Πρωτομαγιά σήμερα, που δεν είναι αργία/είναι απεργία/παλαίβει η εργατιά! Βέβαια φέτος που μας έπεσε Σάββατο, «εξομοιώθηκε με Κυριακή και έγινε υποχρεωτική αργία», όπως μας πληροφόρησε το Υπουργείο Απασχόλησης. Πάει κι αυτή! Έγινε αργία με τη βούλα και μάλιστα την Κυβερνητική, που, όσο και να προσπαθείς, σοσιαλιστική δεν μπορείς -σίγουρα πλέον- να την πεις.
Κατά τα άλλα διατηρεί τον αγωνιστικό της χαρακτήρα, όπως τον συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια: Μια συγκέντρωση και πορεία εδώ από τη μια εργατιά, μια συγκέντρωση και πορεία εκεί από την άλλη εργατιά. Μια την 1η του Μάη και άλλη στις 5 του Μάη. Να κλείσουμε και δεύτερη μέρα την αγορά της Αθήνας, την αγορά των καταστημάτων του μονοπωλιακού καπιταλισμού που λέμε εμείς οι συνειδητοί, τα καταστήματα που ολοένα κλείνουν  μαραζωμένα από μόνα τους. Όπως τόσα χρόνια δηλαδή. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να μην φτάσαμε ως χώρα στο φαλιμέντο.

Εγώ δεν λέω πως οι συνδικαλιστές μας είναι πουλημένοι, εγκάθετοι, τεμπέληδες και δημαγωγοί, ούτε πως χρησιμοποιούν τον συνδικαλισμό ως προθάλαμο της πολιτικής, ούτε ότι εκει μέσα τρώνε με χρυσά κουτάλια.
Και λέω, σαν παλιά καλή γενιά του Πολυτεχνείου, πως όποιος δεν ακολουθεί στην απεργία που τον καλεί ο συνδικαλιστικός του φορέας και η συνδικαλιστική του ηγεσία είναι ένας κατάπτυστος απεργοσπάστης. Όχι μόνο την Πρωτομαγιά, αλλά και πάντα.

Να μην αναρωτηθώ όμως για την επάρκεια  που έχουν οι συνδικαλιστές  μας ως διορατικοί ηγέτες;

Μετά από τόσα χρόνια ηγεσίας τους -τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα είναι από το 74 κι εδώ, ή έστω κλώνοι τους- πού κατάληξε η εργατιά;

• Να της κόβουν κεκτημένα του περασμένου αιώνα;
• Να μην έχουν τα ταμεία της «σάλιο» ούτε για τις συντάξεις του επόμενου μήνα;
• Να πηγαίνουν δώρα και επιδόματα από εκεί που ήλθαν;
• Να καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις και η διαιτησία;
• Να γίνοναι μαζικές απολύσεις χωρίς να κουνιέται φύλλο;
• Να γίνονται μειώσεις μισθών με μια απλή απόφαση;
• Μα για αυτά αγωνίζονταν προδικτατορικά οι αληθινοί συνδικαλιστές; Έφτυσαν αίμα και έφαγαν εξορίες με το κουτάλι για να πετύχουν!  Μιλάμε πάντα προδικτατορικά, επειδή τότε μόνο το να είσαι συνδικαλιστής σήμαινε ότι θυσιάζεις τη ζωή σου. Μεταδικτατορικά σήμαινε μόνο προνόμια, εξουσίες και χρήμα.
• Αυτά ήταν τα όνειρα της γενιάς του Πολυτεχνείου; Να καταλήξουν τα πεπραγμένα της ζωής της  υπό διεθνή επιτήρηση;
• Μα αφού είναι τέτοιοι οι συνδικαλιστές και οι επί δεκαετίες επιλογές τους, αφού, όχι απλώς μας έφτασαν στον γκρεμό, αλλά μας έριξαν και μέσα, γιατί είμαστε απεργοσπάστες, όταν δεν υπακούουμε στα κελεύσματά τους να απεργήσουμε; Άλλο εργάτης, άλλο μαζόχας!
• Γιατί πρέπει να τους ακολουθούμε; Ή είναι άχρηστοι ή είναι πουλημένοι!

Ιδίως δε γιατί πρέπει να διαδηλώνουμε ενάντια στην Κυβέρνηση, στη Μέρκελ και στο νομισματικό ταμείο; Εμείς δεν τους καλέσαμε να μας σώσουν;

Και γιατί έστω και τώρα οι συνδικαλιστικοί μας ηγέτες δεν διαδηλώνουν ενάντια στην αληθινή αιτία των προβλημάτων μας; Ενάντια δηλαδή στους σαθρούς συντρόφους τους πολιτικούς όλων των παρατάξεων και ενάντια στην κομματικοποίηση του συνδικαλιστικού βίου που επέβαλε το Πασόκ από το 1981 για να μπορεί να ελέγχει και να διαλύσει το συνδικαλιστικό κίνημα;

Και γιατί ζητούν υποκριτικά να φύγει το ΔΝΤ και δεν ζητούν ΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΕΡΓΙΕΣ να πάνε οι κλέφτες φυλακή και να δημευτούν υπέρ του Δημοσίου οι περιουσίες τους;

Θεωρώ ότι οι γνήσιοι δημοκράτες αυτά είναι που θα πρέπει να σκεφτούν σήμερα Πρωτομαγιά του 2010 κι όχι να τρέχουν στις επαναστατικές γυμναστικές των καταστροφέων της χώρας.

Και μόνο σκεπτόμενοι και αναλογιζόμενοι  και μόνο αν ξεφύγουν από τα ταμπού της Μεταπολίτευσης θα τιμήσουν ουσιαστικά όσους θυσιάστηκαν για τα εργατικά προνόμια, εδώ και αλλού, που απεμπολούνται αύριο 2 Μαίου.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ (Φωτογραφία: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΓΑΡΗΣ)