Πήγα σήμερα super market, για τα απολύτως απαραίτητα, μην θαρρείτε πως κάνω υπερβολές!
Κόλλησα για ώρα, στο ράφι με τα ζυμαρικά, προσπαθώντας να διαλέξω κριθαράκι και παραζαλισμένη από τις ετικέτες, καθώς έστριψα το καροτσάκι μου προς τα προσωπικά είδη υγιεινής, σκόνταψα πάνω σε ένα -κακόγουστο- σταντ με βιβλία. Έσκυψα να τα μαζέψω -συνοδεία σχετικού σιχτιριάσματος- και διαπίστωσα ότι μεταξύ άλλων, υπήρχαν βιβλία της Σώτης Τριανταφύλλου και του Αλέξη Σταμάτη και γενικά ευπώλητων τίτλων.
Ωραία, θα μου πείτε, και γιατί μας το λες; Μα γιατί θέλω να γκρινιάξω (να κάμω φαωμάρα κοινώς) και βρήκα βήμα!
Γιατί δεν μου αρέσει να βλέπω βιβλία να πουλιούνται με την ίδια τεχνική μάρκετινγκ που πουλιέται και το ρεξόνα για τις μασχάλες ή το κριθαροκούλουρο από την Κρήτη. Και μη μου πείτε, σας παρακαλώ, πως τροφές είναι όλα! Ούτε πως το θέμα είναι να αγοράζει ο κόσμος βιβλία! Δεν το δέχομαι!
Η κάθε Χ κυρία και ο κάθε Ψ κύριος, που θέλουν να αγοράσουν βιβλίο, θα πάνε στο βιβλιοπωλείο να το πάρουν ή θα το παραγγείλουν από το διαδίκτυο, πλέον. Δεν θα το ψωνίσουν από το super market όπως ψωνίζουν μαϊντανό και σκοροκτόνο. Άσε που υπάρχει κι ο κίνδυνος, να πάρει μυρωδιά το βιβλίο κι όπως το διαβάζει κανείς, να του μυρίζει νωπό κοτόπουλο ελευθέρας βοσκής…
Και αν κρίνω από τα βιβλία που είδα εγώ στο συγκεκριμένο μαγαζί, δεν πιστεύω να έχουν και μεγάλη “κίνηση” αφού στο σύνολό τους, ήταν τίτλοι που έχουν εκδοθεί πριν ένα χρόνο (π.χ. τα Κινέζικα Κουτιά, της Σώτης Τριανταφύλλου).
Και άντε πες ότι στην γενικότερη καταναλωτική μανία της, η μέση Ελληνίδα νοικοκυρά -σαν κι εμένα δηλαδή- αγοράζει ένα βιβλίο, για να το διαβάσει στη παραλία, από αυτήν περιμένει ο κάθε εκδοτικός να βγάλει κέρδος;;; Δεν ξέρω! Αναρωτιέμαι!
Και πόσα βιβλία θα αγοράσει η συγκεκριμένη από το συγκεκριμένο super market; Ένα το χρόνο; Δύο; Τρία;
Ο κόσμος δυσκολεύεται να πάρει τα απαραίτητα και το super market του έχει γίνει εφιάλτης. Όλο και περισσότεροι περνάνε ώρες, μελετώντας τις τιμές από μάρκα σε μάρκα και από μαγαζί σε μαγαζί, για να βρούνε αυτό με τη πιο συμφέρουσα τιμή. Ο μέσος Έλληνας, μπαίνει να ψωνίσει με φόβο και άγχος. Πως θα ψωνίσει βιβλίο; Πολλοί είναι αυτοί που ψάχνουν στα σκουπίδια κάθε βράδυ, έξω από τα μαγαζιά τροφίμων, για μια ντομάτα -ελαφρώς χαλασμένη- ή μισό ματσάκι σέλινο, αυτούς πως θα τους “πιάσουν” τα τζιμάνια του marketing; Θα βάλουνε κανέναν αυτόματο πωλητή δίπλα στους κάδους απορριμάτων; Να πουλάει το βιβλίο σε τεύχη των 10 σελίδων, ίσως; Μόνο με 1 ευρώ! Στα δέκα τεύχη, το δέσιμο δώρο από τον εκδοτικό! Όπως γινόταν κάποτε με τεύχη που είχαν ένθετα οι εφημερίδες.
