση τους απέναντι στη ζωή;
Σχόλιο 2. Η Λυρική Σκηνή περνάει δύσκολες μέρες, αλλά έχει καλούς τραγουδιστές. Πώς και δεν οργανώνονται ρεσιτάλ αντίστοιχων αφιερωμάτων, που και δημοφιλέστερα είναι από μια όπερα που κρατάει δύο ώρες και λιγότερο θα κόστιζαν, απουσία σκηνικών κλπ εξόδων και κάποια έσοδα επιπλέον θα είχε το θέατρο;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Πολύ σωστά τα δύο τελευταία σχόλια.
Μα και στο Ηρώδειο τα ίδια δεν ήταν;
Δεν είναι η αρχιτεκτονική και το μέγεθος του Μεγάρου αλλά η μιζεριά του Νεοέλληνα νεόπλουτου αδαή που η μεγαλύτερη χαρά του είναι η φωτογράφιση ή και η απλή παρουσία δίπλα στους διάσημους.