Μα είναι το ελληνικό κοινό τόσο αποξενωμένο από την ποιότητα, όσο λένε;
Ή μήπως εκείνοι, που τα τελευταία τριάντα χρόνια απεργάζονται την μαζικοποίησή του, διαδίδουν σε όλους τους τόνους πως το πέτυχαν κι από κοντά σιγοντάρουν άθελά τους και όσοι στα αλήθεια ενδιαφέρονται για την ποιότητα και ανησυχούν για την αισθητική του νεοέλληνα;
Πώς είναι δυνατόν σε ένα τόσο “δύσκολο”, απαιτητικό θέαμα όσο η “ΜΗΔΕΙΑ 2” του Δημήτρη Παπαιωάννου να εξαντλούνται μέσα με ώρες τα εισιτήρια του τεράστιου θεάτρου, όπου παρουσιάζεται, να παρατείνεται η διάρκεια των παραστάσεων για μήνες και πάλι να εξαντλούνται στο άψε- σβήσε;
Ποιοί είναι αυτοί που κατακλύζουν τις καλές παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο ή τις ελπιδοφόρες στο ελεύθερο;
- Ποιοί ταξιδεύουν κάθε σαββατοκύριακο, κάθε καλοκαίρι, μέχρι την Επίδαυρο;
- Ποιοι κάνουν τις τεράστιες ουρές μπροστά από την Εθνική Πινακοθήκη, όταν η έκθεση αξίζει;
- Ποιοι ανεβαίνουν μέχρι το Μπάντμινγκτον στο Γουδί για τα ελαφρότερα, αλλά πάντα υψηλού επιπέδου θεάματά του;
- Ποιοι συντηρούν τόσες γκαλερί και τριακόσιους ενεργούς εκδοτικούς οίκους βιβλίων;
- Ποιοι προαγοράζουν τα εισιτήρια του Μεγάρου Μουσικής;
Η προφανής, όσο και εύκολη απάντηση, είναι πως αυτοί οι …ποιοί είναι “οι δήθεν”, που πάνε για να έχουν μετά να λένε ή οι κοσμικοί που θέλουν να φωτογραφηθούν σε πρεμιέρες. Όμως αυτό γίνεται επί σειρά ετών και αυτά τα καλλιτεχνικά γεγονότα δεν έχουν όλα γκλαμουριές, κι αν έχουν, τις έχουν μόνο την πρώτη μέρα.
Το πιθανότερο είναι λοιπόν ότι υπάρχει ένα καθόλου ευκαταφρόνητο κοινό, μερικές δεκάδες χιλιάδες ελλήνων που πάσχουν για την ποιότητα.
Και το αν πολλά ποιοτικά εγχειρήματα αποτυγχάνουν εμπορικά -αφού πια το εμπορικό κάθε άλλο παρά ταυτόσημο με το ποιοτικό είναι στην Ελλάδα- οφείλεται σε λόγους προβολής και μόνο.
Το Μέγαρο, το Μπάντμινγκτον, το Φεστιβάλ Αθηνών, η Πινακοθήκη έχουν τη δυνατότητα υιοθέτησης σύγχρονων μεθόδων marketing. To κοινό πια, δεν ψάχνει. Έχει συνηθίσει να τον βομβαρδίζουν με πληροφορίες και από αυτές και μόνο επιλέγει. Αυτό επιτάσσει και η σύγχρονη ζωή.
Όμως ένας μικρός θίασος, ένας εκδοτικός οίκος, ένας νέος συνθέτης ή οτιδήποτε ποιοτικό, που δεν έχει κεφάλαια πίσω του, ικανά να το βάλουν στο χορό του marketing, δεν φτάνει ποτέ στον αποδέκτη του. Έτσι, μετά μια-δυο αποτυχίες εκείνοι που το υλοποιούν ή σταματούν τα καλλιτεχνικά πειράματα ή καταφεύγουν στην συνήθη εμπορικότητα, έτσι όπως την ξέρουμε πια, για να εξασφαλίσουν τον επιούσιο.
Αυτό όμως έχει ολέθρια αποτελέσματα. Αφενός στέλνει νέες δυνάμες στα αζήτητα, αφετέρου αφήνει χώρο για τα σκουπίδια.