Όμως να μην τα πολυγράφω… Το κάθε προϊόν, είτε πνευματικό είτε υλικό είτε, είτε, θα πρέπει να έχει και τη θέση που του αρμόζει, πιστεύω. Για φανταστείτε μέσα στα βιβλιοπωλεία, να βρεθεί κι ένας πάγκος μαναβικής ή -ακόμα καλύτερα- ένα ράφι με χαρτιά υγείας.
Με την ίδια λογική, χαρτί και το βιβλίο, χαρτί και το κωλόχαρτο…
DANA SEMITECOLO -(Φωτογραφία: PIX)
Και σκέψου Dana να πρέπει να μπουκοτάρουμε τα βιβλία του Φερνάντο Πεσόα που έχουν πάνω από 15 €.
Όσο για το πάγκο μαναβικής μπορεί να μη τον δούμε στα βιβλιοπωλεία, στα κοσμηματοπωλεία όμως τον βλέπω να μπαίνει σύντομα. 7,80 είδα σήμερα το κεράσι στη γειτονιά μου. Μια περιουσία δηλαδή το τελάρο, εκτεθειμένο στο πεζοδρόμειο χωρίς σεκιούριτι χωρίς κάμερες τίποτα…
@ ΧΩΡΑΙΤΗΣ: Υπάρχει και άλλη λύση “΄Οπου ακούμε ακριβά κεράσια να κρατάμε και μικρά καλάθια” ή και καθόλου!
Εξαιρετικό της Dana για το βιβλίο και το supermarket, ιδιαιτέρως δε η συλλογιστική ότι χαρτί το βιβλίο χαρτί και το κωλόχαρτο. Συμφωνώ απολύτως! Εσείς οι Ζακυνθινοί, τυχαίως κυκλοφορείτε ..ελεύθεροι και χωρίς ζουρλομανδύα!
@ Νίκος Αμοργινός: Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και χαίρομαι που συμφωνούμε.
Όμως, είστε σίγουρος πως δεν “ποστάρω” μέσα από κάποιο Ίδρυμα;
@ Χωραΐτης: A propos, τέλειωσε το μποϋκοτάζ του γάλακτος; Μπορώ να κόψω την κατανάλωση φέτας και να επιστρέψω στο βιολογικό χαμηλών λιπαρών; Δεν με χωράνε οι πόρτες πια!
Για την ακρίβεια και τα κεράσια σε τιμή ρουμπινιού, έχω αναφερθεί ήδη σε σχετικό μου ποστ (τουτέστιν διαβάστε με να γίνω φίρμα), όπως γνωρίζεις.
Για το θέμα ασφάλειας υπάρχουν δύο απόψεις. Η μία λέει πως είναι τόσο ακριβά ώστε ο άλλος δεν μπαίνει στη λογική, ούτε καν να τα κλέψει και η άλλη λέει, πως έχουν εμφυτευμένο τσιπάκι το οποίο αφαιρείται με ειδική συσκευή, μόνο στο ταμείο.
Έτσι και το φας, ενώ έχει ακόμα το τσιπάκι πάνω του, παθαίνεις ένα πράμα που το λένε κλεπτική δηλητηρίαση κι αρχίζεις και βγάνεις αφρούς από το στόμα, ενώ το χρώμα σου, γίνεται φωσφορούχο λαχανί κι έτσι γίνεται γνωστό τοις πάσι, πως έφαγες κλεμμένο κεράσι.
Αντέχεις τον κοινωνικό χλευασμό;
Είμαι σίγουρος ότι δεν ποστάρετε από Ίδρυμα. Θα το είχα καταλάβει διότι εν μέρει κι εγώ …Ιδρυματικός είμαι αλλά το κρύβω επιμελώς
@ Νίκος Αμοργίνος: Κάνετε χρυσά, που το κρύβετε, διότι υπάρχει και “το κακό το μάτι”!
Η διείσδυση του βιβλίου στα souper-market είναι εκφυλισμός του βιβλίου ή διάδοσή του με παράλληλη “αναβάθμιση” αυτών?
