Την παράσταση ΜΗΔΕΙΑ 2 του Δημήτρη Παπαιωάννου ακολούθησαν από παντού χειροκροτήματα.
Οι θεατές αποθεώνουν, οι κριτικοί εκστασιάζονται, οι δημοσιογράφοι, όπως πάντα, ακολουθούν το ρεύμα των γραμματιζούμενων και υπερθεματίζουν.
Όμως η ΜΗΔΕΙΑ του Παπαιωάννου έχει 15 χρόνια ζωής! Πού ήταν όλοι αυτά τα χρόνια; Και ο Παπαιωάννου δεν είναι μόνο η ΜΗΔΕΙΑ.
Από το 1983, στα 19 του χρόνια είχε γίνει γνωστός με τα comics και την ζωγραφική του, αλλά και ταράζοντας πάντα τα νερά σχεδιάζοντας σκηνικά, κοστούμια, φωτισμούς και μακιγιάζ.
Στην Ομάδα Εδάφους, της οποίας ήταν ιδρυτικό μέλος, σκηνοθέτης και χορογράφος εμφανίστηκε με 17 έργα, που άλλαξαν δραστικά το τοπίο των παραστατικών τεχνών στην Ελλάδα.
Η Unità αποκάλεσε την Ομάδα Εδάφους «Αποκάλυψη», η Figaro είχε τίτλο στην κριτική της για την αρχική παράσταση της Μήδειας «η επαν-ανακάλυψη της Ελλάδας» και οι New York Times εξύμνησαν το έργο για την «εντυπωσιακή ένταση» και το «εξαιρετικό πάθος» του.
Η Μήδεια (1993) κέρδισε το βραβείο «Καλύτερης Χορογραφίας» στα Κρατικά Βραβεία Χορού και τα έργα Aνθρώπινη Δίψα (1999) και Για Πάντα (2001) βραβεία «Καλύτερης Παραγωγής».
Πέρα από την Ομάδα Εδάφους, ο Παπαϊωάννου έχει σκηνοθετήσει πολλές όπερες και μουσικά θεάματα. Κι όμως αντιμετωπιζόταν με την επιφύλαξη του εξτρεμιστή νεωτεριστή σε συνδυασμό με εκείνη του homoπεριθωριακού προβληματισμού. Δεν πλεύρισε και ποτέ του κανένα κόμμα, βλέπετε…
Κι έπρεπε να έλθει η έμπνευση στο “2004” να αναθέσει σε αυτόν και στον Γιώργο Κουμεντάκη την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, για την οποία θριαμβολόγησαν μέχρι το αμερικάνικο Time και οι Times του Λονδίνου, να τιμηθεί με το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής το επόμενο έτος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για να φτάσει να γνωρίσει η παράσταση του “2”, το 2006, την πρωτοφανή επιτυχία των 100.000 εισιτηρίων. Εννοείται πως η επιλογή του για τους Ολυμπιακούς αντιμετωπίσθηκε με παγωμάρα, που προερχόταν από άγνοια του προσώπου μέχρι ενστάσεις για τις ικανότητες και την προσωπικότητά του.
Μέχρι τότε ο Παπαιωάννου ήταν για τους λίγους που τον ακολουθούσαν στις παραστάσεις του σε καταλήψεις, σε εργοστάσια της ΔΕΗ κλπ. Οι πολλοί θεωρούσαν αυτούς που τον παρακολουθούσαν “κουλτουριάρηδες”. Οι κριτικοί τον αντιμετώπιζαν συγκαταβατικά, ως ναι μεν αλλά. Και οι δημοσιογράφοι μια παρουσία σχεδόν στον χώρο του άντεργκράουντ.
Εννοείται πως οι κοσμικοί και επώνυμοι δεν ήξεραν καν το όνομα και την ύπαρξή του! Όσο για τα ΜΜΕ είχαν τόσους άλλους ενδιαφέροντες να χιλιοπαρουσιάσουν. Από Βίσση- Βανδή μέχρι Πανταζή και από Τερζόπουλο μέχρι Κορομηλά και Μαστροκώστα.