Μήπως λοιπόν, το Υπουργείο Πολιτισμού, ιδίως εκείνος ο έρημος Οργανισμός Προώθησης Ελληνικού Πολιτισμου, αντί να μοιράζει ελεημοσύνες/ρουσφέτια θα ήταν καλύτερα να διαθέσει αυτά τα λεφτά στην προβολή προσπαθειών που αξίζουν;
Και να αφήσει στη συνέχεια το πληροφορημένο πλέον κοινό να κάνει τις επιλογές του στο ποιος θα προχωρήσει και ποιος θα πάει από εκεί που ήλθε;
Δείτε και: https://www.politismospolitis.org/?p=1083
και:https://www.politismospolitis.org/?p=1087
και: https://www.politismospolitis.org/?p=1092
και: https://www.politismospolitis.org/?p=1089
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ -(Φωτογραφία: Παραγωγή ΜΗΔΕΙΑ 2 )
Εχετε απόλυτα δίκιο ώς προς αυτά που αναφέρετε για τον οργανισμό προώθησης ελληνικού πολιτισμού ο οποίος βέβαια μου ήταν τελείως άγνωστος. Ηξερα πώς δίνονται κάποια κονδήλια για τον πολιτισμνό μα δεν γνώριζα ότι ο τίτλος του οργανισμού, απο όπου μοιράζονταν τα κονδήλια του υπουργείου ήταν αυτός. Φυσικά ο πολιτισμός δεν προωθήται μοιράζοντας κανείς αναλογα ειδικώς με τα κριτίρια του υπουργείου λεφτα στους κοντινούς, με το υπουργείο εννοώ, καλλιτεχνες. Η προώθηση είναι σχεδόν ταυτόσημη με την προβολή ειδικότερα στις ημέρες μας. Αλλά βεβαια ποιος κάνει τον σχεδιασμο για μια πολιτισμική πολιτική σε αυτόν τον τόπο. Απλά κανείς. Οσο για την απορία σας γιατί το ότι το κοινό μπορεί και παρακολουθεί την ‘ας πούμε’ προωθημένη παράσταση του Παπαιωάννου θα σας την λύσω. Δεν υπάρχει καμμοιά συνομωσία ή κανένα παρακράτος πίσω απο όλο αυτό απλά η παράσταση είναι χάι. Στην Ελλάδα ακόμη και στην τέχνη υπάρχει πια το life-style. Δεν θα πάω εκεί οπου είναι όλοι οι κοσμικοί και όλοι οι γνωστοι που πλασάρουν τα ανόητα κίτρινα περιοδικά που απο ότι μαθαίνω πωλούν παρα πολύ; Και βέβαια θα πάω και μάλιστα απο τους πρώτους σκέφτεται ο κάθε νεοέλληνας. Οπότε η λύση πια για την Ελλάδα ώστε να ξεχωρίσει ένα καλλιτεχνικό δρώμενο είναι κατα πόσον μπορεί να γίνει χάι. Οσο κουτό και να σας φαίνεται είναι αληθινό. Στον βωμό λοιπόν αυτής της πραγματικότητας θυσιάζεται κάθε πειραματισμός που ωφείλει να κάνει ο καλλιτέχνης όπως άλλωστε υποστηρίζεται κυριε Βίτσο. Τώρα το πώς γίνεται χάι κάποιο καλλιτεχνικό γεγονός στην Ελλάδα; Αυτό έχει κάποια συνταγή η οποία άλλωτε πιάνει και άλλοτε όχι. Αφήστε την φαντασία σας ελευθερη ασχοληθείτε με τις ελληνικές συνιστώσες και σίγουρα δεν είναι δύσκολο να την βρείτε….
@ ΜΑΡΙΟ ΜΙΝΙΤΤΙ: Ο Οργανισμός Προώθησης Ελληνικού Πολιτισμού δεν είναι ο φορέας από τον οποίο το Υπουργείο Πολιτισμού μοιράζει τα κονδύλια του Πολιτισμού, οι φορείς για αυτή τη δουλειά είναι πολλοί και ποικίλοι. Είναι ένας φορέας, που βρίσκει τρόπους για να ξοδεύονται κονδύλια, τα οποία προορίζονται από τον προυπολογισμό για τον Πολιτισμό.
Απορώ πώς δεν έχετε δει το μεγαρό του, ένα μοντέρνο πολυόροφο κτίριο στα Εξάρχεια!
Απορώ που δεν διαβάσατε τότε με την υπόθεση Ζαχόπουλου τα όσα γράφτηκαν για μια κυρία, που είχε διατελέσει Πρόεδρός του!
Τώρα τι κάνει; Προωθεί. Και βολεύει. Ξέρετε πχ πόσους υπαλλήλους απασχολεί; Πέντε τουλάχιστον ορόφους υπαλλήλους!
Και τη μόνη δραστηριότητά του που ξέρω είναι πως αναθέτει σε προμηθευτές τα διάφορα souvenir που πουλάνε τα Μουσεία στα πωλητηριά τους.
Χρήσιμη δεν σας φαίνεται η ύπαρξή του;
Αφήστε πια οι πρόεδροί του. Άνθρωποι μέχρι τα μπούνια βυθισμένοι στην κουλτούρα!
Κύριε Βίτσο. Απορώ. Τι λαμογιές είναι αυτές. Οι έρημοι άνθρωποι που προσπαθούν να ασχοληθούν με τον πολιτισμό ούτε που γνωρίζουν για τις υποτιθέμενες αυτές υπηρεσίες. Τι αχρηστία Θεε μου. Βέβαια πιστεύω ότι οι ατάλαντοι και οι διαφοροι σφουγγοκολάριοι σίγουρα γνωρίζουν και τον τελευταίο υπάλληλο του οργανισμού Προώθησης ελληνικού πολιτισμού. Μου φαίνεται ότι θα αρχίσω να σκέφτομαι σαν τον κ.Χαραλάμπους. Μάλλον πρέπει να ξηλωθούν πολλά γρανάζια στην κρατική μας μηχανη….