Ερώτημα που η απάντηση βρίσκεται στο πόσοι, μαζί με τα μακαρόνια, βρίσκουν ευκαιρία να αγοράσουν και ένα τίτλο που τους φαίνεται ενδιαφέρον.
Προσωπικά, είχα την ευκαιρία πριν κάποια χρόνια στο carefour αντάμα με γραβιέρα γιαούρτη και κρασί να πάρω και τα απομνημονεύματα της Ελ. Μουτζάν Μαρτινένγκου
Συγγνώμη που θα αποτελέσω παραφωνία στην συναινετική διάθεση των γραφόντων, αλλά με οση περιφρόνηση θέλετε να εκφραστείτε για το εγχείρημα, τα βιβλία στα σουπερμάρκετ (όπως και τα φάρμακα και το ψωμί και άλλα αγαθά) μπορούν να διατεθούν φθηνότερα.Απο το να μην υπάρχει καθόλου η επιλογή τουλάχιστον κάποιοι συμπολίτες μας μπορεί να αγοράσουν ένα βιβλίο, έστω και απο το σουπερμαρκετ κι μάλιστα φθηνότερα.
Σε όποιους δεν αρέσει μπορούν να συνεχίσουν να αγοράζουν αγοράζουν τα βιβλία απο τα βιβλιοπωλεία της αρεσκείας τους.
Το να θέλεις όμως να επιβάλεις κάτι (‘το κάθε πράγμα να πωλείται στην θέση του’) επειδή το εσύ το θεωρείς σωστό, είναι ένας κάποιος ελιτισμός.
Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωμάμεθ… Όταν η καημένη, λαχανιασμένη και κατάκοπη νοικοκυρά δεν έχει χρόνο μετά το σφουγγάρισμα, το μαγείρεμα, το μπέιμπι σίτινγκ… τον μανάβη, τον χασάπη, τον φούρναρη, να σπάσει το ρεκόρ της σούπερ-νοικοκυράς-σε-απόγνωση-Μαίρης Παναγιωταρά και να τρέξει και στο κοντινότερο βιβλοπωλείο για να αγοράσει φαγητό του πνεύματος και της ψυχής, τότε… Τότε βουτάει το χέρι της μέσα στο τελάρο με τα κολοκυθάκια και τα σέσκουλα του σούπερ μάρκετ και βρίσκει μέσα Πάολο Κοέλιο, Ζίσκιντ και… τις 1002 συνταγές μαγειρικής της κυρα-Βαρδούκας! Και ω! ναι είναι πλέον αλήθεια… στα σούπερ μάρκετ της εποχής μας μπορείς όντως να βρεις και του “πουλιού του γάλα” (κι αν δεν βρεις το γάλα…)! Προχθές πήγα στο βίντεοκλαμπ να νοικιάσω ένα dvd και με το που μπήκα στο μαγαζί παραλίγο να κουτουλήσω πάνω σ’ένα σταντ με βιβλία. Νέα παραλαβή!!! Τώρα βιβλία και στις μεγάλες αλυσίδες βίντεο κλαμπ. Πού αλλού συχνάζει κόσμος; Πού αλλού κυκλοφορύν οι γυναίκες; Κόσμος στα οβελιστήρια και γυναίκες στα κομμωτήρια! Έναν Σαίξπηρ κι έναν γύρο με απ’όλα σας παρακαλώ… τώρα που το βιβλίο απέκτησε τόοοοση εμπορικότητα εκεί θα κολλήσουμε;;;;
Πέρα από την άνευ πολλής φαντασίας παράθεση στερεοτύπων της κ. Μολογιάννη, συμφωνώ με το όραμα των πανταχού παρόντων βιβλίων, και στην πλέον εύκολη πρόσβαση τους από το ευρύ κοινό.
Το βρίσκω χρήσιμο και πολιτισμένο, να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις πάνω σε ένα θέμα και να ακούγονται όλες. Να υπάρχει πλουραλισμός.
Αν η άποψη μου, ότι το βιβλίο δεν πρέπει να πωλείται στα super market, μαζί με άλλα αγαθά μαζικής κατανάλωσης, δείχνει ελιτισμό, δεν με ενοχλεί καθόλου!
