Χθες το βράδυ επισκέφτηκα ένα αγαπητό πρόσωπο.
Όσοι μεγαλύτεροι στην ηλικία Ζακυνθινοί θα γνωρίζουν τον Διονύσιο Ξένο ( Νιόνιο για μας τους Τζαντιώτες) γέροντα ηλικίας 96 ετών, πλην όμως υγιέστατο και πολύ ευδιάθετο. Ήθελα μέσα από αυτό το πόστ να μεταφέρω μερικά αποσπάσματα από τη δίωρη συνάντηση μας μιας και νομίζω έχουν κάποια αξία.
«Λέω στα παιδιά μου, αν ένας άνθρωπος σας ζητήσει ένα ποτήρι νερό ποτέ μη του δώσετε ένα ποτήρι νερό, να τον φιλέψετε και λίγο ψωμί, λίγο τυρί, λίγο κρασί.»
Ο κύριος Ξένος πολέμησε στο Αλβανικό μέτωπο και τραυματίσθηκε στο πόδι και από τότε κουτσαίνει.
« Είμαι πολύ ευχαριστημένος από τη ζωή μου και χαίρομαι που έχω γεράσει. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να μεγαλώνει κανείς. Και να πεθάνω τώρα ευχαριστημένος θα είμαι. Κανείς δε θέλει να πεθάνει, μα θα είναι πολύ χειρότερα αν αύριο σπάσω το πόδι μου και ταλαιπωρηθώ και εγώ και βασανίσω και τους γύρω μου»
«Κάθε μήνα πηγαίνω στη Τράπεζα και παίρνω τη σύνταξη μου. Κάθε Χριστούγεννα θα πάρω ένα μικρό δώρο για τους 12 υπαλλήλους της τράπεζας»
Φεύγοντας μου είπε «Η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες. Όμως ποτέ μην απελπιστείς, θα αλλάξουν τα πράγματα. Να έχεις μόνο υπομονή και μην πανικοβληθείς ποτέ»
«Ζω μια ζωή σ΄αυτό το σπίτι. Ήθελα κάποιον συμβολαιογράφο να τακτοποιήσω κάποιο θέμα μου. Έχω δυο γνωστούς μου, που, όποτε χρειάστηκα κάτι, ούτε καν με αφήσανε να πάω στο γραφείο τους, ήρθαν αυτοί στο σπίτι μου. Είπα όμως στη εγγονή μου, που είναι δικηγόρος, μήπως έχεις κάποια φίλη συμβολαιογράφο να βοηθήσουμε και έναν νέο άνθρωπο»
και θυμάμαι με αυτά τη δήλωση του Θόδωρου Αγγελόπουλου σήμερα στα ΝΕΑ http://ta-nea.dolnet.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=4488496
«Η ταινία μου θα πάει στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, αλλά εκτός συναγωνισμού, καθώς τα τελευταία χρόνια έχουν αποφασίσει να βραβεύουν τους νέους κι εγώ, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό, δεν δέχομαι να πηγαίνω σε φεστιβάλ και να μην παίρνω βραβεία»!
Ποιος είναι ο ταλαίπωρος απο τους δύο;
Όποιος απαντήσει σωστά να μου δώσει τη διεύθυνση του, να πω στον αγαπητό μου κύριο Ξένο να του στείλει ένα δωράκι Χριστούγεννα που έρχονται.
ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΥΛΑΡΙΝΟΣ
@ κ. Πυλαρινό;: Ντρέπομαι να το ομολογήσω αλλά, όσες φορές ξεκίνησα να δω ταινία του κ. Αγγελόπουλου, απλώς δεν την άντεξα ως το τέλος. Εκρομές στην κουζίνα για τσάι, κανά ξηρό καρπό, κανά φρούτο και δώσ’ του πάλι απ’ την αρχή. Και σ’ όλο αυτό το διάστημα η ταινία μου φαίνονταν να είχε κολλήσει σε μια σκηνή κι ήταν όλοι οι συντελεστές στα τέσσερα ψάχνοντας για την κάμερα. Για να συνεχίσουν την επόμενη σκηνή. Υπολόγισα ότι, αν συνέχιζα έτσι, κάθε φορά και ώσπου να τελειώσει η κάθε ταινία θα είχα βάλει κανά κιλο. Έβλεπά λοιπόν αραία ταινίες του καθ’ όσον καλή η κολτούρα αλλά καλλίτερο το κοντρόλ στα κιλά. Επειδή δεν έπαιρνα επιδοτήσεις για το γυμναστήριο και την διαιτολόγο μου. Όμως, μ’ αυτή τη δήλωση του, σαν να και επιτέλους εντόπισα την περιοχή της συνειδησιακής μου κολτούρας και κάπως αισθάνομαι μια ελαφράδα εκεί κατάγυρα. Θα πρέπει να τον ευχαριστήσω για την τόλμη του. Κάλιο αργά παρά ποτέ. Ααα, και κάτι άλλο, παρεπιπτόντως, οι ταινίες του ήταν αποκλειστικά επιδοτούμενες; Ή, για την κάθε επόμενη, μάζευε τα λεφτά των εισητηρίων της προηγούμενης;;;
@ παππού: Έχετε την ευλογημένη ωριμότητα των ανθρώπων που πήγαν μακριά στο μονοπάτι τους. Μπορούν να γυρίσουν και να δουν πίσω τους τις πέτρες που σκόνταψαν πάνω τους, έπεσαν, έφαγαν τα μούτρα τους, σηκώθηκαν, τινάχτηκαν και συνέχισαν. Τυχεροί αυτοί που ζουν γύρω σας…
@ΠΥΛΑΡΙΝΟ: Θα ήταν υβρις να συγκρίνουμε τον θυμόσοφο παππού με τον υπερφίαλο σκηνοθέτη. Το ποιος ειναι ταλαίπωρος δεν χρειάζεται να το ψάξει κανείς για πολύ. Ο ένας θα πεθάνει ευτυχής και ο άλλος φουκαράς…