Τώρα βλέπει κανείς τους ιδιοκτήτες αυτών των περιοδικών και των καναλιών να κορδώνονται και να φωτογραφίζονται στις πρεμιέρες του.
Αλλά έτσι είναι η Ελλάς. Στην αρχή σε αγνοούν, μετά σου κόβουν το δρόμο και, αν αντέξεις κι επιμείνεις, στο τέλος πέφτουν και σε προσκυνούν.
Τι δυνατότητες όμως έχει μια τέτοια χώρα να ανανεώνει το καλλιτεχνικό δυναμικό της;
p>Δείτε επίσης:
https://www.politismospolitis.org/?p=1083
και: https://www.politismospolitis.org/?p=1085
και: https://www.politismospolitis.org/?p=1087
και: https://www.politismospolitis.org/?p=1092
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ -(Φωτογραφία: Από το Γραφείο Παραγωγής της ΜΗΔΕΙΑ2 )
Οντως κύριε Βίτσο ο Παπαιωάννου αν και ήταν ιδιαίτερα γνωστος στους καλλιτέχνικούς κύκλους έξω απο αυτούς δεν τον γνώριζε κανείς. Μη νομίζετε όμως ακόμα και στους καλλιτεχνικούς κύκλους τα σχολια ήταν συγκαταβατικά άλλωστε δεν τον φοβόντουσαν ιδιαίτερα δίότι θα ήταν πολυ δύσκολο αυτός ο άνθρωπος του περιθωρίου,όπως νόμιζαν, να κόψει κομμάτι απο την καλλιτεχνική πίτα. Αλλωστε οι περισσότεροι καλλιτέχνες πήγαιναν και σφουγγάριζαν σκάλες μεγαλοαστικών κυριών,πολιτικών κομμάτων, τεχνικριτικών με δύναμη για να αποκτήσουν μια θέση στον ήλιο,ηταν δύνατον, λοιπόν , αυτός που έκανε τα πειραματικά του θεάματα σε καταλήψεις σε μέρη όπου τα ταβάνια έσταζαν, να πάει μπροστά. Ουδείς δεν το πίστευε, ας είμαστε ειλικρινείς. Μη νομίζετε κύριε Βίτσο ότι οι καλλιτέχνες διέφεραν ιδιαίτερα απο το κοινό , ως προν την άποψη τους για τον Π. Το κοινο άπλα δεν τον ήξερε και οι καλλιτεχνες τον λειδορούσαν οι περισσότεροι και ιδιαίτερα οι παλαιότεροι. Αλλωστε ο καλλιτέχνης στην Ελλάδα έχει μάθει πιο πολύ να γλύφει παρά να δουλεύει..Βέβαι ο Π. , προν τιμήν του τους ρούμποσε όλους και καλλιτέχνες που ακόμη βέβαια δεν έχουν σταματήσει με τον κομπλεξισμό τους τα λόγια μέσα στην τόσο στενη αγορά που βρίσκονται, όσο και το κοινο που βέβαια λίγα καταλαβαίνουν μα τουλάχιστον θυσιάζουν κάποιο χρόνο για να δουν το έργο του, πράγμα ιδιαίτερα συμαντικό.
Τώρα για την ανανέωση του καλλιτεχνικού δυναμικού στην Ελλάδα, πραγματικα τώρα είμαστε καλύτερα απο ότι ήταν τα πράγματα 10 χρόνια πριν. Υπάρχει τουλάχιστον εμπιστοσυνη σε έναν νεότερο άνθρωπο μέσα στην καλλιτεχνική κοινότητα.Μεσω του ιδρύματος ΔΕΣΤΕ και της ελεύθερης πληροφορίας που έφερε το ΙΝΤΕΡΝΕΤ τα πράγματα έχουν άλλάξει. Βέβαια όλα κινούνται μέσα στο στενο πλαισιο των καλλιτεχνικών δρώμενων και του υποψιασμένου κοινού που τα παρακολούθουν, μα παλιότερα δεν υπήρχε καν αυτό. Οπότε έχουμε πάει ένα μικρό βήμα μπροστά.