Καλώς ή κακώς, το βιβλίο θεωρείται είδος πολυτελείας, σε αντίθεση με τον φρέσκο σολομό ο οποίος είναι τροφή και άρα, είδος πρώτης ανάγκης. Το αν βρίσκεις το βιβλίο φθηνότερο στο super market, δεν το γνωρίζω αλλά για εμένα προσωπικά, δεν είναι ισχυρό επιχείρημα ώστε να με πείσει να το αγοράσω από εκεί. Και αυτό δεν είναι σνομπισμός. Είναι θέμα προτεραιότητας.
Άλλωστε, φθηνά βιβλία μπορείς να βρεις και σε άλλα σημεία πώλησης, π.χ. μέσω διαδικτύου, στο e-bay, όπου έχω βρει προσωπικά, πολύ όμορφα δερματόδετα βιβλία, με κόστος όχι πάνω από 3 ευρώ.
Γενικότερα, δεν με βρίσκει σύμφωνη η άποψη του όλα μαζί τουρλού κι ανακατωμένα, αν και ομολογουμένως, είναι αυτή η φύση του Έλληνα. Το πάω super market και βρίσκω τα πάντα, ακόμα και το γάλα του πουλιού (με ή άνευ πουλιού), δεν μου είναι ιδιαίτερα χρήσιμο και με μπάζει στη διαδικασία πλήρους αυτοματοποίησης, την οποία απεχθάνομαι, αν και είμαι “παιδί της τεχνολογίας”.
Και μην βιαστείτε να βγάλετε το συμπέρασμα ότι εκτός από ελιτίστικη πόζα έχω και πολύ ελεύθερο χρόνο ώστε να κάνω τα ψώνια μου με την ησυχία μου… Τουναντίον! Είμαι και μητέρα και σύντροφος και εργαζόμενη και νοικοκυρά και blogger (μην το ξεχνάτε αυτό κυρίως, παρακαλώ!) και και και…
Πάντως, αν ισχύει το ότι στα super market, διατίθενται πιο φθηνά όλα τα προϊόντα, προτείνω στο tiffany’s να βάλει “πάγκο” μέσα στα carefour. Τα διαμάντια πάνε τέλεια με την κ. Μαρτινέγκου και με τα ροζ βετέξ.
Αγαπητή Dana Semitecolo το να μην θές εσύ να αγοράζεις βιβλία απο σουπερμαρκετ δεν είναι ελιτισμός ουτε σνομπισμός. Ειναι δική σου επιλογή.
Το να καταδικάζεις αυτήν την πρακτική και το να θές να επιβάλεις το να μην πωλούνται τα βιβλία στα σουπερμάρκετ είναι περιορισμός των επιλογών των άλλων άρα και μεμπτό.
Το να δηλώνεις με ειρωνία, σαρκασμό, και περιφρόνηση (δεν αναφερομαι σε σενα, καποιοι σχολιαστές πιό πρίν όμως πλησιασαν παρα πολύ σε αυτα΄τα χαρακτιριστικά) οτι το βιβλίο είναι κάτι το τόσο ξεχωριστό που απαγορευεται ή δεν πρέπει να ‘ευτελιζεται’ δηλαδή να πωλείται σε χαμηλή τιμη και να είναι διαθέσιμο σε μέρη που συγκεντρώνεται πολύς κόσμος, είναι ελιτισμός και σνομπισμός.
Και γιατί, παρακαλώ, ο ελιτισμός και ο σνομπισμός είναι κακό πράγμα; Όταν έχουν πραγματική βάση μια χαρά είναι και χρήσιμα. Τα είδα με τα καζάντια μας και με το “όλα ίσωμα”!
ΑΡΤΣΗ ΜΠΟΥΡΤΖΗ συμφωνώ. Γι’ αυτό άλλωστε έχουμε γίνει χυλός και κοντά στα ξερά καίγονται μονίμως και τα χλωρά. Τη διάκριση και τη διαφορά δεν την έχει επιβάλει ο άνθρωπος, την έχει απαιτήσει η ίδια η φύση. Σε τελευταία ανάλυση να είχαμε ισοπέδωση προς τα πάνω… Το “ίσωμα” είναι, μονίμως, προς τα κάτω
Αγαπητέ Φιλελεύθερε, το να διαφωνώ με την πώληση βιβλίων στα super market, είναι δικαίωμά μου καθώς επίσης και η επιλογή μου, να μην αντιμετωπίζω το βιβλίο ως ένα ακόμα προϊόν, προς κατανάλωση.
