Τι εστί αθανασία;

Όταν το παραμύθι, πες-πες, γίνεται μύθος και ο μύθος, πες-πες, γίνεται αλήθεια. Ακόμη και για νόες που διαθέτουν εκ φύσεως και παιδεύσεως την ικανότητα να προσεγγίζουν και αναλύουν, πλην παύουν επιχειρούντες άμα τη ορθώσει του ερωτήματος «τι εστί αθανασία». Το οποίον αντιληπτικώς απαντάται ως προς το τι δεν είναι: «απεριόριστη παράταση του βίου ή κάποια άσαρκη συνέχιση της ύπαρξης στον εφιάλτη ενός γραμμικά ατέλειωτου χρόνου», αλλά και ως προς το τι είναι: «ελευθερία της ύπαρξης από τις αναγκαιότητες που επιβάλλει η προκαθορισμένη “φύση” ή “ουσία” του κάθε υπαρκτού, ελευθερία από τον χρόνο, τον χώρο, τη φθορά, τον θάνατο». Αλλά ο εφιάλτης του γραμμικά πεπερασμένου χρόνου νικά τις τείνουσες προς την αλήθεια-ελευθερία-αθανασία νοητικές ανησυχίες ή υποψίες και επιβάλλει την ανάγκη επιβεβαιώσεως τουλάχιστον «κάποιας άσαρκης συνέχισης της ύπαρξης». Εντός ενός «γραμμικά ατέλειωτου χρόνου» μεν, πλην όχι εφιαλτικού πλέον, διότι η «πίστις σου σέσωκέ σε».
Σκοτισμένες και διχασμένες «ψυχές» (διάνοιες) στο ανερεύνητο σκοτάδι του ατομικού υπαρξιακού φόβου· φόβου που γίνεται ομαδικός μέσα από το έθος· έθος μη αυθύπαρκτο αλλά επιβαλλόμενο, τουλάχιστον από την στιγμή που το έλλογο καθίσταται κοινωνικό ον και υποχρεούται να ζήση εντός τειχών δομημένων με νόμους και κανόνες απαραίτητους για την συμβίωση. Την συμβίωση αλλά και την ποιμνιοποίησή του – την «αναγκαία» για την συνέχιση ύπαρξης των δομημένων τειχών. Ή, πάλι, οι διάνοιες αυτές φορούν την όμορφη μάσκα της αλήθειας του «δεν είναι της αθανασίας», ώστε να περάσουν αυτό που είτε οι ίδιες πιστεύουν ή εκείνο που η εκχώρηση προνομίων τους επιβάλλει, αν βεβαίως επιθυμούν την συντήρηση αυτών των προνομίων, δηλαδή το άσχημο πρόσωπο του (δήθεν) «είναι της αθανασίας» – «κάποιας άσαρκης συνέχισης της ύπαρξης», δηλαδή της ψυχής.
Διάνοιες οι οποίες απαντούν στο ερώτημα «τι σήμαινε (για τον φιλόσοφο) αθανασία;» διά του: «Αθανασία σήμαινε ελευθερία της ύπαρξης από τις αναγκαιότητες που επιβάλλει η προκαθορισμένη “φύση” ή “ουσία” του κάθε υπαρκτού, ελευθερία από τον χρόνο, τον χώρο, τη φθορά, τον θάνατο», καταλήγουν στο αρνούμενο την ειλικρινή(;) πρόθεση ερευνητικής προσέγγισης αποτέλεσμα: «Δεν καταπίνεις εύκολα οποιοδήποτε θρησκευτικό ιδεολόγημα όταν έχεις πίσω σου (ή μάλλον μέσα σου, στην παιδεία σου) Πλάτωνα και Αριστοτέλη και Πλωτίνο». Ακριβώς δηλαδή εκεί όπου θεοσοφικώς, αλλά υπό την μάσκα του «φιλοσοφικώς», κατατίθεται παντοιοτρόπως η άρνηση του «δεν είναι της αθανασίας». [Επειδή διαστείλαμε το ερώτημα λόγω της υπάρχουσας απάντησης, ανάγκη να διαχωρίσουμε μεταξύ φιλόσοφου και θεόσοφου. Ο φιλόσοφος είναι κατ’ ανάγκην και θεόσοφος, με την έννοια του ερευνάν περί το θείο (βλ. τους ανωτέρω τρεις), ενώ δεν ισχύει κατ’ ανάγκην το αντίστροφο (βλ. πατέρες του χριστιανισμού).]
