Κατά το «ο νεκρός δεδικαίωται» θα μπορούσαμε να πούμε ότι και «ο πολιτικά νεκρός δεδικαίωται». Υπ’ αυτήν την έννοια πολύ πικρία θα μπορούσε να μας πλημμυρίσει από τον άκαρδη απόφαση του κ. Γ. Παπανδρέου να θέσει εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ τον κ. Σημίτη.
Αυτή η καινοφανής τακτική, δεδομένου ότι δεν ακολουθήθηκε η πλήρης διαδικασία που προβλέπεται από τον Κανονισμό της Βουλής, σημαίνει ότι ο πρώην πρωθυπουργός «διαγράφηκε και δεν διαγράφηκε» που εννοιολογικώς παραπέμπει στην εξ ίσου καινοφανή διαπίστωση του «ολίγον έγκυος»…
Πέραν όμως της πικρίας που μπορεί να νιώθει καθένας –κατά το μυαλό που κουβαλάει- για τα συμβαίνοντα σε βάρος του επί δύο θητείες πρωθυπουργού, ας αναμνησθώμεν ότι η εκσυγχρονιστική περίοδος του κ. Σημίτη (το «περίοδος» ας μη δημιουργήσει κακεντρεχείς συνειρμούς) ανέδειξε ένα είδος εξουσίας που, αν δεν προώθησε, τουλάχιστον ανέχτηκε την αδιαφάνεια, ευνόησε τη διαπλοκή και καλλιέργησε με τη στάση της συνθήκες για να ευδοκιμήσει η διαφθορά και η σήψη στο δημόσιο βίο και στην κρατική μηχανή.
Ο σπόρος που έσπειραν τότε, βλάστησε τα χρόνια που ακολούθησαν και, τον καρπό του τον «συλλέγουν», όλοι αυτοί οι δόλιοι πολίτες που, για να εξυπηρετηθούν από ορισμένες κρατικές Υπηρεσίες, χρειάζεται να καταθέσουν πρώτα τον οβολό τους….
Η ΣΑΡΑ ΚΑΙ Η ΜΑΡΑ
Προσθήκη σχολίου