Αν προσπαθούσα να επιβάλω τη γνώμη μου, όπως μου καταλογίζετε, θα είχα επιλέξει έναν πιο “εξτρίμ” τρόπο, όπως – για παράδειγμα – το να δεθώ πάνω σε ένα σταντ βιβλίων μέσα στον Βερόπουλο και να αρνούμαι να λυθώ αν δεν βγουν ο Υπουργός Πολιτισμού, ο Σύλλογος Εκδοτών και ο Γιώργος Νταλάρας, να δηλώσουν και να διαβεβαιώσουν πως θα σταματήσει να πουλιέται το βιβλίο σε τέτοια ακατάλληλα μέρη, που καθόλου δεν του αξίζουν.
Βέβαια, για να πούμε και του αναγνώστη το δίκιο, κάποια βιβλία θα μπορούσαν να είναι χρήσιμα ώστε να τυλίγει κανείς μαρίδες, να αλευρώνει γαύρο καθώς και να πλένει τα τζάμια. Μεταξύ μας, αυτός είναι ο βασικός λόγος που ακόμα αγοράζω εφημερίδα…
Για τον σνομπισμό που προκύπτει από τον ελιτισμό, θα συμφωνήσω με τους κ.κ. ΑΡΤΣΗ ΜΠΟΥΡΤΖΗ και Νίκο Σίμο. Ξέρω πως η παραδοχή αυτή, δεν συνάδει με την αριστερίζουσα φήμη μου αλλά δεν μπορώ άλλο να εθελοτυφλώ! Μικρή με μαθαίνανε ότι όλοι είμαστε ίσοι κλπ κλπ κλπ Όσο μεγαλώνω, τόσο απομακρύνομαι από την ισότητα και αυτό δεν μπορώ παρά να το παραδεχτώ και να το αποδεχτώ.
Σας ευχαριστώ όλους, για την ενδιαφέρουσα συζήτηση.
D.S.
Τεράστιος στεγασμένος χώρος, κατανεμημένοι, μέσα στην έκτασή του, οι επιμέρους χώροι για την πώληση αγαθών.Τρόφημα-ρούχα-ηλεκτρικές συσκευές-CD-DVD-βιβλία. Συμπληρωματικά μαγαζιά-μπουτίκ στην περίμετρο των διαδρόμων έξω από τα ταμεία, μπάρ εστιατόρια, μπόουλινκ, χώροι κοινωνικής συνάθρησης, πολυσινεμά κ.α.”ΚΑΡΕΦΟΥΡ” ή “ΚΟΣΜΟΣ” είναι τα “Καπαλί Τσαρσί” του αιώνα μας.Η διαφορά έγκειται μόνο στην τεχνολογία κατασκευών και στην οικονομική διαχείρηση του οικοδομήματος. Έξω από αυτά κι’ εμένα μ’ αρέσουν τα μικρά βιβλιοπωλεία και τα μαγαζιά “Ντελικατέσεν”. Δεν αρνούμαι και την μαζική εκδοχή του μοντέρνου “φόρου”
Προσωπικά δεν με ενοχλεί τα βιβλία να πουλιούνται στα υπερκαταστήματα. Θα με λυπούσε να τα βλέπω να μένουν στο ράφι ως γεροντοκόρες, τουτέστιν απούλητα. Αν και αυτό κάτι πολιτισμικό φανερώνει. Με την ευκαιρία· τι θα πει “ποστ” που διαβάζω στα σχόλια; Καταλαβαίνω πως είναι ειδική ορολογία “δικτυακού” τύπου αλλά επειδή δεν την κατέχω θα ήθελα να μάθω την έννοια κι αν υπάρχει το αντίστοιχο στην ελληνική. Ευχαριστώ
@Καλλίλαος:Τί να γίνει αγαπητέ κ. Καλλίλαε; Κάθε τι νέο που μπαίνει στη ζωή μας κουβαλάει και την ορολογία του. Πριν μπει η τηλεόραση ξέραμε τι σημαίνει “σήριαλ”; Πριν μπει ο κινηματογράφος ξέραμε τι σημαίνει “φιλμ” ή “σινεμά”; Έτσι λοιπόν “post” στη γλώσσα του “Διαδικτύου” (πολλοί το λένε κι έτσι, αλλά διεθνώς είναι γνωστό ως Internet) σημαίνει το “άρθρο” ας πούμε. Πώς να πεις ελληνικά το “blog” όμως; Το “Google” πώς να το αποκαλέσεις; Εντούτοις τείνει να καθιερωθεί το ρήμα “γκουγκλάρω”! Είναι μυστήριο πράγμα η γλώσσα. Μυστήριο και ζωντανό. Ό,τι θέλει το αφομοιώνει, ό,τι δεν θέλει το κρατά με το ξένο όνομά του. Κακό είναι το να της πηγαίνουμε κόντρα. Να υιοθετούμε δηλαδή ξένους όρους, ενώ έχουν καθιερωθεί τα αντίστοιχά τους στα ελληνικά. Να μη λέμε π.χ “σχόλιο”, αλλά “comment”. ΄Οχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί στο τέλος το δικό της, της γλώσσας θα περάσει! Ειδικά με την ελληνική αυτό γίνεται χιλιάδες χρόνια τώρα!