Και ενώ στην οθόνη του εγκεφάλου προβάλλεται, ως προπέτασμα καπνού, το «δεν είναι της αθανασίας», κατατίθεται, με έμφαση μάλιστα, η αναίρεσή του:
«Σε αυτό τον κόσμο κατέφθασε άγγελμα χαράς, ευ-αγγέλιο, πρόξενος Γιορτής: Τα πάντα ξεκινάνε να υπάρχουν όχι από ανερμήνευτη αναγκαιότητα, αλλά από την ελευθερία μιας αυτοσυνείδητης έλλογης θέλησης. Σε φάτνη αλόγων, στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, η Αιτιώδης Αρχή των υπαρκτών, ο Θεός, φανερώνει την ελευθερία του από τη θεότητά του: Είναι Θεός, όχι επειδή υποχρεώνεται «εκ προηγουμένου λόγου» της θείας φύσης ή ουσίας του να είναι αυτό που είναι. Είναι Θεός επειδή είναι αγάπη, κορύφωμα ελευθερίας – η αγάπη-ελευθερία καθορίζει αυτό που είναι ο Θεός, όχι η θεότητά του. Γι’ αυτό και γίνεται άνθρωπος, χωρίς να πάψει να είναι ελευθερία αγάπης, δηλαδή υπαρκτικά απεριόριστος. Ανθρωπος, Χριστός Ιησούς, ελεύθερος από τις αναγκαιότητες και της ανθρώπινης φύσης ή ουσίας: ανασταίνεται από τους νεκρούς».
Ή δεν είναι ο Ιησούς ο βεβαιώνων περί την «απεριόριστη παράταση του βίου ή κάποιας άσαρκης συνέχισης της ύπαρξης», δηλαδή της ψυχής, της οποίας είναι ιδιοκτήτης, σε γραμμικά ατέλειωτο χρόνο; Τον οποίο μάλιστα ορίζει ως εφιαλτικό για τους μη αποδεχόμενους και ως ονειρικό για τους αποδεχόμενους την αλήθεια του.
Είναι γεγονός ότι το «πιστεύω» του καθενός μας συνιστά την αλήθεια του. Όταν όμως αναφερόμαστε στο «αναπάντητο» ζήτημα της ύπαρξης ή όχι θεού, η ελικοειδής υποστήριξη του αναπόδεικτου της ύπαρξης σε βάρος ακόμη και της αμφιβολίας περί αυτήν αφαιρεί το «λ» από την έννοια της αλήθειας. Πολλώ μάλλον όταν ενδύεται τον μανδύα της καθηγητικής αυθεντίας – αφού προηγουμένως έχει φορέσει την όμορφη μάσκα του «δεν είναι της αθανασίας».
Για να μη κουράσω άλλο, όσοι ενδιαφέρονται να διαπιστώσουν ποιο «φιλοσοφικό» (διάβαζε: θεοσοφικό) υπόστρωμα χρησιμοποίησε ο χριστιανισμός ώστε να επιβληθή στον Δυτικό κόσμο, δεν έχει παρά να προστρέξη στους ανωτέρω, ιδιαίτερα στον Πλάτωνα και ιδιαίτατα στους διαλόγους του Φαίδων, Φαίδρος, Τίμαιος. Όπου το «Δεν καταπίνεις εύκολα οποιοδήποτε θρησκευτικό ιδεολόγημα όταν έχεις πίσω σου (ή μάλλον μέσα σου, στην παιδεία σου) Πλάτωνα και Αριστοτέλη και Πλωτίνο» του κ. καθηγητού ακριβώς το αντίθετο ορίζει: Το λιπαντικό προκειμένου να διευκολυνθή η κατάπωση (του) προταθέντος θρησκευτικού ιδεολογήματος, εν προκειμένω του χριστιανισμού.

nicolaos demonicos