@αρχειοθέτη: Αν μιλάτε για το ίδρυμα ΔΕΣΤΕ ειδικά και τους νέους εικαστικούς καλλιτέχνες στους οποίους δίνει εμπιστοσύνη, με το να τους βραβεύει και να τους δίνει μια πρώτη ώθηση, σύμφωνοι.
Βλέπετε όμως το ΔΕΣΤΕ να έχει σχέση με τη νεοελληνική πραγματικότητα; Όπως ξέρετε πρόκειται για ιδιωτικό φορέα, που ανήκει στον κυπρικής καταγωγής, αλλά κοσμοπολίτη, Δάκη Ιωάννου, ο οποίος αρκετές χρονιές αναδεικνύεται ως ο σημαντικότερος συλλέκτης έργων σύγχρονης Τέχνης στον κόσμο.
Στην Ελλάδα πόσοι τον γνωρίζουν όμως; Μήπως και το ΔΕΣΤΕ δεν θεωρείται κάτι σαν περιθώριο;
Εδώ οι περισσότεροι σήμερα θεωρούν τον Νταλί και τον Πικάσο ως μοντέρνους!
Τώρα, πάμε παραπέρα και ρίξτε μια ματιά ποιοί έχουν καταλάβει τις θέσεις των διευθυντών των Μορφωτικών Ιδρυμάτων της χώρας. Οι ικανότεροι; Εκείνοι που έχουν έργο να δείξουν στη ζωή τους; Κάποιοι με σπουδές management Πολιτιστικών δραστηριοτήτων; Όχι φυσικά!
Παρά καθηγητές πανεπιστημίου εκλεκτοί κομμάτων και επίλεκτοι πρωθυπουργικών συζύγων, οι οποίοι επιβιώνουν με όλες τις καταστάσεις.
Όταν λοιπόν οι Διευθυντές δεν “καίγονται” για τον Πολιτισμό, παρά για μια διπλοθεσία ή ένα βόλεμα με το μισθό να τρέχει, τι έργο περιμένετε να αποδώσουν; Πού να το βρουν το όραμα;
Eχετε απολυτο δίκιο κύριε Βίτσο. Εγω απλώς ανέφερα ότι τα πράγματα δεν είναι το ίδιο όπως ήταν παλιότερα με την γνωστή γεροντολατρεία που είχε ο τόπος. Οσο για το ΔΕΣΤΕ παρα την προσπάθεια που έχει κάνει ως προς την προώθηση νεων εικαστικών προτάσεων στα ελληνικά πράγματα, δεν είναι απίθανο να θεωρείται περιθώριο. Μάλλον έχετε δίκιο διότι εδώ η πρωτοπορεία μάλλον περιθώριο θεωρείται. Οσο για τους Διευθυντές των Ιδρυμάτων δυστυχώς είναι παντελώς ανύπαρκτοι γιατί δεν μπορούν κύριε Βίτσο οι ίδιοι να διακυνδινεύσουν τίποτα. Εχουν αποκτήσει την θεση ο Θεός ξέρει πως οπότε οι ίδιοι δεν είναι κάν σίγουροι για την γνώμη τους όπως άλλωστε και οι περισσότεροι στον ελληνικό “πνευματικό” χώρο. Οπότε που να βρεθεί χώρος γιά οράματα κύριε Βίτσο όταν δεν είναι ικανοί ούτε μια πρόταση να υποστηρίξουν, όπως άλλωστε ώφειλαν να κάνουν ως Διευθυντές ζαμπλούτων ιδρυμάτων.