Πολύ ωραία Φουστανελλά μου, αλλα αφού “ποστ” θα πει κάτι σαν “άρθρο”, αν και αμφιβάλλω για την έννοια που θα μπορούσε να σημαίνει και “κόλλημα”, “τοποθέτηση”, “ανάρτηση” (α, ρε ελληνική γλώσσα) σύμφωνα με τη δικη σας παρατήρηση (“σχόλιο” και όχι “comment”) δεν υπάρχει λόγος να λέμε ποστ, αφού μάλιστα δεν το ξέρουμε όλοι. Σας ευχαριστώ πάντως για την προσοχή που μου δώσατε. Το blog, βέβαια, είναι ξένος όρος και ως τέτοιος παραμένει. Όσο για το “γκουγκλάρω” και τα άλλα βαρβαρόηχα που εισβάλλουν στην ακοή μας, ας μείνουν στο πεδίο του ιλαρού περιθωριακού λόγου (διαδικτυακής “αργκό” ή “slang” ας πούμε
Και να προσθέσω, αγαπητέ Φουστανελλά, δίκην υστερογράφου, ότι συμφωνώ μαζί σας για τη δύναμη της γλώσσας που επιλέγει και απορρίπτει, όπως άλλοτε το “παρντόν” και σήμερα το “σόρρυ” γιατί, βέβαια, το “συγνώμη” είναι πολύ βαρύ και υπεύθυνο. Το πρόβλημα, τελικά, είναι μεγάλο και δεν λύνεται με σύντομες παρατηρήσεις.
Η θέα του stand βιβλίων στον Σκλαβενίτη δεν με ξένισε γιατί η θέα του βιβλίου με γαληνεύει και με συγκινεί όπου κι αν βρήσκεται. Το βρήκα φυσιολογικό στα πλαίσια της πολιτικής προώθησης του βιβλίου σαν εμπόρευμα από τους εκδοτικούς οίκους και του marketing έτσι όπως λειτουργεί στους καιρούς μας. Φυσικά η θεματολογία είναι του μέσου όρου και κάτω (για να πουληθεί και κάτι).
Ο φίλος του βιβλίου όμως όπως και φίλος της μουσικής ή του κινηματογράφου, ξέρει που θα πάει και πως θα πάει για ν΄αγοράσει τ΄αγαπημένα του βιβλία, τις αγαπημένες του μουσικές ή ταινίες.
Προσωπικά παιρνώ πολλές ώρες τον μήνα στα βιβλιοπωλεία, ψάχνοντας, ανακαλύπτοντας, διαβάζοντας και τελικά αγοράζοντας γιατί εκεί θέλω, μέσα στον ναό της γνώσης, της φαντασίας και του ονείρου να δώσω το αντίτιμο για το παράδεισό μου.
Όλα είναι θέμα επιλογής του καθένα. Στο σούπερ μάρκετ κάποιοι πάμε για να καλύψουμε την ανάγκη της πείνας και της υγιεινής του σώματος, στο βιβλιοπωλείο πάμε για τις ανάγκες της ψυχής και του πνεύματος.